Hoi regen, wat fijn dat je er nog steeds bent.
Eerst douchen. Weet je wat zo lekker is, we kunnen zo lang douchen als we willen. Geen minuten. Geen rekening houden met het gas. Gewoon zolang mogelijk genieten van de stralen. Elke dag na de wandeling wil je er helemaal niet meer onder uit.
Na het ontbijt even terug naar de blokhut. En daar kwam André aan op zijn fiets. Hoi.
Doordat het te gevaarlijk was in de bergen, maakte wij een wandeling langs de vloedlijn.
Eerst reden we daar heen. We reden langs de plek waar onze eerste wandeling starte. De weg ging daarna naar beneden. Marieke vroeg de namen van de Trol die daar leefde , waar we gisteren waren. Daar woont de mannelijke trol. Lobo. En de vrouwelijke trol die veel sterker zijn dan de mannelijke leeft bij de papegaaiduikers Gellivor. En er leeft ook een monster in de zee genaamd Naddix.
Ze zijn niet zo happig over het vertellen van deze verhalen. Ze zullen wel denken die westerlingen geloven er niks van. Ze lachen ons alleen maar uit.
Dit is iets wat ze bij zich houden. Ze laten er weinig over los.
We parkeerden op de parkeerplaats. Voor we parkeerden stond daar een prachtig huisje. In een hoek. Uit de luwte van de wind denk ik.
Alles weer aan en dicht. Mutsen op regenjack aan over de warme trui, regenbroek. En wat vergeet ik handschoenen ook aan natuurlijk
En daar gingen we. Eerst langs de Selfjot rivier. En zo naar de zeekust. Maar achter de rivier was de zee. De rivier mondde ook uit op de zee.
Het was een leuk pad. Aan de linkerkant de rivier. Waar de golven spelen met de vloedlijn. Het was nu eb. En aan de andere kant de bergen met mos en een aantal rotsen. En hier en daar prachtige watervallen. Je blijft naar de kleuren en de spelende watervallen kijken. En dan heb je ook nog aan de andere kant de vloedlijn. Wat altijd machtig is.
Het regende goed. Aan de strandjes lagen schroten hout. 1stuk hout leek zelfs op een knots of de staf van de trollen als wapen om in de fantasie te blijven
Een ander stukje hout leek op een boon. Deze nam Ansje mee Het hout valt van de schepen af en komt hier op het land aan.
Het hout komt van Canada of van zuid Siberië. Nu denk ik te weten waar dat hout in de tuinen voor staat. Dat is schroothout wat is aangespoeld. Dit is als een hek rondom de tuin geplaatst. Zoals bij de vader van Artlefjork? Ze noemen hem ook wel witte. Ik noem onze man Art.
Misschien geeft het ook bescherming voor iets. Dat denk ik, maar ik weet het niet.
We liepen verder. Daar stonden ruïnes. Deze ruïnes waren scheepshuizen. De vissers woonden hier. Dit is nu niet meer, omdat de rivier veranderende. En de vissers hier niet meer konden vissen.
Zo liepen we verder. Ik dacht ik neem de brug een keer niet. Ik probeer de stenen naar de overkant te komen. 1 steen lag los. Plons. 1 natte schoen en voet. Maar door het lopen en de wollen sok had ik niet lang last van een koude voet.
Al snel waren we op de kliffen. Waar we een mooi uitzicht hadden over de zee en het zwarte zand. En er was ook nog een waterval. Prachtig. We mochten niet te dicht bij de rand komen. Hier gevraagd of Phillip een leuke foto van mij wilde maken. En kon delen in de app. Dat wilde hij wel. Ook wilde hij zijn foto’s wel delen.
We kwamen straks op deze plek terug. Eerst liepen we over naar Gongguskord pas. En daarna naar de Stapavik Cove. Een voormalige ladingsplaats voor schepen. Hier werden goederen binnengehaald. In het Midden van het water was een rots. Hier hing een kabel die verbonden was met een apparaat. Dit apparaat kon doormiddel van draaien de goederen binnen halen. De goederen werden dat te voet op te paard verder gebracht.
Op het plaatje zag je dat er mensen op het strand stonden. Met hun voeten in het water. De broekspijpen opgerold.
Er was ook een grot. De grot kun je bijna nooit in, omdat er altijd zeewater is. Ik denk dat dat plaatje bijzonder was. En dat je daar niet zo vaak kan lopen.
We zouden vanaf hier de pas overgaan. Deze pas was vroeger de belangrijke route om goederen te vervoeren.
Deze route sloegen wij vandaag over. De wegen waren te glad.
Deze route ging mooi door de bergen. Terug naar de kliffen. Hier gingen we naar beneden. We liepen over het zwarte zand richting de zee. Er lagen vele schelpen op het strand. Mooie blauwe mosselschelpen. Ze waren helaas allemaal stuk. Prachtige rotsformaties voor de vloedlijn. De hoek door het zwarte zand. Rechts de klif, links het stromend water van de waterval, achter ons de zee. En voor ons een uitholling in de berg. Hier konden we onze lunch eten. Maar daarvoor rustig over het zwarte zand gelopen en genoten. Ik liep door het water. Nat waren mijn schoenen en voeten toch al.
Wat een prachtige plek. Joy wilde terug zij had het koud. We gingen daarom al snel terug. Ik en Mariek liepen rustig terug. We zochten voor hele schelpen. En deze hebben we gevonden. Terug naar boven. Daar in het vlakke gedeelte op het mos, waren ze aan het wachten. Er was overleg.
Geen idee waar dat over ging.
Sabine en Joy hadden het koud. Er was een optie om met Art mee te lopen. En André ging dan met hun terug. Dit lukte allemaal niet.
Dus werd er besloten terug te gaan. Dit was al het plan. Maar de dames hadden het zo koud. Dat ze er klaar mee waren. En de vaart erin zetten.
Daar had ik geen zin in. Wij liepen onze eigen tempo. Mariek kletste nog even met Marco. En ik genoot van de omgeving.
Terwijl wij de regen niet eens meer zagen of voelde. Het was te mooi. Het water wat dichter bij kwam. Het werd vloed. Spelend met het water loop je dan terug. Even zo nu en dan stil staan om je omgeving te bekijken. Heel de weg waren er steeds 2 schapen op verschillende plekken die of schuilden en/of ons in de gaten hielden. Of ze stonden vanaf de rots te kijken. Dit waren wel steeds verschillende schapen. Vaak met een lam.
In de bus hield Joy een droge plek voor mij vrij.
Sabine vroeg wie er straks nog koffie mee ging drinken in het café.
André heeft geen rijbewijs. Dus reed Marco terug. Maar voor we konden rijden moesten we de sleutel hebben om te kunnen starten. Geld vinden we wel. Maar de sleutel.? 5 minuten later gevonden. Hij lag bovenin in het midden. Dus karren maar.
Joy zei kiijk daar parkeerden wij de eerste wandeling. Ik hoop dat het morgen beter is. Tuurlijk zeg ik. Morgen kan de zon weer schijnen.
Marco zette ons af bij het café. Hij is een muzikant, hij speelt de saxofoon en trompet. Hij speelt best hoog. Hij had steeds het liedje in zijn hoofd van Frank Sinatra.
Hij geeft ook muziekles aan kinderen en volwassen.
In het café hebben we warme chocolademelk gedronken. En een heerlijke koek genomen. Mariek kocht nog een leuk kettinkje met een steen. Sabine, Phillip en Ansje gingen alvast naar het hotel. En wij gingen nog wat drinken. Daarna gingen we ook terug.
Het was een gezellige middag, veel gelachen. Het avond eten was slecht. Het leek wel of alles wat over was op moest. En er was geen toetje.
Maar het was wel weer gezellig tafelen. Er was trouwens ook een kamer waar je kleren kon drogen. Daar maak wij nu wel even gebruik van. Daarna speelde we 31 en. Mariek ging kijken. We speelden het spel. Ik deed natuurlijk in het begin alles fout. Ik kloppen. Oké, sta je sterk. Ja, ik sta sterk.
Laat ik mijn kaarten zien. Zit ik er volledig naast. Het duurde even voordat de regels landen. Wat natuurlijk grappig was. Toen we de testen doorstonden. Gingen we spelen met snoepjes. Wie de laagste punten had moest zijn snoepje eten. Je had 2 kansen.
Daarna deden we het met gedroogd fruit. Hilarisch natuurlijk als je fruit niet lekker vindt. Samen met Sabine, Ansje, Mariek en Phillip gelachen.
Daarna vertelden ze nog grappig verhalen. Ook in het Duits. Zo vertelden ze dat ze in Marokko was. En er controle was. Zij werd eruit gepikt. En ze had best wel spannende dingen in haar tas. Ze dacht dat ze het niet zou overleven. Het was doodeng. Maar ze redde het. Ze vroegen of we het begrepen. Ja, zeg ik. Ze leeft nog. Natuurlijk weer lachen. Het was gezellig avond vol lol.
Daarna onze tas inpakken. Want morgen moeten we onze kamer uit. De koffers worden in een andere kamer gezet. We kunnen nog wel douchen.
9:45 uur gaan we nog een wandeling maken.
Om 16:00 brengen ze ons naar het vliegveld.
Morgen het laatste deel in pakken. Wat doe ik aan naar het vliegveld. Dat leg ik apart.

Geschreven door Starreizen