Wil je weten hoe onze nacht verder verliep.
We lagen in bed. De sensatie’s rolden door mijn lichaam. Maar mijn hoofd bleef leeg. Het licht flikkerde terwijl hij uit was. Die hebben we er maar afgedraaid. Lamp en lampenkap ineen.
En toen moest ik naar het toilet.
De sjamaan zei ook iets over de buik. Daar weet ik door mijn gebaren die hij maakte. Kaboem. Letterlijk leeg.
Weer naar bed. Buiten was het fris. Maar hier deed mijn lichaam zijn werk. Heerlijk warm. Geen koorts. Juiste temperatuur. En een adrenaline door mijn lichaam. Bij Mariek ook.
Maar alle banen zijn vrij!
Mijn schouders zijn na lange tijd een stuk minder vast. Marieke ervaarde dat de Chakra ‘s vrij waren zoveel energie en adrenaline bij beiden.
Wel geslapen. Ik word wakker. Hoor ik nou een cavia of is het een vogel.
Later hoor ik de vogels.
Dat is zo lekker wakker worden.
Op naar een mooie dag. Kees gebeld. En mijn moeder gesproken. Zo fijn om haar hun stemmen te horen.
Heerlijk gegeten. Gevraagd aan Koen of hij vannacht last had gehad van ons. Zij lagen namelijk in een kamer boven ons. Dit omdat Mariek vannacht heel vaak moest hoesten. Maar nee. Dat niet. Wel heeft hij de hele tijd stemmen gehoord die Spaans spraken.
We hadden net op tijd de bus. Er kwam een hotel medewerker. Die vroeg of wij sleutel 401 hadden.
Jahoor. Dat waren wij. Gelukkig waren we op tijd bij de bus.
In de bus lagen mijn gekochte spullen van gister.
Op naar de Inca ruïne van Olliantaytbo.
Dit was prachtig. Met de trap naar boven. Daar hadden wij steeds meer zicht op de voorraadkamers.
Ik dacht maar gisteren zeiden ze ook iets over een gezicht van de koning in de berg. Dit was dus de schuilplaats van de man die met de prinses trouwde. Ik had gelukkig een foto gemaakt uit het boek van gisteren. Ik pakte deze foto erbij. Ja, daar zie ik de voorraadkamers. Dan heb je een aantal terrassen. En dan een uitsnijding van een rots links. Boven deze rots was een kroon. Een kroon van opstaande stenen. Ja, die zag ik. En nu zag ik ook de zijkant van het gezicht. Fascinerend. Zo leuk. Ik probeerde het de andere ook te laten zien. Ze zagen het na een tijdje.
Jammer genoeg konden we niet verder naar links. Waarschijnlijk was dit pad te glad.
Genoten en gezeten. En toen nog beneden naar links gelopen. Waar het heel stil was. En je een prachtig uitzicht had op de verdere ruïne. Vanaf de lucht kun je zien dat de ruïne een lama is. Ook kon ik hier het gezicht goed zien. Je kon niet meer doorlopen. Maar iemand was toch doorgelopen.
Durfde wij dit te wagen?
Ik heb het later toch gedaan met Sander en Dirna. Het was een olifanten pad. Hier had je nog beter zicht op de berg en op de ruïne. Heel mooi. Maar het was ook een pishoek? Het is ook overal het zelfde. Er lagen genoeg papiertjes.
Toen weer terug gelopen. Even naar het toilet geweest. Hier zocht ik papier. Een Peruaanse had een hele rol. Ze gaf ons een stukje. En toen zag ze dat wij een tweeling waren. Natuurlijk vroeg ze dit. Ja, de blijheid stond op haar gezicht af te lezen. Daarna naar de uitgang gelopen. Even over de markt gelopen. En toen een ijsje gekocht. En later een stok. Eigenlijk gewoon een bezemsteel met een stofje erop. Natuurlijk veel te groot. Maar morgen doet hij zijn werk bij Machu Picchu.
Op naar de bus. Hier liepen door een heel leuk straatje. Wat jammer dat we geen tijd meer hadden.
De bus bracht ons naar het treinstation. Wij mochten langs alle wachtende mensen! Achter Martina aan. Met onze paspoort in de hand. Treinkaartje was ook zichtbaar. Wij mochten door het hek. Fantastisch. Op naar het café. We mochten namelijk niet het perron op. Straks mochten we foto’s maken van de trein. Wat was dit leuk zeg! Echt te gek.
In het café koffie met gebak genomen. Een citroentaart. en een appeltaart. Lekker!
Op het toilet van dit treinstation waren de toiletten schoon! En er waren moderne cassettes met papier. Geen rol. Maar stukjes papier. Ik hou hiervan.
Nog foto’s genomen. En jawel Mariek had een mooie steekpen voor haar haar gezien. Je haar komt dan in een mooie knot. Mooi! Deze kon ze niet laten liggen. Betalen met kaart dan maar? Nope. Dit lukte niet. Martina wilde ook nog betalen met haar creditcard. Noppes.
Aah, dan maar mijn portemonnee legen.
Had ik nou genoeg in mijn portemonnee ?
Wat een toeval! En dus gelukt. Dit hout was heel mooi. En had ook de functie om negativiteit buiten te houden. Hoe mooi is dat!
Toen startte het avontuur om op het perron te wachten. Wij stonden er als groep het eerste. Achter het was hek was het dringen geblazen. Als een blik sardientjes in elkaar gedrukt. Indrukwekkend om te zien. Elke keer na controle van het paspoort en ticket mochten er mensen door naar de trein. Er werd gevraagd of wij wilden verplaatsen. Martina riepen we. Wij bleven staan. We gingen pas lopen als Martina ons instructies gaf om verderop te gaan staan.
Even wachten. En nog even wachten. Treintje komt zo. Ja, hoor we mochten naar treinstel C lopen. En ineens was het een chaos. Mensen die renden om hun treinstel te halen. Waarom?
Deze mensen betalen weinig, maar willen ook natuurlijk zitten.
Josephine haar kaart en paspoort vlogen uit haar handen, haar paspoort kon ze gelukkig snel pakken. Maar de tickets ging wat moeilijker. Gelukkig was mijn reactie snel. En kon ik op haar tickets staan net voor dat ze onder de trein waaiden. Breed lopen was het advies. Zodat dit niet nog 1 keer gebeurde. Bij de trein moest je je paspoort en je ticket laten zien. Ze controleerden je naam. En of jij de persoon wel was. Je gaf 1 ticket af. Controle stond er boven. En de andere mocht je houden.
De treinmedewerkers hadden prachtige pakken aan met een Gillet en colbert. De dames hadden daarbij schoenen met hoge hakken aan Zeker 8 cm hoog. Onze plek gezocht. Plek 31 en 32. De bagage, onze rugzakken, tussen de stoelen gezet. En Ons broodje met jam gegeten. Wel handig. Er zit een tafel in het midden tussen de stoelen. Je kon alleen maar ham of kaas krijgen vanmiddag Wij hebben aan Martina om een kaal bolletje gevraagd. Top, dat kon. En zo hebben we genoten van onze lunch. In de ochtend nog een banaan, boter en koekjes mee genomen van het ontbijt. De jam hadden we nog van het vorige hotel. De trein op zich al is een belevenis.
Schuddend en langzaam rijdend over de rails.
Mariek luistert muziek. En ik schrijf. Het is een prachtige rit. Langs het beginpunt van de Inca trail. Dwars tussen de bergen door. En zicht op prachtige bloemen. En heel mooi groen overal. Dit deel van de reis is heel mooi. Bij het station Machu Picchu aangekomen.
Wat een drukte op de perron. Bas controleerden of wij er allemaal waren. Hij kijkt over iedereen heen.
Ja, hoor compleet. Langs de rails waren winkels. En restaurantjes. Op de rails liepen mensen. En ze stonden gewoon voor de trein foto’s te maken.
Na het perron rechts omhoog gelopen. Langs alle marktstalletjes. Straks even pinnen.
En weer naar rechts. Hier niet eten jongens, want je wordt afgezet bij deze restaurants.
Oke, bij ons hotel aangekomen. Kamer 301. Gosse heeft 305. Hij liep naar onze kamer. Ik zeg ik zie dat je aan de andere kant zit. Ik zag het aan zijn sleutelhanger.
Klein maar prima kamer. Uitzicht op de trein. Hier al wat muggen dood geslagen. Raam maar dicht gedaan.
Op de markt geweest waar allemaal de zelfde kramen zijn. Hier toch weer leuke dingen gekocht.
Later kwamen we een man tegen met schilderijtjes. Daar af kunnen dwingen. Hij bleef maar kunstwerken tonen. En wij zeiden. No no no. Wij bleven bij die ene. Een lama met een koptelefoon op. En toch nog af kunnen dingen. Leuk toch. Ik had op de markt nog een leuk shirt gezien. Maar ik zei tegen de vrouw dat ik eerst moest pinnen. Hoe ga ik deze vrouw ooit terug vinden in dit doolhof van kraampjes. Aah, de vrouw zei alleen maar rechtdoor. En dat klopte. Daar was de automaat. Maar deze automaat accepteerde onze pas niet. Wij gingen op zoek naar een andere automaat. En daar was natuurlijk een plein. En een informatie bureau. De man legde uit waar we nog meer konden pinnen. En dat was dichtbij schuin tegenover ons op het plein was een drogisterij. En hier is het gelukt. Meteen ook wat water gekocht. Verder op ontdekten we dat we hier ook konden stempelen in ons paspoort. Even hoeden gepast met allerlei leuke kleurtjes in verschillende vormen. Nee, dat werd het niet. Ik loop het spoor over. En denk. Chips mijn zonnebril. Waar ligt hij. Bij 1 van de hoedenwinkels. Die op de hoek had hem niet. Waar in deze straat heb ik nog meer een hoed gepast. Het was dicht bij. Maar waar?
Ineens stond ik bij hoedjes bij een winkels verderop. En….. daar lag het rustig op mij te wachten. Wat was ik blij!
Toen later bij de vrouw geweest voor het shirt. Ze stond al op de uitkijk. Ze was heel blij en gaf een extra presentje.
In de avond heerlijk biefstuk gegeten. En proberen te slapen.

Geschreven door Starreizen