Zo diep geslapen. Logisch na zo een speeldag in de sneeuw. Wat een drukte bij het ontbijt. Ik irriteer mij aan mensen die alles met hun handen pakken, als er een tang bij ligt. Mensen zijn ook beesten. Als ze kunnen eten hebben de meeste geen geduld.
De technologie staat voor niks. Waar een machine eerst het werk deed. Doet nu een iPad dat. Je kunt kiezen uit water en water met een smaakje. 6 keuzes Je drukt op de iPad wat je wilt. En je krijgt het uit de kraan in je glas wat je er nog wel onder moet zetten.
Straks komt er ook iemand te voorschijn als ik op een knop druk. En dan vraag ik ook meteen wat ik wil dat hij zij doet. Nee, dat is te eng, te angstig. Laten we daar maar niet bij stil staan. We hebben nog 1 uur. Zullen we even met de slee proberen te glijden.
Slee gepakt. Hup, van de stijlste heuvel. Pas ik wel in het bakje. Ja, daar kan ik tussen. Benen ingetrokken. Past precies.
Heuvel afgegleden. Dat ging snel.
En nu…. Sturen. Ehh.. hoe dan. Mijn gewicht is te zwaar voor de bak. Toch wel.
Met de slee bak en al om! Hahaha, maar wel leuk.
We gaan nu van deze af. Ik duw je wel. Go go heel goed. Je zit in de gleuf, deze was verderop. Tot daar redde ik het niet. Oh oh hé ze neemt de zijkant ipv middenstuk. Ze stuurt bij met haar hand. En daar is de rem. Slee bak en al om! Mooi met lichaam gedraaid. En weer opstaan.
Nog 1 keer. Dat was weer even leuk.
Klaar maken voor de sneeuwscooter tocht. Er waren veel mensen mee en sommige reden wel 60 km per uur. Nou, dat lukt mij nog niet. Ik weet dat je met de sneeuw mobiel mee moet dansen. Je hoeft er geen controle over te houden. Maar de weg was vol bobbels. En soms zag ik niet goed. Maar mijn sneeuwmobiel doet het werk. Ik voelde mij wel opgelaten. Er wordt hard gereden. Dat hou ik niet bij. Er was een heuvel naar beneden en dan de bocht. Er was iemand rechtdoor gereden. En die stond vast. Wij gingen van deze heuvel ook raar af. Maar jawel ik liet het zijn ding doen. Laat maar glijden En toen ging het goed. Om de 15 km stopten we even. Je kon dan wisselen. De gids gaf ons nog wat tips. En rijd je eigen tempo. Het is jouw tijd om van de rit te genieten. Op jouw manier.
Omdat wij niet zo snel waren, mochten wij naar achteren. Nu reed er een vrouw voor ons die ook niet snel was. Later reed haar man. Ik rijd niet zo snel zei hij.
Nou, volgens mij vond hij de controle er over houden moeilijk en eng. Want een paar km later reed ik de bocht om. Wat trouwens ook een bocht was waar je op moest letten.
En zij waren tegen een boom gereden. Dat komt best nog hard aan. Hij had zijn knie bezeerd. En een lichte snee in zijn kin door het voorscherm. Je zag hem realiseren wat er gebeurd was. Hj moest er even van bij komen. Wij wachten netjes tot alles weer goed was. Er was in ieder geval snel hulp. Het ging weer goed. We gingen verder.
Op een gegeven moment zat ik ontspannender. Zonnetje, bossen aan de ene kant. Daar wat bomen hier wat ruimte. La la la. Net alsof je relaxed in de auto zit. Wat is het mooi. Wat een prachtig weer.
Maar wel mijn ogen op de sneeuw weg gericht.
We waren op het eindpunt. Ik moest plassen. Maar dat ging niet. Over 40 minuten waren we op de visplaats. Hier waren wij maandag ook geweest.
Hier hebben we in de blokhut soep gekregen. Nu met een stukje rendier.
Eerst maar plassen.
Er stonden er meer. De man zei wat word er hard gereden hè. Ik ben iemand die de controle wil houden. Maar dat hoeft hier niet. Mijn vrouw zit achterop. De voorrijden heeft het niet zo zwaar als degene die achter zit. Die vliegt van hot naar her. Ze wordt flink door elkaar geschud. Eigenlijk ben ik er wel klaar mee. Het zou leuk zijn als we er al waren. Mannen doen stoer. Maar vinden het vaak ook eng of willen er controle over hebben. Alleen gaan ze er anders mee om dan een vrouw. Zo zie ik het. Maar ik kan er ook naast zitten. Het is een gevoel.
Dat hok waar je moest plassen is zo vies. Eerst ook dat pak uit. Alle lagen die je hebt wat een gedoe. Het enige voordeel was dat je een mooi uitzicht had vanaf toilet. Noemen we dat vergezicht plassen.
We hebben daar in ieder geval weer gelachen. Het was een gezellige groep.
Het was nu niet meer zover terug.
Mijn duim deed op een gegeven moment zo een pijn. Hij voelde warm. Toen nam Marieke het laatste stukje over.
Het was een leuke rit. Hele mooie stukken door het bos. Maar ook weide velden.
Het was de moeite waard.
Bij het kampvuur in de tipi hadden mensen zondag een sneeuw wandeling gehad. Zij hebben toen het Noorderlicht gezien. Terwijl het eerst ook bewolkt was. Maar ineens was het helder. De foto’s waren fantastische. Het geluid wat het noorderlicht maakt is ook bijzonder zeiden ze.
Vanavond sneeuwde het. Toch gingen we even op pad. Brenda wilde nachtfoto’s maken, experimenteren met de zelfontspanner op haar camera. Zij heeft een goede camera mee. Met statief liep ze met ons het hotel uit.
Het sneeuwde behoorlijk. Er stond ook wind. Ik had geen overal aan. Het was gewoon koud. Als je daar dan in het bos staat ervaar je hoe stil het is. Echt intens stil. Alleen op de wereld.
En dan moet ik de rare of enge gedachtes maar laten lopen en uitsluiten.
Doordat het bleef sneeuwen waren we in drie kwartier weer terug.
De ervaring hoe stil het letterlijk is om 1 met de natuur te zijn is bijzonder mooi.

Geschreven door Starreizen