Goed geslapen. Oké, daar is de wekker al weer. 0m hoe laat ook alweer?
Niet stiekem terug lezen hè? (Knipoog)
Om…… 3:30. Zou ik zelf nooit voor kiezen. Maar dit wordt een fantastische dag. Die ik en wij niet willen missen.
Sommige mensen stappen meteen in de kleren. Maar voor mij is een douche net zo lekker en goed als een 1e. bakje koffie op de vroege ochtend. Of zou ik nacht zeggen. Ja, dat is beter.
4:00 was de bus er al.
Wij waren als laatste beneden. Maar de uitspraak de laatste zullen de eerste zijn komt straks letterlijk van pas.
Maar daardoor waren alle plekken voor al bezet. Nou, bijna.
Achter was het 1 hobbel de bobbel festijn.
Dat Mariek zei ik ga naar voren. We zagen met onze nog niet wakkere ogen dat daar een plek vrij was. Hup in de beentjes. Zij zat goed.
Achter mij hoorde ik geklaag. Ik dacht ik kan voor mij zelf ook gaan klagen. En denken ik word misselijk. Maar nee! Ik dacht ik zit op de sneeuwscooter en ik dans samen over de hobbels mee. En zo viel ik het eerste
uur dommelenden in slaap. Licht aan en dan ontbijten. Allemaal Peruaans eten.
Je weet het hè wat de boer niet kent vreet ie ……
Er was ei door elkaar geroerd. En wentelteefjes.
Nou, deze combi dan maar proberen. Want het bruine brood met cake en jam en boter was teveel van het goede.
De tweede keus was goed te doen. Kamille thee genomen voor de keel. En op naar het tweede hobbel de bobbel avontuur. 1 uur en 40 minuten.
Maar ik heb weer heerlijk liggen dommelen. En volgens mij zelfs geslapen.
Tot ik ontwaakte gingen we langs een controle post.
En nog een controle post voor de tickets. Mijn ogen dwaalden naar de verte. Wat een pracht. Wat een beauty. Bordeauxrode bergen. Zelf landerijen ervoor. Op deze hoogte wonen ook nog mensen! Herders die hun lama’s uitlieten ipv van schapen.
Paarden al grazend in de wei. Kan dat?
En daar was de zon die op kwam. Wauw, zie je het al voor je? Ik wel, Hahaha.
Zo kwamen we bij het eindpunt 4720 meter.
Even naar het toilet. Ik hield mij staande. Maar het toilet draaide om mij heen. Of was het dat ik draaide om het toilet heen.
We liepen naar Martina. Zei had gisteren gezegd dat ze pillen had voor hoogteziekte.
Ik kreeg ook last van mij maag. Dus meteen zo een pil gevraagd. Het hoogtepunt wilde wij vandaag niet missen.
Een wonderpil was het. Het werkte meteen. Wij waren klaar voor het grote werk. De slagzin de eerste zullen de laatste zijn kwam hier goed van pas. Rustig stijgen. Mijn stok hielp mij. En weer stilstaan. Cappuccino ruiken en de kaars uitblazen. Eerst waren wij als laatste bij Laura en Carla. Zij hadden het nog zwaarder. Wij moedigden hun aan. Wij probeerden hun op te beuren met bemoedigde woorden.
Langzaam gingen we omhoog. Stoppen adem halen, genieten van de omgeving. En door.
Laura en Carla verliet ik of wij. Op naar Sander, Josephine en Harriet.
Yes , we waren op de helft.
Cappuccino ruiken en kaars uitblazen. En constant een slokje water. Het klinkt misschien heel arrogant. Maar bij wijze van onze sportervaring en het pakken van een cadans moet ik zeggen dat ik het daardoor redde.
De cadans waar ik in liep was goed. Het doel voor ons was de top. Deze kwam steeds dichterbij.
Bij de hut stond iedereen. Inclusief Dirna en Gosse.
Wij moedigen de rest aan.
Ieder van hun was kapot. En ruste uit bij de hut. Wij rustte ook even uit. De uitspraak hardlopers zijn doodlopers kwam hier duidelijk naar voren.
Ik zag de top en dacht het is rustig. Ik dacht ik ben klaar. Ik kies voor mijzelf. Het ergste hebben we gehad. Go go naar de top. Gewoon doen. Mariek en ik gingen.
Daar was de gids. Hij zei dat we het goed deden. Het laatste stukje was het makkelijkst. Ohhh, wat prachtig. Nu zagen wij de andere kant van de berg 1 en al kleuren. En de lucht. Wauw, ik stond in een schilderij. Kom op we gaan naar boven.
Zoek de treden. Maak kleine stapjes. Pak je rust. Go in slowmotion. Dat ging goed. Daar was een vrouw. Zij had het zwaar. Ik moedigde haar aan. Vertelde dat ze kleine stapjes moest nemen. Cappuccino ruiken en….. jullie weten het…….. uitblazen. En dat deed ze. Toen kwam haar gids, die hielp haar verder. Naar de top was het opletten geblazen. Wierwar van mensen. Geen rekening houdend met op en neergaande mensen. De mierenkolonie werd hoe langer hoe drukken. Het was nog net geen mierenhoop. En daar was de top. Wauw, in woord geweldig. Zo fantastisch. Zo prachtig. Zo…… vul maar in! Ik ben benieuwd wat jij invult.
Foto”s filmpjes. Kijken, kijken, kijken, genieten! Enthousiasme alom!
De chauffeur kwam ons nog even opzoeken. En vroeg of alles oké was. En gaf ons een box met de hand. Zo kwam later Careline zij deed hetzelfde. De buschauffeur en Careline waren goede begeleiders. Ze hielden ieder in de gaten. Later ging de chauffeur bij Carla zitten. Zij is vanaf de hut niet verder gegaan. Maar heeft ondanks dat genoten.
Toen we bezig waren met een panorama foto, kwam er er vrouw naar Mariek toe. Ze sprak Spaans. Wat zei ze? Daar was onze chauffeur. Even vragen of hij het begreep. Ja, hij begreep het. Maar kon hij het ons uitleggen denk je. Hahaha.
Nee, natuurlijk niet. Hij kent maar een paar woorden Engels, zoals wij Spaans spreken. Maar met wat Engels en gebaren, kwam Mariek erachter dat ze een reclame filmpje wilde maken. En Mariek mocht in de hoofdrol. De blonde engel vertelde hoe oud ze was. En hoe ze heette. En dat dit het hoogtepunt was van haar reis in Peru. En dat ze dat met niemand anders deed dan met haar goddelijke zuster. Hahaha. Ik maak er maar wat van. Maar ik heb mijn zelf ook nog even in beeld gezet. Je bent een tweeling of niet, toch.
Inmiddels was het op de top en op de berg een mierenhoop. Letterlijk een mierenhoop. Peruanen die geld verdienen met foto’s te nemen met lama’s. Of wil je liever met de condor op de foto. Kies maar.
Wij hebben deze maar gelaten. De gids kwam naar ons toe. Ze zei dat we langzaam naar beneden moesten. Een etage lager kwamen wij Leon en Silvia tegen. Bij het mooie uitzicht stonden we te wachten. Waar ik nog een mooie foto van hun maakten met de kleuren op de achtergrond. Ik ging Laura even zoeken. Ik vond haar, samen gingen we terug. Maar, oh, oh, waar was mijn stok. Hij lag toch bij het hek. Paniek, paniek.
Gelukkig zijn er meerdere hekken op de berg. En stond ik bij de verkeerde plek. Handig, Hahaha.
Daarna gingen we naar de andere kant. Hier konden we alle wachten in de etenslucht van alpaca vlees. Ik ruikte het gelukkig niet. Ik zat naast een jongetje op moeders schoot. Hij vond mij heel interessant. He, dat bijzondere mens heeft ook een stok. Interessant, zal ik hem eens aanraken dacht het jongetje. Ja, dat lukt. Ik ga hem vast pakken dacht het jongetje. Ik liet de stok los. En zo kon hij er mee spelen. Vanuit de mierenhoop kwam de rest van de groep. Wil je weten hoe lang de rij voor de foto nu was?
Eerst mijn stok maar terug zien te krijgen. Na een paar pogingen gelukt. Dag lief klein mannetje.
Bij de hut stonden we even stil.
Aan de gids vroegen we hoe dit alles ontstaan is.
Dit is ontdekt in 2016. Eerst lag er sneeuw op deze bergen. Door klimaatverandering is de sneeuw gaan smelten. De boeren die hier wonen ontdekten het per ongeluk. En nu is het festijn van jewelste. Het lijkt bijna wel een festival op deze berg. En in deze tijd gaan de meeste mensen voor 1 foto op Instagram of Facebook. Men moet laten zien wat ik beter heb dan jij.
Zover is het bij mij nog niet. Mocht dit wel zo zijn hoor ik het graag.
Maar ik had het niet willen missen!
Hoe komen die kleuren dan in de berg? Dit zijn verschillende mineralen. Hierdoor is het aanzicht fantastisch!
Op weg naar beneden. Vliegt er een roofvogel boven ons. Er komt een ander bij. Samen dansen ze om elkaar heen de bergen in. Wat zouden ze daar gaan doen denk je?
Naar beneden lopend realiseer je wat je omhoog gelopen hebt. Wat een prestatie. 300 meter gestegen.
Hier stonden ook squats. Zo gaaf! Dit kon je ook doen hier.
In de bus een plek vooraan genomen. Wat een prachtige omgeving. Omringd door bergen. Prachtig landschap. Bordeaux rood, groen, geel. En de lucht de wolken zijn prachtig helder blauw. De wolken lijken wel 3 dimensionaal.
Bij de lunch niet zoveel gegeten. Spaghetti, die koud was.
In de bus heel veel liggen dommelen. Moe van alle indrukken en lichaamsinspanning.
Weet je wat leuk is. Midden in de stad zie ik een bekende lopen. Tussen al die mensen herken ik haar meteen. Dat is toch? Jazeker, dat is haar. Zij had toch een buitenlandse man. Zij kon goed Spaans. Ik zat met haar op atletiek. Zij is een goede hardloopster. Ik heb samen met haar gelopen. Heette zij niet Hanneke?
Zij heeft 2 kinderen. De ene heeft bij mij nog in de groep gezeten. Hij heette Nikolai. Ik heb hem bij de kleuters gehad. Ze had ook nog een dochtertje. Wauw, ze loopt hier gewoon tussen, ze is iemand die hier woont! Hoe lang is het allemaal geleden?
Ik denk met hardlopen 14 jaar. Ik denk dat Nikolai in 1 van mijn eerste groepen geweest is. Waarschijnlijk is hij in de 20. Hij zat bij Björn in de groep. Björn heeft een jongere zus Brit. Dit ik ook nooit vergeet. Ik klopte automatisch en enthousiast op het raam. Dat heeft geen nut natuurlijk Haha.
Mooi. Martina vroeg de buschauffeur te toeteren. Hij wist niet waarom. Later vertelde ze waarom.
Maar denk je dat ze het gehoord heeft ?
Nee, als local liep ze haar doel tegemoet.
Bij hotel aangekomen. Even naar de supermarkt geweest. Daar kwamen wij Christie en Koen tegen. Zij hadden mee geweest. Maar door ziekte en nog te verzwakt. Verstandig besluit genomen. Wij zullen hun foto’s sturen en vertelde enthousiast ons verhaal.
In onze hotelkamer wat gegeten en geproost. Waarna we gingen dromen over deze fantastische ervaring.

Geschreven door Starreizen