Vandaag weer bijtijds op, omdat we nog verder naar boven rijden voorbij de wandeling van eergisteren.
Vandaag hebben we de route genomen richting Portree op de A850, vanaf Portree de A855. Leuk weetje, als je het op wilt zoeken. Op een gegeven moment zag ik een bordje Quiraing staan. Onze traditie om eerst er voorbij te rijden, houden wij in stand. We wisselden om. Vanaf het bord Quiraing was het pad weer een weg met 1 baan. Ik reed. En daar kwam een auto aan. De man kon achteruit. Hij was dichter bij een wachtplaats dan ik. Dit lukte de man niet. Dus ging ik langzaam in zijn achteruit. Er kwam geen verkeer aan. Ik was er bijna toen pas was er een auto. Maar die wachtte netjes op de plek waar ik naar toe reed. Ik stond er netjes. De man kon er langs. En toch vond hij dat hij te weinig ruimte had aan zijn gezicht en beweging te zien. Ik dacht Hey Gast, ik rijd voor jou achteruit! Doe is even lief. De auto erachter gaf een vriendelijke high five. En door. Leuk weggetje. Een bergweg die steeds hoger en hoger kwam. Goed bochtenwerk, hierna stijl omhoog en daar was de parkeerplaats. Even draaien en daar was de parkeerplek. 5 meter aan de verkeerde kant gereden. Waarom? Hierachter lag een lange strook om te parkeren. Mooi. Parkeerkaartje gekocht. Jassen aan… Er stond namelijk weer een pittige wind.
Kees zijn waterzak was leeggelopen. Zijn jas was nat. Zijn rugzak ook. Een lekker begin.
We mochten meteen stevig klimmen. Het pad werd gerepareerd, dus was het helling op. Goed drassig, modderig en redelijk steil. Ik pakte mijn stokken. Dit ontlast ontzettend veel. Prachtige vergezichten over de highlands. Wat een ruimte. Echt machtig mooi! Nu waren mijn schoenen in het voordeel of je moest in een diepere kuil zakken. Maar dat gebeurde pas later. Dus droge voeten. Kees wachtte steeds even. Maar eenmaal boven waren we hem kwijt. Boven moest je links aanhouden bleek achteraf. Wij bleven rechtdoor gaan aan de rechterkant, omdat je hier mooie uitzichtpunten had. Bij de eerste waren er nog mensen. Bij de tweede iets minder. We liepen door. En toen zag je niemand meer! Je moet je voorstellen boven is het een immens groot rond plateau. Vanuit het midden loopt het aan alle kanten af. Geen paniek je kunt er niet af. Maar je bent wel zo de weg kwijt. En in de middle of now where. Letterlijk! Heel magisch eigenlijk! Wij liepen naar het midden. In geen wegen of velden was Kees te bekennen. In het midden stond een soort pilar. Je kon heel ver kijken, echt heel mooi, 1 drassig veld vol heide, maar er was geen mens te zien! We besloten terug te lopen door het drassige gras/heide. Wat steeds drassiger werd. En drassiger. Nee, mijn schoenen deden het goed. 1 schoen was even doorgezakt. Dus 1 natte sok en voet. Doorlopen. Zoeken naar het juiste pad. En daar was een man. Uit het niets was die te voorschijn gekomen. Zo ging dat met ons ook. Hij zag ons vast en vond de pilar ook een mooi punt. Hij ging et zekfs op staan. Had ik ook kunnen doen. Wij maakten daar een selfie. Kees nog geroepen. Maar nee, geen gehoor. Wij hadden inmiddels de weg terug gevonden, want er waren weer heel veel mensen. Maar nog geen Kees. Bellen, sms’en. Geen Kees. Telefoon was zeker leeg. Bij de rand zagen we mooie rotsformaties. Er tussen liepen mensen. De vraag is hoe kwamen we daar. Aan een American gevraagd. Hij vertelde ons dat we nog rechtdoor naar beneden moesten en dat er dan een haakse bocht was naar rechts. Volg de mensen zou je ook kunnen zeggen. Did you see a man. A very tall man. And his hair is grey. You can see him quickly., because he is very very tall. Nee, natuurlijk had hij hem ook niet gezien. Maar hjj zou ook blijven kijken. Wij mochten hem volgen. Of eventueel hem gezelschap houden. Dat eerste deden we. Tot de haakse bocht. Toen bedankten we hem en zwaaiden we hem en hij ons gedag. Tot de haakse bocht blijf je denken waar is Kees! Toen maar los gelaten. Hij zal vast dezelfde weg terug hebben genomen en beneden zijn gaan wachten. De tijd op het plateau heeft onze kans op een ontmoeting niet vergroot. Hij moet een andere route hebben genomen. Wij zagen een gezin wat achter ons naar boven is gekomen. Die liepen wij nu pas voorbij.
Veel later zagen wij ook twee mensen die we aan het begin zagen, en bij de eerste stop op het plateau ook nog hadden gezien. Kees is lang en maakt grote passen. Dus ja, die zal allang beneden zijn.

Dit stuk was echt prachtig. Langs rotsformaties met constant prachtige uitzichten over de groene hoge landen. Het was leuk wandelen met hier en daar klauter passages! De stokken had ik inmiddels alweer opgeborgen. Tijd voor de lunch. Zittend op een rots kijkend naar een groene oase. Heerlijk! Maar daar komen dan ook uit het niets de kleine vliegjes. Niet weg te slaan. Ze blijven maar komen, met 20 tegelijk. Ik zeg maar wat. Ik kon ze natuurlijk niet tellen.
Zo verder naar de parkeerplek gelopen. En wie zagen wij daar?
Kees! Hij zou wel hetzelfde gedacht hebben als wij. Arme Kees was dezelfde route terug gelopen als naar boven en hij was hier al een uur. Wat zal die man het koud hebben gehad! Blijven bewegen is dan de beste oplossing, wat hij dus ook deed. Hoeveel rondjes zal hij op de parkeerplaats gemaakt hebben, met elke keer weer de hoop dat hij ons al zag! En daar waren we! Wat was hij blij, maar wij ook dat we elkaar weer zagen. Hij is boven ook de verkeerde kant op gegaan. Maar hij is via hetzelfde pad dus weer naar beneden gelopen. Boven heeft hij nog op ons gewacht. Tevergeefs.
De hotdogtent had het druk! Big business. Wij sloegen hem even over.
Er was hier nergens een plas gelegenheid. Zo onvriendelijk voor vrouwen. Ik had geen goede broek voor mijn plastuit. Nou, dan maar met de broek naar beneden achter een auto. Beter dan in mijn broek.
Op naar de auto. In de auto nog even een muffin verdeeld en opgegeten. Je kon niet even zitten in de auto of er stond al een camper voor onze neus. Of wij weg gingen? Jazeker, maar ik eet eerst mijn cake. Vervolgens staan zij klaar in hun achteruit. En zo kwam er een opstopping van hier tot Tokio. Beetje overdreven, maar toch. Commotie alom. Een grappig schouwspel. Zijn wij klaar om te vertrekken. Go downhill. Zo leuk dit, vergelijk het maar met het rijden in eern parkeergarage maar dan zonder dak. Het ging zo makkelijk naar beneden. Gemoedelijk en rekening houdend met elkaar.
Door… voor de parkeerplaats van de oude man steen zat een koffietent, dat had ik vanochtend en eergisteren goed gezien. Daar even gestopt voor een heerlijke ice americano, mocha en een toiletbezoek. Knap, dat je het zo lang kan knijpen. Mij lukt dat niet.
We mochten 15 minuten staan. Die tijd ook even genomen.
Later…thuis de auto geparkeerd opgefrist en wat gaan drinken in het dorp. Heerlijk pizza gegeten en/of pasta. De bediende vroeg is het lekker. Ze moest lachen. Had je honger. Ze had nog nooit zo snel iemand zien eten.
Nou jullie wel he? We proberen het echt wel hoor.
Nou moet ik wel zeggen dat de pasta niet echt een vol bord was in vergelijking met pizza. Het was echt hap slik weg.
Het toetje was lekker. Om je vingers bij af te likken. Nou, dat deden we ook. Een Belgische wafel met caramel saus en vanille ijs. Oh, zo lekker. Vooral als de caramel met ijs op de lepel in je mond smelt. Dan heb je net een toffee op je tong mmmm. Ik keek naar buiten en daar zag ik de twee mensen die wij vandaag twee keer tegen kwamen. Wat is de wereld dan klein. Zo grappig. Ik weet dat zij ook Nederlands zijn. Drie keer is trakteren. Nou, dat we hebben wij dus ook even gedaan.
Dunvegan is echt een dorp met een echte Skye bakker, waar wij al van geproefd hebben. Met een postkantoor, een hengelzaak, een kleine supermarkt , een camping, vakantiewoningen waaronder ook de tiny houses. Een klein gezellig gehucht. Tot morgen allemaal.

Geschreven door Starreizen