5:30 uur ging de wekker. Nog even blijven liggen. Achteraf hadden we later op kunnen staan. Maar nu hadden we de tijd om wat te eten op de AirPort. De taxi bracht ons naar het vliegveld binnen 10 min. Het is maar 2 km vanaf Reykjavik. Het ontbijt wat we mee kregen was niet bijzonder. Dat hebben we bewaard en op de vlieghaven eerst expresso genomen en een heerlijke beker yoghurt,
De taxi reed anders. Een gemakkelijkere weg. Als we naar het BSI station moeten, gaan we de dag voor vertrek dit nog even uitzoeken. Kijken of we deze weg onthouden.
Dan kunnen we de hopp pakken. Want de koffers blijven voor die wandeling in het hotel. Maar dat is later.
Het is een kleine AirPort. Het is een familie bedrijf. Er stond 15 min. van tevoren inchecken. Dan kon je ook op de vlieghaven aankomen. Nou, dat durfden wij niet aan natuurlijk.
We zitten nu rustig te wachten en bekijken mensen vanaf onze plek. De vlucht wordt omgeroepen. Gelukkig zit er een vrouw naast ons die dezelfde vlucht heeft. Hahaha, zo missen we hem niet. Wat bij ons gemakkelijk kan gebeuren. We vroegen deze mevrouw werd deze naam, toonde naam op boardingpas, omgeroepen. Nee, zegt ze. Ik ga daar ook heen.
Het is allemaal heel gemoedelijk. We hoorden de oproep. De naam of de klanken daarvan hoorden we. Gate 1. Paspoort en boarding pas laten zien. Hij scande niet. De medewerkster geeft hem 1 tikje. En daar was ie. Dat was grappig. We moesten erom lachen. Lopend langs het hek, de lijn die gespannen is en de pionnen.
Snel even een foto van het vliegtuig.
Over 45 min. zijn we in Egilsstadir. Het oosten van IJsland.
Het vliegtuig is niet vol.
De pionnen worden opgeborgen en de lijn wordt opgerold.
En weer zitten we bij de motor.
Je bent zo de lucht in, maar ook zo weer beneden. Prachtige vergezichten op gletsjers, het vulkanisch landschap.
De stewardess Maria zie je in dit kleine vliegtuig ook zitten als we landen. Ook haar gordel is dicht. De temperatuur inoost IJsland is 15 graden.
Bij het vliegveld werden de pionnen weer neergezet. Eerst even snel plassen voor we de koffers pakten. En daar liep de vrouwelijke piloot over het vliegveld naar haar bestemming.
De vrouw aan wie wij vroegen op de AirPort of onze bestemming al werd omgeroepen vroeg ons waar we heen gingen. Ogenblikje. Ik pak even het blaadje.
We gaan hier wandelen. Dat vond ze leuk. En wensten ons veel plezier. Ze vond het leuk ons ontmoet te hebben. Ze was gewoon even nieuwsgierig zei ze.
En toen kwam daar onze taxichauffeur Lilija. In de zomer doet ze dit werk en in de winter werkt ze in het ziekenhuis. En zij is er ook 1 van een tweeling. Zij is de oudste. Zij kunnen net als wij niet zonder elkaar. Zij delen zelfs een hond.
Een man Phillip Muller zou ook mee gaan in de taxi. Maar die was er niet. We reden naar het hotel. Hier haalden er twee Duitse vrouwen op. Ansje en Sabine. Er was een misverstand met de tijd om op te pikken. Dus moesten we even wachten. Voor we naar onze bestemming werden gebracht, Daarna nog even langs het vliegveld. Misschien was Phillip er nu wel. Nee hoor nog geen Phillip.
Rijdend in de taxi zien we een geheel ander landschap. Prachtig groen met rivieren kliffen en gletsjers om ons heen.
Het lijkt een beetje op Ierland. IJslanders zijn gek op droge vis met boter. Lilija ook. Dit zouden we vast nog wel proeven.
In Borgarfordur aangekomen. Een klein vissersdorp met enkel een kleine supermarkt en 6 bars. Is het wel even wennen voor als je Reykjavik gewend bent. Maar er heerst hier rust. Wat ook goed is.
Het dorpje ligt aan de baai. En krijgt elke dag verse vis van de lokale vissers.
We verblijven in alfheimer Hotel.
De aankomst ging heel rommelig. De koffers konden blijven staan. We mochten ontbijten als we wilden. Ongeveer 20 minuten later zouden we vertrekken voor een wandeling. Dus even mijn schoenen verwisselen. En een andere jas aan. Het was warm vandaag. Maar wel winderig. Ik was blij dat ik mijn windjasje mee had. Onze man had naar het weer gekeken. En toen besloot hij de wandeling met als hoogtepunt Storurd te doen. Ik heb geleerd het uit te spreken. Maar zou het nu niet meer weten.
Onze man is niet van de planning en programma. Hij kijkt per dag wat het beste is om te doen. Eigenlijk wel prettig. Dat zorgt ervoor dat je niet druk hoeft te maken. Hij maakte er leuke grapjes over.
Zo reden we naar Vatnsgard waar de wandeling startte. We reden eerst langs zijn vaders huis. Deze lag langs de weg. Zijn vader had bomen geplant. Waarop de Duitsers zeiden. Maar de boom is onderste boven geplant. Ze doen het niet. Ja zegt hij mijn vader heeft geen groene vingers. Het leek hem leuk. Hij is beter met schapen. Deze situatie was zo grappig. Dat we alweer moesten lachen. We begonnen aan de wandeling. Ieder mocht op zijn eigen tempo lopen. We ontmoeten elkaar toch steeds na ongeveer 10 minuten. Dan hadden we even pauze. Omhoog was pittig. Maar we liepen rustig omhoog. Niet te grote stappen. Een beetje in slow Motion. Elke keer als we hoger kwamen kreeg je een goed zicht op de gletsjers, de zee en het zwarte zand. En op het vlakke land. Waar de boeren hun land hebben en bewerken. In totaal waren er vijf boerderijen.
Het was een prachtig vergezicht. De gids zijn quote was vandaag. Het leven is als het stromen van beek afkomende vanaf de berg. Soms kom je een rotsblok tegen. Maar kijk hoe mooi het leven stroomt. Oftewel go with the flow.
Toen we boven waren hadden we een geheel ander vergezicht. Verschillende kleuren groen. Zo mooi. Water wat naar beneden stroomt vanaf de gletsjers. Het mos, het gras. De verschillende bloemen. Boven aan zaten we op 640 m boven zeeniveau. Een Steenman, een kegel opgebouwd uit stenen, gaf aan dat we op het hoogte punt waren. We hadden 400 m gestegen. Hier wat mooie foto’s gemaakt. Met uitzicht op de 1 van de oudste gletsjer. Deze had 3 punten. En dan daar tussen een opening. De opening noemde ze de deur. Onder de gletsjers zag je allerlei kleuren groen. En stromende beekjes. Al dat water komt van de gletsjer af. Prachtig om te zien.
Zo liepen we naar beneden waar we uitzicht hadden op strorurd. Is eigenlijk allemaal blokken rotsen. Omringd door een een rivier. Maar in het midden heeft de rivier een
groene en blauwe kleur. Heel mooi. Heel rustgevend. Hier zijn geen Elfen. De energie is hier anders, zei onze gids. De blokken bestonden uit allerlei stenen. Alsof het gerold is door een kleverige massa. Of het zijn hunnenedden liggend en verspreid op elkaar. Echt heel mooi. Eigenlijk een diamant van steen niet gepolijst. Niet doorzichtig maar zwart.
Of wat Marieke verschillende soorten stenen en lava. Waar door je dit geheel krijgt
Of het zijn de speeltjes van de trollen. Waar ze s’nachts mee overgooien.
Kunnen jullie je al een voorstelling er van maken?
Maar voor we beneden waren, gingen we eerst half lunchen bij Jasper. Jasper is een hele goede vriend. En een hele goede luisteraar. Ik dacht dat is vast een versteende trol. Op een heel mooi plekje met vele rotsformaties was Jasper. Jasper was vriendelijk en je sloot hem meteen in je hart. Een steen met een lachend gezicht. We wilden met hem op de foto. Zo zouden we hem niet meer kunnen vergeten.
Daarna door een sneeuwveld. Wat altijd leuk is.
Toen naar beneden naar de diamanten rotsen. En het groen blauwe meer.
Nog een paar schapen blèrend Ze begroeten ons….op afstand.
Daar gekomen aten wij aan dit prachtige stukje de andere helft van de lunch.
Hier hadden we een pauze van 45 minuten.
Oh ja Phillip is terecht. Hij voegde zich bij ons aan het begin van de tocht. Hij heeft hard gelopen om ons in te halen.
Jonge jongen atletisch gebouwd. En een Zwitser. Hij ging wel even de hoogste rots op. Als Tarzan was hij zo boven. Ach ja tien jaar geleden kon ik dat ook.
Hij had vanaf daar een prachtig uitzicht.
Wij ook hoor vanaf een lager gezichtspunt. Maar hier goed gezeten en genoten van de natuur.
Toen mochten we weer klimmen.
Afscheid genomen van het mooie uitzicht op…..
nu zagen wij de parkeerplek. Herkenbaar aan de auto’s. God man die krengen bleven lang klein. Het schoot niet op. Dit pad vonden wij ook het saaiste van de route. Of waren we gewoon moe. De gids, onze man gaf ons hele mooie steentjes. Van Jasper zei. Maar tegen niemand anders vertellen hè.
Langs deze weg stonden aan het einde bosjes. Oftewel planten met blauwe oftewel zwarte bessen. Die oa voor de salade worden gebruikt. Wat waren wij blij dat we op de parkeerplaats waren.
Wat een geweldige wandeling.
Bij de strorurd nog in het boek geschreven. Hier zijn we geweest. Speciale plek. Vol diamanten rotsen. Niet meenemen hè. Hahaha. Ik vond hem wel grappig. En jullie?
Wat ook heel leuk was. Een koppel die IJslander zijn in onze groep, kwamen hun dochters tegen. Dat was een verassing.
Dat was mooi om te zien. De dochters keken vandaag waar het mooi weer was. En dachten hè daar gaan mijn vader en moeder wandelen. Kom we gaan ze verassen.
Voldaan terug naar het dorp. Waar we onze blokhut kregen. 18:00 IJslandse tijd.
Lekker gedoucht en toen in het dorp gegeten met de groep. De Amerikanen, de Duitsers en de Zwitser. Hij is als enige jongen mee. De vrouwen verwennen hem goed. Voor we naar binnen gingen. Zagen we onze gids in een warme tube zitten. Niet in het echt maar op een plaatje. Helaas is deze niet voor toeristen. We hebben het hem later gevraagd. Zijn naam is moeilijk en dan vergeet je het al gauw. Misschien komt hij van de week nog op papier.
Het IJslandse koppel voegde later toe, zij hebben eerst gerust.
Wij waren al klaar. Eigenlijk wilden we nog met Ansje en Phillip wandelen. Maar ik en Marieke voelde de moeheid opkomen. Dus zochten we ons huisje op.
En ben ik gaan schrijven. Het eten was trouwens niet fantastisch. De kabeljauw smaakte zat geen smaak aan. De kok van de boot kon niemand nog overtreffen. Deze kok had de grootste kabeljauw gevangen door Marieke. Gefileerd en bereid.
De gedroogde vis geproefd. Ik kan gezichten trekken. Waarbij je mij heel goed kan lezen. Soms gaat dit onbewust. Phillip zag mij de gedroogde vis eten. Hij lag helemaal dubbel. Ook dit smaakte nog slechter dan een voorgebakken patat. Dit vind ik normaal heel lekker. Als mijn vader ze maakt.
Maar aan deze vis zat geen smaak geen liefde. Ik zou persoonlijk voor een andere boter gekozen hebben. De. Boter voegde niks toe. Roomboter met zout.
Zo op naar dromenland.

Geschreven door Starreizen