Vroeg op als je met zijn drieën bent en ieder zich gereed maakt om de dag te beginnen. We konden vroeg ontbijten. Er zijn al meer mensen. Veel mensen vertrekken vandaag.
Ik voel mijn kies de afgelopen 24 uur iets vaker. Vanmiddag maar even bellen.
Weer in onze kamer aangekomen. Bezoeken we het toilet nog even. Poets ik mijn tanden. Checken we of we alles hebben. We hebben alles. Mijn vader gaat met de rollator en met de rugzak. Ik neem twee tassen. En mijn moeder neemt een tas. Mijn vader en moeder gaan in de ene lift. En ik ga in de andere. Bij deze sla ik de trap maar even over. Tot straks zeg ik als zij de lift ingaan.
Beneden lopen we naar de lobby. Het heeft weer flink geregend vannacht. Waar ik de kaarten inlever. Oh, zegt de man. Hij tikte het verkeerde nummer in. 5257. Hij tikte 2557 in. Het is nog vroeg. Zegt hij. En ik wordt te oud voor dit werk. Ik zeg ach ik heb de hele week de nummers van de kamer door elkaar gehaald.
Alles is goed. Hij zegt tot gauw. Tot ergens in dit jaar. En een goede vlucht.
Buiten zijn er banken. Waar we wachten op de bus. Twee Engelse jongetjes wachten ook. De een is twee denk ik de ander is jonger. De een is heel druk. En vrolijk. Hij wil steeds de weg op. Maar papa houd hem goed in de gaten. No no Archi. Just go the other way. Daar is de bus. Onze bagage wordt onderin gelegd. Pa en ma kunnen vooraan zitten. Als we op de luchthaven zijn, kunnen we meteen links wachten op assistentie. Ik blijf bij mijn vader, terwijl de rest incheckt. De mensen met gele shirts lopen met rolstoelen rond. Waar wij zitten wordt je gehaald, zodra je aan de beurt bent.
Ik sta later even op om te informeren.
Ik moet mijn vaders boardingspas en paspoort hebben. Ik loop even naar Mariek. Ik zeg tegen mijn vader. Ik ben even naar Mariek. Ik kom zo terug.
In de rij staan ze al bijna vooraan. Ik vraag is ze zo mijn kant opkomen. Dan kan ik de pas en de boardingpas geven om de assistentie te verkrijgen. Ik dacht zo werd het gezegd. Ze je verder helpen, zodra jij er zit. En je assistentie online hebt opgegeven. Dit hadden wij gedaan Maar het duurde zo lang. Dat ik toch maar even wat gevraagd heb.
Later voegt Mariek zich bij mij. En samen regelen we het. Ik mag bij mijn vader blijven.
Er wordt Cornelis geroepen. Nee, mijn vader heet Willem. Ze vinden niemand met de naam Cornelis. Zij loopt naar de balie. Ze loopt onze richting op. Ze zegt Cornelis. Ik zeg dit is Willem. Ze vraagt het paspoort van mijn vader. We checken. Cornelis van der Star staat er op haar formulier. Kort stelt ze zich voor en daarna kan mijn vader in de rolstoel gaan zitten. Zijn voet zit achter het wiel. Ze zorgt er goed voor dat de voet goed terecht komt. Het is een aardige en zorgzame vrouw. Ik loop achter de rollator. En zo omzeilen we de wachttijd. We moeten onze jas uit. Tas af. Riem af. Mijn vader mag opstaan. De Rollator gaat ook door de controlle. Ik mag in de checker staan. Ik draai een rondje maar dat hoeft niet. We lachen. Mijn vader wordt nog gefouilleerd. Hij heeft zijn portemonnee vergeten uit zijn broekzak te halen. Deze gaat ook nog even door de controle. Mijn vader kan weer gaan zitten. En ik kan verder met de rollator. We lopen naar de gate D63. We bedanken de vrouw. Ze zegt straks wordt je vader als eerste opgepikt. Dan kan hij in de rolstoel. En wordt hij naar het vliegtuig gebracht. Als we net zitten. Belt Mariek mij. Ik vertel dat we er al zijn. En waar we zitten. Mijn moeder roept. Joehoe. Dat doen wij altijd als we elkaar in de verte zien.
Iedereen is weer bij elkaar. Mijn moeder vraagt hoe het gaat. Mijn vader zegt dat het goed ging en dat het een aardige vrouw is. Mijn moeder zegt lekker. Mijn vader zegt het was een aardige vrouw. Samen moeten we lachen. Dit was prima geregeld. Top gedaan Mariek!
We gaan nog even winkelen. Ik zie nog een leuke hoed, maar ik besluit hem niet te kopen. Ik gebruik hem niet in Nederland. Volgende vakantie kom ik er vast wel weer 1 tegen. We komen weer op tijd terug bij de gate. Voor we gaan boarden, komt er een vrouw aangelopen. Ze loopt als een kievit. Ze gaat makkelijk het lint onderdoor. Ik dacht wat gaat die nou doen? Wat blijkt later, ze heeft assistentie aangevraagd voor een rolstoel, zie ik later. Al snel mogen we boarden. Samen met mijn vader mogen we de rij langs. Mijn vader mag in de rolstoel. Maar het gaat goed met zijn rollator. Dus lopen we rustig door. Uit het vliegtuig komen nog steeds passagiers. De vrouw die liep als een kievit, zit nu in “mijn vaders “ rolstoel. Mijn moeder verteld dat toen zij op vakantie waren. Er toen 3 vrouwen waren, waar zij altijd op moesten wachten. Zij overal en altijd wanneer ze langer moesten lopen een rolstoel regelden. Het grappig was de vrouw in de rolstoel kon opeens heel zielig kijken. Tot dat ze in de rolstoel zat.
Het lint wordt weg gehaald. De rollator wordt overgenomen. Deze zien wij straks weer. En zo zoeken wij onze plek op. Het duurt een tijd voor we starten. Zal vast komen, omdat het vliegtuig ondertussen vol getankt wordt voor de terug reis. Het vliegtuig wordt dus niet eerst schoongemaakt.
Later; Heb ik nog Twix in mijn rugzak. Jazeker.
Wil er iemand een stukje Twix. Altijd lekker. Voor ons schreeuwen de kinderen om aandacht. Moeder geeft deze. Maar vader zegt niks. Ook niet als ze de telefoon als hamer gebruiken op de stoel, terwijl hij er naast zit. Ik ga nog maar even videolanden. Ik kijk mijn gedownload serie. Iets met heksen, vampiers en demonen.
Later wordt de landing ingezet. Als we geland zijn, zijn we ook werkelijk geland. Het gat niet netjes en geleidelijk. Het is een klap, waardoor je naar voren schiet. Mariek, schatte dit al in. Ze voelde dat het vliegtuig te laat afremde. Er nog teveel snelheid inzat om te gaan landen. En dacht dit wordt niet zo een hele mooie landing.
Even aan het personeel gevraagd, hoe het nu met de service voor mijn vader verder moet. We mochten bij het vliegtuig wachten. Dan zou de assistentie komen. We konden ook naar het einde van de vleugel lopen. En dan zou hij daar in de rolstoel gezet worden. We besloten te wachten. Dat duurde even, omdat eerst ieder uit het vliegtuig ging, eer de vleugel leeg is.
Mariek ging met mijn vader mee. Wij liepen naar de bagageband. Maar eerst een toilet. Bij de bagageband zien we ze weer. Mijn vader mag erin blijven of plaatsnemen op een stoel. Zodat Mariek de rollator op een band verder kan oppikken. We kiezen voor het laatste. Gelukkig was er een zitplaats vrij.
Als je ziet hoeveel mensen er op Schiphol zijn, krijg ik het er benauwd van. Vooral het wachten bij de bagageband. Wat een mensen. Wat een drukte. Gelukkig ging het sneller dan gebruikelijk. Ik heb ook weleens een uur moeten wachten. Ik en de andere zijn blij dat we frisse lucht hebben als we richting de taxi gaan. Mariek loopt naar zo een mannetje die aanwijst welke taxi je mag nemen. Kees duwt de kar met de koffers voort. De eerste taxichauffeur, heeft een witte Tesla, zegt dat hij te weinig ruimte heeft voor koffers en een rollator? Al snel komen en worden we verwezen naar een taxi busje van TCA. We nemen afscheid van Mariek en Kees. Zij pakken de trein naar huis.
De taxichauffeur zet onze spullen in zijn busje. De taxichauffeur helpt mijn vader goed om in te stappen.
We zijn nu bijna thuis. Wauw, wat zijn de bomen groen. Prachtig. Wat kan er in een week qua kleur en groei in het voorjaar veel gebeuren. Deze kleur groen. Dat jonge groen vind ik zo mooi. We nemen het mooie weer mee. Wat is het een prachtige weer hier.
Loop je nog even mee naar boven, Jolan. Ja, natuurlijk gezellig juist. Op balkon nemen we een lekker bakje koffie. We voelen ons verreisd, maar goed. We praten na over de vakantie. Wat hebben we het heerlijk gehad. En wat was het gezellig.
Wat eten we vanavond. Ik stel voor om voor ze te koken. Dat willen ze wel. Wat zal ik dan maken. Laten we spaghetti doen. Dat is altijd lekker. Ik ga dan straks boodschappen doen. Ik maak het bij mij. En dan loop ik weer naar jullie. Top. Na de koffie ga ik naar mijn huis. Stop het wasgoed in de machine. Neem een douche. Trek schone kleren aan en loop naar Dirk. In Dirk bedenk ik of mijn vader en moeder nog wat nodig hebben. Ik besluit in ieder geval yoghurt en melk mee te nemen. Ook een prosecco voor later. Dat vind mijn moeder ook erg lekker.
Ik ruim op en ga lekker koken.
Ik heb mijn tandarts ook nog gebeld. Maar deze is op vakantie. Ik kan pas 9 mei terecht. Dat trek ik wel. Nu ik dit verslag schrijf op vrijdag, besluit ik toch maar de mondpoli te bellen. Het gaat zeuren en echt fijn voelt het allemaal niet. Maar dat terzijde. Als ik klaar ben, verpak ik de pan met eten in een theedoek. En neem de overige boodschappen, ook de sla, mee naar mijn ouders.
Hier drinken en proosten we samen op balkon. Ondertussen pruttelt de saus op het vuur. En maak ik later ons diner verder klaar.
Het smaakte heerlijk. En aansluiten aan tafel zonder te koken, is net alsof je uiteten gaat. En het dat is ook nog eens lekkerals je terug komt van vakantie.
Ik en wij hebben genoten.
Op naar ons eigen bed. Ook zo fijn en lekker om thuis voor te komen.
Na de dodenherdenking zoek ik mijn huis weer op. Wat is het toch ook weer heerlijk om hier te zijn.

Geschreven door Starreizen