Vandaag gingen we met de bus naar Evanton. We wilden heel graag naar het Pink House. Dit ligt bij Loch Glass. Rond negen wilden we met de bus. We liepen de stad in. En liepen langs de winkels. En dan naar links, langs het treinstation. Hier moest het busstation zijn. We liepen naar de bussen. Ik sprak daar een man met een geel hesje aan. Ik vroeg of dit het busstation was. Nee, we moesten nog verder. Maar loop maar mee. Hij moest toch die kant op. Hij vroeg waar we heen wilden. Evanton. Wat moeten jullie doen in Evanton? We willen het rose huis zien. Oh, zegt hij, dat heb ik jaren geleden gedaan. Ik vertelde dat we hier waren met de auto. En dat links rijden goed gaat. Maar vandaag wilden we met de bus. Hij reed niet. Hij wilde niet links rijden. Zijn zoon deed dat wel, als hij uit Amerika kwam. Hij vond het maar eng. Vooral als zijn zoon uitritten reed en rechts ging rijden. We moesten lachen, het was heel herkenbaar. Hij snapt niet waarom ze nog steeds hier links rijden. In Japan doen ze dat ook. Waarom? Waarschijnlijk omdat men vroeger het zwaard links droeg en links de vijand aanviel. Toch wel een Logische verklaring. De bus stopte op platvorm 2. We moesten even wachten. Op naar Evanton. . Wij waren de enige twee in de hele bus. We waren nieuwsgierig waar we terecht zouden komen. In welk verlaten stuk land zouden wij arriveren? We reden een brug over bij Findon Mains. Prachtig gemaakt. En het was eb, er was een meeuw. Ik dacht loopt die nou over het zand ? Ik keek goed en zag dat het echt eb was. Er was echt geen water. Heel bijzonder! Op de terugweg was het vloed! Het blijft een mooi natuurverschijnsel. Al snel kwamen we bij Evanton. Een klein dorp met enkele lokale winkels. Na de camping stapten wij uit. Toch maar terug gelopen. Gekeken bij het informatie punt. Dat was een bord van de gemeenschap. Over het bos en het monument Fyrisch. Maar geen Pink House. We keken verder en zagen de kapster net haar bank buiten zetten. Haar hond begroette ons vriendelijk. En zij botste bijna tegen ons aan. We besloten het haar te vragen. We moesten goed luisteren. Het Pink House is 5 miles verder. Bij de camping moest je naar links. Nog een keer naar links, dan kwam je op een 1 baansweg. Deze moest je helemaal af. Dan kwam je bij een poort. Hier kon je gewoon door. Dan na 1 mile kwam je bij het roze huis. Het was ver zij ze. Zij deed het altijd op de fiets. Dat was een stuk sneller. Er gingen geen taxi’s heen. En er is niet altijd bereik met de telefoon. Deze eigenwijze meiden gingen het toch doen! Daar gingen we. Wandelend op de 1 baansweg zeiden we tegen elkaar. Blijven wij onze kop nu in het zand steken? Of gaan we terug. Mariek zegt was er maar iemand die ons meenam die kant uit? Er rijden hier zoveel auto’s. Ik denk stiekem dat ze een lampgeest in haar zak had. 1 wens zal er straks in vervulling gaan.
Wat gaan we dan doen?
Naar Iverness? nee, dat niet! De Harry Potter wandeling. Nadat wij terug gelopen zijn en weer internet hadden, zochten we de wandeling op. Mariek zag al een wandelgroepje aankomen. Zij gaan vast iets aan ons vragen. Of we ons willen aansluiten bij de gemeenschap? (Hahaha) dacht ze. Ik had niks in de gaten. Ik was druk de wandeling aan het bestuderen. En daar waren ze. Penny vroeg kunnen we jullie helpen? Wij legden uit dat we naar het Pink House wilden gaan, op weg waren, maar dat dat geen optie was. En we nu voor de Harry Potter wandeling gingen. Oh, wat leuk! Wel i’m Penny. Wij gaan wandelen in het bos en in onze wandeling komen we langs de Gorge bridge. En je ziet ook het Fyrisch monument. Willen jullie mee wandelen? Ja, waarom niet. Laten we dat gewoon doen. Nou, lezers dit doen wij normaal gesproken nooit! Wij gaan niet met vreemden mee. Maar het leek zo vertrouwd. Ik zie jullie denken. Komen we in een thriller terecht? Wees gerust, het was fantastisch! Of we een tweeling waren. Ja, dat hadden ze goed gezien. So lovely. Ook hier moest ze even wennen naar ze kijken moest. Gelukkig scheiden wij ons later.
Zo wandelen we gezellig op. Ons engels wordt ook nog eens goed gebruikt. Carlo de enige man in de groep, zegt tegen mij. Ik breng jullie wel naar het roze huis! Dat vond ik fantastisch! We waren hem heel dankbaar. Penny vertelde het enthousiast tegen Mariek. Mariek was happy. De geesttlamp deed zijn werk. Zo liepen we met hun de wandeling. Het waren echte locals. Penny woonde al heel lang in Evanton. Zij is familie, het nichtje, van Mac Leod. Zij heeft het kasteel toen ze 14
jaar was bezocht. Ze was toen op bezoek bij haar oom. Zij vertelde ook dat het Fyrisch monument ontstaan is, omdat er geen werk was.
Dit plekje is beroemd, om zijn filmlocaties. Zo hoorde zij een keer heel veel helicopters boven haar huis. Bleek dat ze filmopnames bij het roze huis maakten. En er is hier gefilmd voor de Harry Potter film. HP en de vuurbeker. Ook zijn hier opnames gemaakt voor de Schotlandse serie Trader ( in elke aflevering valt er iemand af , deze wordt dan vermoordt) Zo hebben wij deze wandeling door het bos gelopen. Dit bos heeft de gemeenschap gekocht. In ruil hiervoor hebben ze ook o.a.allerlei dingen georganiseerd . A.s zaterdag wordt hier bijvoorbeeld een concert gehouden. Kinderen krijgen in het bos natuurlessen. Zij heeft dit ook gedaan. Degene die het nu doet heeft zij ooit in haar groep gehad. Herkenbaar. Carlo werkte bij Shel. En heeft op verschillende plekken op de wereld gewerkt. Zuid Oost Aftika, Amerika, Holland, en nog een aantal. Toen hij met zijn vrouw met pensioen ging, besloten ze te wonen in Colorado. Hier heeft hij 20 jaar gewoond en heeft hier wandelingen begeleid. Hij wist daar alles van de natuur en de juiste plekken. Zijn vrouw moet tijdens wandelingen altijd veters strikken van haar schoenen. Zo nu dus ook. Ze zijn hier een jaar geleden komen wonen, dichter bij hun dochter. Zo kan zij er voor hun zijn., mocht er wat gebeuren. Penny heeft haar man tien jaar geleden verloren. Voor hem is een boom gepland vlakbij de brug. Hier kwamen we ook langs. Hier was de scouting. Zij waren in de sloot aan het vissen met een net. Wat ze konden vangen, de naam van het dier zochten ze dan meteen op. Geweldig! Zo eindigde de wandeling. We gingen met Carlo en zijn vrouw, die ook lerares was geweest, mee naar huis. We mochten mee naar binnen. Wij aten daar ons brood op. Maar ze wilde anders gerust een broodje maken. Ze hadden een mooi groot huis. Rondom hadden ze een grote tuin. Hun woonkamer had grote ramen. Je keek naar buiten in een soort schilderij. Er heerste rust! Echt een prachtige omgeving. We hadden al afscheid genomen van de rest van de groep. Nu ook van Penny. Kees appte ons, of we een lekke band hadden. Wij zeiden tegen de vrouw dat mariek hasr vriend al appte waar we bleven. Ze moest lachen. Carlo had gisteren nog gekajakt. Carlo was…hoe oud denk je dat hij was? Hij was 82! Wij dachten dat hij jonger was. Hij had ons ook jonger geschat. 20! Hahaha. Wauw, wat voel ik mij jong! Ik.denk soms wel als iemand van die leeftijd, maar ben 52. Nee, dat had hij niet verwacht. Zo zie je maar bewegen houdt de mens fit! We kregen koffie en mochten ook nog plassen bij hun in huis. Ondertussen liet hij foto’s zien wat we straks gingen zien. De tweede wens ging in vervulling. De garagedeur werd geopend. Een mooie, grote, rode auto stond daar. De naam ben ik kwijt. Carlo zette zijn vrouw af bij het dorp. En reed met ons naar de plaats van bestemming. Het eerste deel hadden wij gelopen. Het was een prachtige weg langs prachtige groene natuur! Hij reed heel rustig. 20 miles een uur. Harder mocht niet. Dit hebben ze pas ingesteld. Net als bij ons de dertig km. Het was moeilijk om je eraan te houden. Nou, dat weten wij ook!
Hij parkeerde zijn auto voor een hek. Normaal gesproken was dit hek open en parkeerde hij hem een stukje verder.
Zo liepen we een half uur door het bos. Langs een poort. Normaal zou je denken, daar mag je niet in. In Schotland mag je overal wandelen. Niemand heeft privéterrein. Dus wij liepen door de poort langs een prachtig huis verder naar het meer Loch Glass. Carlo vertelde dat hij 2 dochters had. 1 woonde in Amerika, en heeft daar gestudeerd. Wilde trouwen, maar ging studeren in Glasgow. Bleek dat dat diploma niet geldig was in Amerika. Is toch getrouwd en in Amerika verder gestudeerd en is oncoloog. Ze hebben. kinderen die ook goed verdienen. 1 is een advocaat en verdiend tonnen per jaar.
Zijn andere dochter die hier woont is net als hij gids en doet verschillende wandelingen tot outdoor aan toe. Zij hebben ook kinderen die muziek studeren. Zo weten we alles over Carlo tijdens deze wandeling. Het was een prachtig gebied. We zagen het roze huis al liggen. Mysterieus in dit landschap.
En daar kwamen de wilde zwijnen. Nee, wij hoefden niet te rennen voor ons leven. Dit waren tamme zwijnen. Ja, echt! Ze maakten een knorrig geluid. Het leek meer op snurken en ze smakten behoorlijk, terwijl ze aten. Erg grappig om ze zo te observeren! Zo liepen we naar het roze huis. Het lijkt wel een 3 d plaatje, maar het is echt! Prachtig hoe het on het water weerspiegelde door de zon. Hoe is het roze huis ontstaan?
De mensen hebben dit huis hier gebouwd. Zij waren het huis roze aan het verven, zonder toestemming van de gemeente. Toen de gemeente erachter kwam, was het te laat. Ze waren al bijna klaar. Van binnen niet. Alles werd meteen gestopt. Het is van dichtbij vervallen en er zit geen vloer of verdieping in.
Hoe komt het dan zo beroemd? Net als wij, bezoeken heel veel mensen deze locatie . Doordat gidsen of iemand er kenbaarheid aan heeft gegeven. En sociale media natuurlijk. Ik het bestaan niet wist! Door de Zwitsers die wij ontmoeten bij de waterval, maakten wij dit plan.
Wie bouwt er nou een rose huis in de middle of nowhere. Carlo fietste hier ook veel. In dit gebied wordt veel gemountainbiket. Wij mochten de fietsen morgen wel lenen! Helaas gaan wij morgen alweer naar huis.
Zo waren wij bij het roze huis aangekomen. We hebben erom heen gelopen en vele foto’s gemaakt. Carlo nam ons ook nog mee naar de overkant. We wandelden terug en namen verder op een zijpad. Hier moesten we via een trap over het hek. Zo leuk! Naar beneden was een tree weg. Mariek lukte net om heel beneden te komen. Carlo sprong makkelijk naar beneden. Ik sprong ook, Carlo ving mij op. Mariek, dacht nog, kijk uit Jo je knie. Maar ik landde goed met beide voeten op de grond. Maar de plank bracht mijn knie uit evenwicht. Oeh, dat was pijnlijk! Gelukkig kwamen we niet in de spijkers terecht. Even gezeten, en verder gelopen. Mijn knie voelde stijf aan. Er kwam al vocht in. Daar kwamen we aan de overkant . Hij vroeg wel steeds of het ging als een echte gids. Masr wel aan de verkeerde blondine, hahaha.
Vanaf deze kant hebben de Zwitsers hun foto gemaakt. Hierna liepen we naar de auto, via een pad wat naast de heenweg weg. Hij zal ons nog foto’s sturen van Loch Ness bij avond.. Wij mochten nog een keer langs komen om bijv. te fietsen. Wilt uw nog iets hebben, omdat wij zo goed zijn rond geleid. Nee hoor, wij waren zulk fijn gezelschap. Hij heeft zich goed vermaakt. Hij had een geweldig middag en dat was genoeg. Hierna zijn we met de bus terug gegaan. En heerlijk uiteten geweest. Tiramisu als toetje. Was heerlijk. Thuis kwam de vrouw van de B en b nog. Ze vroeg of wij tweeling waren en wist niet waar ze kijken moest, zelfde verhaal. We mochten later uitchecken. We gaan op tijd weg. Wat een dag. Een prachtige dag. Echt geweldig.
Kees wilde deze dag niet mee. Hij heeft zich Inverness onveilig gemaakt.
Ik denk dat de lampgeest al onze wensen vervult heeft vandaag. Wij zijn veilig en vol ontlading terug gekomen.
Net een mail met foto’s van Loch Ness bij night gekregen van Carlo. Hij heet Roy, Hahaha. Fantastische weer, Jo. Klein verschil. Hahaha.

Geschreven door Starreizen