Gisteren eerst bij mijn vader en moeder geweest. Mijn vrijdagavond ritueel. Eerst een gezellige wijntje bij mijn vader en heerlijk bij mijn moeder gegeten. Snijbonen,m met witte bonen, aardappels en overheerlijke sju en een gehaktbal. Eenmaal thuis mijn kleine zwarte rugtas ingepakt. Mijn boek kon er nog net in. Toen ik in de nachtstand lag. Dacht ik:” Ik wissel mijn zwarte rugtas om voor mijn rode rugzak, die wat groter is. Na een goede nachtrust om 4:30 uur opgestaan. Natuurlijk was ik al eerder wakker. In de warmte van Nederland je winterkloffie al aan. Pfff, alles open.
Om 5:15 uur bij de bus. Mariek, is inmiddels al opgehaald in Castricum. Had ik nou bijna een hele week moeten leven in mijn spijkerbroek, onderkleding, blouse, ijslandvest en natuurlijk mijn skijas. Oeps, of had ik decadent mijn creditkaart gebruikt om kleding te gaan kopen. Het lijkt wel een scène uit de roman Shop alholic.
Hans vraagt:” Is dit alles? Dan kan Kees gemakkelijk mee. Maar Mariek is nog niet wakker. Even later…… bij de rotonde zegt Mariek:” Ooh, ik vergeet de bagage van Jo.”
Bij de bushalte aangekomen kijk ik op het bordje. Er staat over 45 minuten is bus 247 er. Nee, nee! Ach, je moet ook bovenaan kijken. Over 15 minuten komt mijn bus. Voordat ik naar buiten ga dacht ik:” Wat heerlijk de wereld is van mij! “ Er is namelijk niemand op straat! Ik schrik op. Ik hoor kofferwielen rollen. Ver achter mij loopt iemand met een koffer. Verderop is een man die zijn slot losmaakt van zijn scooter en weer verder rijden alweer de auto’s en bussen. Een bus staat stil op de weg. Gelukkig, hij trekt alweer op, maar heel langzaam. Die gaat vast naar de garage. Uitgaanders terug op de fiets naar huis. Ze zegt:” We zijn er al hoor.”
Nou, in de bus is het al druk! Ik denk:” Bah, wat een mensen. “
Bij Schiphol Plaza stap ik uit. In de vertrekhal 3 zie ik nog geen bekende. Ik besluit naar buiten te gaan en daar, daar zie ik ze. Ze stappen net uit. Ik zie de oranje auto. Ik zie Hans, Petra en Marieke. En de koffers gelukkig. Knuffel, knuffel, knuffel Welkom en een afscheidsknuffel. We gaan naar binnen en zoeken naar balie 23. Wij kunnen alles bij de bagage drop of plaatsen. Alleen mijn rugzak nog om en zo gaan we nu de gate. Is het deze? De boardingpas doet het niet. Verkeerde poort. Duuh. Hahaha, we moeten naar D 68, een lange looprit in het verschiet. Op naar de security. Achter mij loopt een jonge meid. Ik hoor haar hijgen in mijn nek. In denk:” Wat is er aan de hand? “ Ik kijk achterom. Haar gezicht is rood aangelopen. Heeft zij ook vliegangst? Ik kijk haar nog 1 keer aan. Ze zegt: “ Ik stond hier een half uur geleden ook. Ik was mijn id vergeten. “ wat vervelend “ zeg ik. “ Maar gelukkig ben je weer hier.” Voor wij de gate ingaan nemen wij nog een heerlijk bakje koffie met een overheerlijke croissant, die Petra heeft meegenomen. Lekker dopen in de koffie. We zien dat Iedereen zijn moonboots al aan heeft. Allerlei varianten. Maar die van ons drieën zijn het mooist. We mochten al naar de gate. Nee, we werden niet omgeroepen. Op Mariek haar telefoon kwam:” Gaat u naar de gate!” Dus na een tijdje staan wij op en gaan naar de gate. Wijn wilde wij ook meenemen, maar nergens te bekennen. Ja, een klein flesje, maar dat is niet wat we wilden. Zo nog even toiletteren. Ook hier is personeelstekort. Vies, dus op naar de volgende wc. Is dit de laatste. Nee, bij de gate is er vast nog 1. Niet dus, weer terug? En hierna mochten wij al snel boarden. Wij zitten helaas helemaal achterin en Petra voorin. Ik dacht nog wel: “ Ik ben vrij deze week.” Nou, vergeet het maar. Het is een klein vliegtuig en vol! Vol met gezinnen! Achterin lekker! Oh, oh, oh, wat vind ik dit fijn! 8:09 uur. We gaan achteruit en daarna gaan we naar de baan. Eenmaal op de baan doet het vliegtuig wat het moet doen. Of we go! Wat heel mooi was, is we vliegen boven Amsterdam zuid oost. Logisch.
Kijk de peperbus. Die kon je goed vanuit de lucht zien in het blauw. En dan verder naar boven! Ineens is daar het licht! En fel! Er streek nog net geen engel neer die zei:” Hoi, jij hier.”
De overgang was zo bijzonder. We vliegen tussen de wolken, ook logisch, maar wat een prachtig gezicht. Het lijkt wel sneeuw, roepen de kinderen. De wind, oh oh, wat vind ik het fijn achterin. Ik knijp Mariek der hand fijn! Het gaat het nu wel weer. Ik kan weer verder met mijn verslag. Er even uit voor een foto. Niet uit het vliegtuig, maar uit mijn verslag. Ah, nee! Kan ik nu weer opnieuw beginnen. Alles weg. Daar gaan we weer. Nu op notitie met micrfoon. Handig toch.
We vliegen al snel over de waddeneilanden. Links van mij ligt Terschelling En onder ons Ameland. Lekker, die kindervoetjes im mijn rug. Gratis massage.
Zo langs de kustlijn van Denemarken, waar ook sneeuw ligt, of zijn dat de wolken.
Heerlijk dat broodje met grillworst.
9:22 uur. We gaan alweer dalen.
Over 25 minuten zijn we er al. We vliegen nu over Noorwegen en straks over Oslo. Het is in Zweden -2 graden. 9:35 riemen weer vast.
9:48 perfecte landing op sneeuwvrije baan.
Bagages halen. En links de hal uit voor de bus. Naar Trysil.
Wij zijn 1 van de laatste.
Weet je wat je ook kunt vergeten op de luchthaven. Je ski’s. Ook handig.
Zonder jas in de gure wind en -2 komt er een medewerker aangerend “Venstro., “ Zegt ze. “Ik kan het niet zeggen zegt ze. Dus wij helpen er een handje. “Veenstra ” nee, niemand. Ze gaan toch mee.
Petra zit vooraan. Ze mist de microfoon. Ze stelt zich voor. Hallo allemaal ik ben jullie reisleidster voor deze reis. Hahahaha. We rijden langs de sneeuw bedekte velden vol met loofbomen. Echt prachtig!
Langs prachtige blokhutten. Rood geverfd. Zo door naar Noorwegen. Dit weet ik, omdat het bericht in mijn telefoon het aangeeft. Hei! 'Velkommen' in Noorwegen. Terwijl we eerst Hej! 'Välkommen' in Zweden kregen. Zie je verschil.
Bij ons appartement aangekomen maakte we eerst een rondje van de zaak. Waarom? De skies moesten naar de andere bus worden gebracht. Mooi, ze zijn weer bij de eigenaar. Trouwens de helft van de bagage is nog niet aangekomen, hoorde Petra in de bus. Hebben wij even mazzel. Terwijl ik als laatste heel lang op mijn koffer moest wachten. Daarna gingen we met onze koffers naar de receptie. We konden vanaf 17:00 inchecken. Onze koffers konden we in de bagage ruimte plaatsen. De Skipas kregen we via de qr code. Onze sleutel konden we halen via een code bij box J 55.
Eerst maar naar beneden om de skies te halen.
Ik denk dat wij naar het centrum moeten lopen. We gingen maar even vragen. Ja, dat klopt. Daar gingen we in het zonnetje. Lopen we de goede kant op. Toch maar even de app aan. En even gevraagd, we moesten de andere kant op, het veilige voetpad op. Na 2 kilometer waren we bij de winkel. Toen we er bijna waren, zagen wij de winkel voor ons liggen, maar het pad maakte nog een bocht. Gaan wij afsteken of afsnijden. Afsnijden! Net als bij kamp koningsbrugge met rugzak op kruipend door de sneeuw. Gieren, lachen, brullen. Dat was best zwaar. Wie redt zich het eerst uit deze situatie. Mariek is de winnares dmv een koprol stond zij aan het einde van de berg weer op de grond. Prachtige manifestatie en wij, wij hapten lachend sneeuw. En door. Petra kwam helaas door dit spel niet droog over. De sneeuw was onder haar jas geslopen. Brr, lekker koud. Maar als een echte survivor gingen we en zij door. Wij gaan door naar de volgende ronde.
Bij de winkel ging alles heel vlot.
Zij wilden voor ons een taxi bellen.
En zo konden wij na een wandeling voor de skies, skiën! Eerst de sleepliften, om in te komen. Die stoeltjeslift nemen wij niet, want daar gaan ze freestyle naar beneden. Dat is op dit moment een iets te grote stap voor ons. Maar de andere namen wij wel. Het werd al later op de middag. De zon zakt, dan voel je de kou wel. Mijn neus voelde de schrale wind goed. Eenmaal boven ging het natuurlijk even mis. Ik stapte te laat uit de stoel. Ha, dan wordt je gelanceerd. Ik skiede tegen de ervaren stoeltjeslifters aan. Het ging net goed. Toen naar beneden . Een lekkere lang e afdaling.
We werden toch wel moe. Toch niet nog een keer omhoog. We besloten eensgezind naar het appartement terug te gaan. Op ontdekkingsreis naar ons huis, deze week. Dat deden we goed. En eigen stalen hok voor onze ski’s in de kelder. Fantastisch. Zo wisten wij dat we kamer 208 hadden. Ja, we probeerden elke hok met onze elektronische sleutel. We gingen niet alles af. Er was nog 1 hok over. Dat kon niet anders dan de onze zijn. Een prachtige kamer in de hoek met een mooi uitzicht op de bergen.
Petra had in het boekje van Trysil gezien dat we in het hotel achter onze kamer vele restaurantjes waren. Hier gingen wij heen en al snel kwamen we in een gezellige bar met pianomuziek , live gespeeld. Even verder gekeken maar toch besloten wij hier te gaan zitten. Petra nam een pizza en wij namen tagliatelle met gehaktsaus We besloten ook een biertje te nemen , maar wel een local, want dat vinden wij gewoon leuk. Marieke nam een glas Rosé . Al snel kwamen wij erachter dat het bier gratis was , dat smaakte des te beter. Het was heerlijk en gezellig, maar we bleven maar gapen. Gek hè . Dus besloten wij onze appartement weer op te zoeken , maar eerst zagen wij de grote beer en nog andere mooie sterren. Zo kon ik mijn verslag afschrijven en straks heerlijk slapen en morgen slapen we uit! Tot morgen.

Geschreven door Starreizen