Gisteren heerlijk vroeg gaan slapen. Wij trokken het niet om langer op te blijven.
Toen we in ons kamer waren, hoorden we na een paar minuten de koelkast herrie maken. Wat doen we daar aan? Hebben we wat nodig? Nee, dus stekker zoeken en eruit.
Voordat wij bij het hotel kwamen maakte de bus een bocht. En toen ging er een bel. De buschauffeurs stoppen. Hij doet de bagageruimte open. Pakt een bezem met een gigantische steel. Hij loopt naar voren. Hij duwt hem de hoogte in. En daar gaat de stroomkabel in mee. En zo konden wij er onder door rijden.
Nog even bij het zwembad gezeten. Wij zaten bij het verkeerde bad. Namelijk het koude bad. Het warme bad was bezet.
Voor we gingen eten kregen
Nog een pisco met rauw ei. Een traditioneel drankje. Ik had vanmiddag al genoeg geproefd. En wij sloegen deze over. Ja, je leest het goed. Wij namen een glaasje water. Dit was een goede keus. Want het drankje was niet zo lekker hoorde ik van andere.
Toen ik in de nacht even wakker was viel de stilte van de woestijn mij op.
Ik hoorde alleen 1 vogel. Eerst dacht ik dat het de ademhaling van Marieke was. Ik liep naar het raam. Nee, ik hoorde het echt goed.
Verder goed geslapen.
Vandaag;
Bij het ontbijt gevraagd wie zijn telefoonnummer toe wil voegen voor de groepsapp. Dit was gelukt. Er worden naast mijzelf prachtige foto’s gemaakt.

Sander laat ons een foto zien van het toetje van gisteren. Kijk, zegt hij wat er kwam toen jullie weg waren. Ohhhh, had je niet even op onze deur kunnen kloppen.
Nee, ik heb hem voor jullie maar opgegeten. Hahaha. Zo het plezier was alweer gestart.
Later…. ik kan nu het toetje de volgende keer sturen ( via de Watch app groep)
Coco’s thee alvast gedronken. Van dit blad wordt ook cocaïne gemaakt. Maar wij drinken het voor het tegen gaan van hoogteziekte. De buschauffeur heeft als we naar de hoogte rijden Coco’s bladeren naast zich staan. Zij nemen dit ook.
Er zit ook caffeine in. Als je geen koffie drinkt in de avond is het advies ook geen cocosthee te drinken.
In de bus zie je heel goed het puin van vulkaanuitbarsting van jaren terug langs de weg. Maar ook al het andere afval van de mensen in dit land. De gehele weg.
We rijden weg met mist.
We rijden eerst hetzelfde landschap als gisteren. Nu kun je duidelijk zien dat er huizen op stukken land worden gezet.
De overgang gaat naar bergen. We komen dichterbij Nasco. Het is prachtig. Even een groepsfoto. Ik moest plassen. Toch maar in de bus na de foto dan maar. Eigenlijk had ik er geen zin. Ik zocht Bas op. Hij is heel lang. Ik zeg ik ga achter jou staan. Haha. Dat mocht, maar het lukte natuurlijk niet om daar te blijven staan.
Hup snel de bus in voor te plassen. Deur ging op slot. Ik wil eruit. Oh oh oh. Mijn mobiel ligt op mijn stoel. Ik kom er niet uit! Paniek paniek. Maar uiteindelijk gelukt. Bij wie was dit ook zo gegaan? Bij Mariek.
Nog een kleine stop voor een gezicht in de berg. Nee, niet prinses Beatrix.
Maar een indiaan. Kijk maar goed. Ik zag zijn hoofdtooi later ook.
Dan stoppen we bij de uitkijktoren waar we de Nasco lijnen kunnen zien.
3 figuren. Een lijster, een pad en een boom gezien.
Naar boven lopen is nooit een probleem. Totdat je stil staat. Dan komt de hoogtevrees. Oké, schakel je gedachten uit. En kijk naar het veld.
Gelukt. Het was mooi om te zien van bovenaf. Nog even op de foto met een lijnenspel. Achter ons was de boom. Maar dan andersom. Een aantal gaan er met een helikopter boven vliegen. Dan die je ze allemaal. Dit doen we toch maar niet. Denkend aan de boottocht naar Klein Curaçao. Wil ik geen zakjes volmaken.
Bij het maken van de foto’s op mijn toestel. Bekijkt later Mariek haar foto’s op haar toestel op de toren. Ze ziet haar foto’s niet. Hahaha, die zijn gemaakt met mijn toestel. Sander, en de andere en wij moesten natuurlijk alweer lachen.
Naar beneden. Hier even gekeken bij de souveniers. De mensen naar het vliegveld gebracht. En wij naar het hotel. Op naar het hotel. Langs cactusvelden.
Op de kabel zit een uil. Een uil wordt er geroepen. De buschauffeur rijdt voorzichtig achteruit. Hij zat er nog. Niet veel later zat hij op een cactus. Gefotografeerd. Zoek hem maar op zou ik zeggen.
Het hotel is een prachtige
boerderij. Met daarom een tuin. Een zwembad en een restaurant. Super leuk. Even geluncht en gerelaxt , voordat we met de buggy gingen. We gingen allemaal dus er waren 2 buggy’s.
We stonden te wachten. En de archeoloog stelde zich voor Johnson is zijn naam. Hij was Duits en ging ons meer geheimen vertellen. En hij had een mummy ontdekt. Dat wilde hij ons graag laten zien.
De lichte mensen moesten achteraan. 1 van de chauffeurs wees ons tweeën meteen aan. Jullie mogen in deze auto.
Hoe kom ik in deze auto? Hup, via de band en de stang klim je er zo in.
We zaten goed. Ik aan de zijkant en Marieke ernaast.
Voor ons kwamen wat bredere mensen. Gordel om. De gordel moest over je hoofd. En tussen je benen zat de sluiting. Net als in een achtbaan. Maar dan in riemvorm. Hij zat goed. Er was wel iets speling. Joshephine zei. Ik ben ook licht ik kom bij jullie.
Toen bijna iedereen een plek had, kon Gosse nog bij ons. Henk zegt; kom maar hier hoor er is ruimte zat. Ik ben niet zo breed.
Henk is vrij breed. Ik snapte het grapje meteen. Ik moest echt lachen. Maar Joshephine snapte hem enkele minuten later. Ik/ we konden niet meer stoppen met lachen.
Maar wij en Josephine en Harriet hadden de beste plekken. Ruimte om te zitten. De rest zat hutje mutje naast elkaar.
Eerst langs de cactusvelden. Daarna reden we de woestijn in op verhard pad. Wij reden als tweede. We moesten afstand van de 1e auto nemen Ivm het stof.
Soms dan wachtte hij even. En nog even wachten. En dan reed hij harder. Dit was alvast een voorproefje. Maar zodra er een auto naderende of wij achter de 1e auto kwamen. Reed hij rustiger.
Joelen. Juichen, lachen. Als we weer harder gingen. Echt te gek. Deze man kon rijden! Echt wat een coureur! We stopten bij het aquaduct. Hier ging Johnson ons het eerste geheim vertellen. Toen de ze de Nasco lijnen maakten ontdekten deze mensen het volgende. In dit gebied regent het niet en is het windstil. Hoe zijn ze dan aan water gekomen?
Ze kwamen erachter dat er 20 meter onder de grond water was. Doormiddel van bochten en een systeem met legging van stenen. Kon men water uit de grond trekken. Dan denk ik aan natuurkunde. Twee emmers 1 met water. Hoe krijg ik de ene emmer vol. Dan door middel van een slang het water over laten stromen. Zo een soort systeem hebben zij die tijd bedacht. Maar dan met het hiervoor beschrevene deel. Snap je het nog.
Er werd geen rechte lijngetrokken. Omdat het water dan te snel gaat.
Dit wilde hij bij dit aquaduct laten zien. Het gebeurt bij dit water nog steeds.
Weer de buggy in 10 minuten rijden. Dit was veel langer. Dus langer lol.
Hij stopte reed wat langzamer om over het water te gaan. En wat liep daar een leiding. Wij lachen natuurlijk. Kijk nou jongens. Er ligt gewoon een waterleiding. Hahaha.
Bij een soort van piramide aangekomen. Maar deze was open in de tijd van Nasco cultuur. Daar begon hij zijn verhaal. Dat er Priesters daar leefden. En de mensen brachten offers Van mijlen ver en omgeving. De piramide is gebouwd van stenen. De stenen werden gedragen en daar heen gebracht. Er zijn er nu 4. Maar er zijn er nog meer. Laatst is er weer een ontdekt. Maar het geld is op dus stopt het project.
Ik ga weer terug naar verhaal.
In deze tijd waren er krijgers. Als je hem tegen kwam in die tijd. Zou ik zeggen. Ren voor je leven. Geef alles wat hebt. Want anders wordt een trofee .
Na dat je eerst neergestoken bent, wordt je onthoofd. Dan is de krijger nog niet klaar. Dan worden je hersens verwijderd. Het wordt als een draad eruit getrokken. Dat gaf moet weer dicht. Daar doen ze een touwtje door het gat naar de uitgang van je mond. Dopje eraan en plop. Het gat is dicht. Maar het horror script gaat verder. Als je schrikt van de dood die nadert zijn je ogen open. Aah. Je leeft dus nog dacht de krijger. Ik ga even naar de cactus. Haal daar stokjes uit. Prik , prik oog dicht. Prik prik tweede oog dicht. Derde prik prik mond dicht. Zo nou kun je mij ook niet meer vragend aankijken!
En dan….dan mag je voor mee als trofee aan mijn gordel. Naast de andere trofee’s. Echt waar. Wij hebben bewijs gezien.
Op een plaatje.
Later haalden ze de hersenen er op een gemakkelijker manier eruit. Aan de onderkant van het schedel.
De piramides zijn jaren en jaren verstopt geweest door verschillende modderstromen. De structuur hebben ze van buiten afgewerkt met klei. Dit omdat het wordt aangetast door de weer verandering. De binnenkant is nog wel origineel.
Op naar het volgende verklapte geheim. De mummy.
Nadat wij onder de indruk waren gingen we weer verder. De chauffeur was opgewarmd. En maakten met zijn auto er een spel van. Zo vet!
We gingen nu naar een de grafheuvels. In Peru zijn in de woestijnheuvels heel veel grafheuvels.
We zijn er aangekomen. We werden nu zelf een fragment in het verhaal. Namelijk de toeschouwer. Lopen tussen de botten en de skeletten naar het slachtoffer toe. Durf je nog verder te lezen. En daar hij. Ja, het was een hij aan de heupen te zien.
Katoen nog half ontwikkeld.
Hier en daar nog huid en nagels. Het hoofd was goed vanbinnen intact. Wat is er met deze man gebeurt?
Deze man was opgehangen. Dan kon je aan zijn voeten zien. Zijn strop was niet te vinden.
Daar is de krijger mee van doorgegaan. Hahaha. Grapje tussendoor.
Toen… zagen de chauffeurs nog wat liggen. Johnson werd erbij geroepen. Lag daar nou een kinderarmpje met vingertjes. Jazeker. Dat lag daar. Dit werd later gemarkeerd met stenen. En het zand ging erover heen. Zo kon hij het terug vinden.
Johnson kom eens hier dan. En vertel mij hoe kan het dat dit gat niet gelukt is.
Is het niet gewoon een kogel schot. Johnson bekeek het schedel. En dacht na. Zijn hersens kraakten. Het kan zijn dat de krijger gewond was. Daardoor kreeg hij het eerste gat niet voor mekaar. Dus dan maar aan de zijkant. De vierde poging was het gelukt. Zo vreemd zo raar om hier tussen te lopen. Waarom wordt dit niet verder bekeken. Bewaard. Tentoongesteld.
Geen geld. Het interesseert de regering niet.
We mochten weer onze buggy opzoeken.
Vanuit hier gingen we door naar de zandduinen. Eerst rustig door het zand. Even stoppen. Lucht uit de band. En weer verder. Tot de top. En dan.
Oh nee, daar gaan we naar beneden. Wauw. En een keer en nog een keer. Adrenaline!
En stop….
En toen…
Zandboarden! Eerst wordt de board gewaxt een kaars. Dan is hij goed glad. Plank op het zand en ik erop liggend op de buik. Voeten omhoog. Omlaag als je wilt remmen. Handen voor op de plank. En gaan! van de zandglijbaan.
Fantastich. Op de terugweg gaf de chauffeur alles wat hij had. Nog 2 keer de heuvel op waar wij van afkwamen. Vanuit daar de weg weer op. Gas in de bocht los. Sturen en door.
Hij reed geweldig. Denk maar aan Parijs Dakar.
60 a 70 km per uur.
Dezelfde weg weer terug.
Alle remmen los.
En de zon ging al langzaam onder. Als kers op de taart de zonsondergang. Prachtige kleuren. Dus Fotostop.
Ja, kunnen we weer. Oké, daar gaan we! Joepie. Joehoe. Wow wow. En voor je het weet waren we bij de
boerderij.
Een half om te douchen. Zo kort.
Haren wassen. Nou, wat niet. Douche aan. Wat een pisstraal. Warm koud. Heeet! Dit werd het niet.
Dan maar snel spoelen.
In de avond gezellig gegeten. Daarna een stadswandeling gemaakt. Op de straat van de stad Nasco waren de Nasco lijnen op de stoeptegels gezet.
Morgen half 6 ontbijten. 5:00 uur op.
Eerst alles gereed gemaakt voor morgen. Ik kon ons avontuur niet verder schrijven. Eerst even slapen.

Geschreven door Starreizen