Vroeg in de ochtend even wakker. Mijn oren horen hoe stil het is. Ik denk ik hoor Mariek niet. Is ze er nog wel. Ze zal toch niet…… vertrokken zijn met het Noordelicht.
Ineens hoor ik een beweging. Ze is ook wakker. Gelukkig, ze lag alleen maar diep te slapen.
Ik merk dat ik toch wel moe ben. Natuurlijk door de vele indrukken van de excursies. Wat gaat het snel. Maar ook door de overgang naar een ander klimaat. Het is koud. Ik ben vaak genoeg wel warm. Maar je handen en voeten zijn de moeilijkste ledenmaten om warm te blijven.
Mijn lichaam en hart moet in deze temperatuursverschillen hard werken.
Eigenlijk ben ik al verzadigd. Maar ik weet dat we nog mooie dingen op het programma hebben staan. Waar ik erg naar uitkijk.
Zoals vandaag het ijs dorp en vanavond drijven op het ijs.
En niet te missen. Ik hoop toch echt nog het spektakel van het Noorderlicht te zien.
Maar dat is iets wat niet te voorspellen is.
Zo als gebruikelijk bij dit soort natuur fenomenen. Het is niet zo koud als gister.
Ook vroeger opgestaan. Om rustiger te ontbijten. Waarna we ons klaar maakten voor de scooter tocht naar het ijs hotel.
Voor we reden werd de groep in tweeën gesplitst voor het Engelse deel en de Franse. Er werd nog uitgelegd hoe de scooter werkte. Er was een stel Duitsers die voor de eerste keer gingen. De vrouw luisterde vol angst en zenuwen. En dan zegt de leidster ook nog even dat scooter soms naar 1 kant kan hangen. Maar dan je dan doodleuk aan de andere kant moet hangen. Dat maakte de zenuwen niet kleiner.
Scooter uitzoeken. Ik wilde voor de Duitsers zitten, maar ik dacht dat zij die wilde nemen. Dus pakte ik hem niet. Terwijl ze mij wel de gelegenheid gaven, hoorde ik van Mariek later.
Kijkend naar de sleutel. Toen zag ik dat het een groene sleutel was. Deze maakt veel minder toeren dan de witte sleutel. Met de witte sleutel rijdt de scooter ook veel lekkerder. De witte sleutel zat er vandaag ook aan de ring. Na deze tour zal die vast gebruikt worden. Er staat dan vast een lange tocht op het programma.
Na de uitleg wist ik nu ook waarom mijn duim gisteren pijn deed. Er zijn twee knopen voor verwarming 1 voor handhendels en de 2de verwarming voor de gashendel.
Mijn verwarming voor de gashendel stond te hoog. Mijn duim “ verbrande “ letterlijk. Bij wijze van spreken dan. Je zit te kloten met de knopen. Omlaag of omhoog. En dan merk ik nu dat mijn handschoenen (Ski wanten) gisteren ook niet de juiste waren voor de rit. Vandaag mijn andere weer aangedaan. En de regeling met de knopen beter geregeld.
Scooters stonden klaar. Wij ook. Meteen de heuvel af. Leuk! Gewoon laten glijden!
Het was weer leuk. Alleen de Duitsers voor mij. Het leek wel of ze gedronken hadden. Hey babe let’s rock en roll.
Ze slingerden de hele weg. Ze wilden de motor beheersen ipv andersom, maar de scooter dacht ik speel een spelletje met jullie.
Normaal gesproken is het prettig een man voor je te hebben rijden. Zij hebben vaak een stabiele ligging op de weg.
Omdat je het spoor volgt slinger je ook de hele tijd. En ze reden heel wisselend. Maar omdat we al vaker gereden hebben heb je herkenningspunten. En weet je wat er komt. Ik vond het echt weer leuk. We hadden dezelfde begeleidster als gister. Als zij bij de kruisingen staat. Danst ze gezellig met de handbeweging dat we door mogen. Zij is heel vrolijk. Maar kijkt ook goed of er geen verkeer komt, ook als ze dansend haar hoofd draait.
Het was een mooie tour.
Bij het ijs hotel parkeerden we. Binnen kregen we een korte uitleg hoe het hotel gemaakt was. In november wordt het hotel gemaakt. Het wordt natuurlijk van sneeuw gemaakt. Maar het sneeuw in Finland plakt niet. Dus vermengen ze de sneeuw met water uit de rivier. Waardoor het stevig staat. Mocht de muur of het plafond gaan druppelen, wordt dit opdezelfde manier weer geheeld. Het hotel is binnen 3 uur gemaakt. Althans de buitenkant. Doormiddel van ballonnen worden de kamers gemaakt. En omdat het snel bevriest, kunnen ze de constructie van het gebouw op deze manier snel neerzettten. En dan komen de machines aan de beurt. Zij boren door de muren een opening. De ronde boor had wel een doorsneden van 1,5 meter op de film.
Daarna wordt het van binnen afgewerkt met de hand. Dit duurt een maand.
In maart /april wordt het weer afgebroken. De ijstafels en stoelen worden een jaar bewaard. Hoe gaat dat dan denk je? Van het ijs dat op de rivier ligt maken ze blokken. Deze blokken bewerken ze tot stoelen, banken en tafels. Dit bewaren ze in een container. Die zorgt dat de structuur hard en gevormd blijft. Het zal wel een grote koeling zijn in ieder geval. Het was in ieder geval niet vriendelijk voor het milieu. De tafels en de stoelen, etc worden het jaar daarna dus gebruikt. En daarna wordt het terug gegeven aan de natuur. Ze laten het dan smelten in de rivier. Het licht in het hotel is speciaal. Het zorgt ervoor dat het ijs niet smelt. Ik weet alleen even niet wat of hoe dat werkt. Wel weet ik dat ze 5 km stroomdraad gebruiken voor het hele gebouw. We liepen langs schermen. Hierop werden de verschillende thema’s van de afgelopen jaren getoond. Dit jaar was het thema de ruimte en space.
We liepen langs de ijs bar. Ik mocht niet iets nemen. Want we moesten nog rijden. Ahh, jammer.
En langs een glijbaan. Ik kon het niet laten, om er vanaf te glijden. De trap op die gemaakt was van ijs. Ik gleed vanzelf al op mijn kont. Daar hoefde je weinig voor te doen. En roets ik was alweer beneden. Zo ontzettend leuk.
Daarna konden we de kamers bekijken. Je kan hier slapen. Van alle kamers zijn de deuren van ijs en open. Er zit ook een gat in de lucht voor de ventilatie. De reden dat het niet dicht is. Dat begrijp je wel. Is dat je het anders niet overleeft.
Als je besluit te slapen. In januari hebben ze er kamers bijgebouwd en gemaakt. Door de Covic wisten ze niet hoeveel bezoekers er zouden zijn. Maar veel dus. Zo een 3000 per jaar blijven er een nacht slapen. Wel Is het spannend welke kamer je krijgt. Je kunt ook een kamer krijgen, waarbij de sculptuur eng of bedreigend is. Je slaapt op een ijs bed. Wel met een matras. En een slaapzak. Thermokleding schijnt genoeg te zijn. De temperatuur blijft binnen -5.
Aantrekkelijk of niet?
De sculpturen zijn met de hand gemaakt. Het is heel mooi.
Kijk straks maar naar de foto’s. Welke kamer zou jij kiezen. Er waren er in totaal twaalf. Allemaal gezien. Maar niet allemaal gefotografeerd. Er was ook een ijs restaurant. Daar hebben de andere gegeten. Dat was niet zo een succes. Het was koud. Logische. Koude tafel koude stoel. Koude ruimte.
Wij gingen naar het normale houten restaurant. Hier kregen we een Finse donut. De Nederlandse is lekkerder. En we namen een chocolade melk. We kwamen mensen van de andere groep tegen. Hey , wat leuk. Ook hier? Hoe dan. Wij zijn op de scooter gekomen. Zo leuk. Wat was het gisteren leuk hè. Jazeker, alleen het harde rijden is nog onwennig voor ons. Ja, maar dat is zo leuk! Zegt ze. Ja, het was een mooie rit en een ervaring die je niet snel weer mee zou maken.
Op naar de scooters buiten. Vanuit de rij werden we in een andere volgorde gezet. Wat op zich wel fijn was. Totdat ik zag dat we achtere gekke Fransen reden. Zij gingen staan en de achterop zittende deed zijn handen langs de rand om het sneeuw hier aan te raken. Ik dacht doe je ding. Ik doe mijn ding.
Dat had gisteren niet gebeurt hoor. Toen was er een Finse leider mee. Deze was streng. Maar ook sympathiek. Hij had al 37 jaar ervaring met sneeuw scooter rijden. Hij was streng op de regels. Maar ook heel meegaand en behulpzaam. En vooral sterk! Hij trok zo een scooter van 300 kilogram aan de skilat de goede richting op. In 1 ruk.
Terug kon ik weer wat harder. Mariek voelde dat. De vaart was leuk. Je hebt het idee dat je vliegt. Het meegaan (dansen) met het mobiel maakt het een stuk makkelijker. Als je over de bobbels gaat lijkt het net of je op een paard zit. Ik heb nog niet zoveel op een paard gezeten. Maar zo zie ik het. Het gevoel alsof je in galop gaat.
Het laatste stukje reden we over het meer. Dat is ook zo leuk en bijzonder. Een gaaf idee.
Nu gingen we nog een stukje terug 5 min. Even gevraagd aan de Duitsers hoe ze het vonden. De vrouw wilde niet nog een keer. De man misschien nog 1 of 2 keer.
Met de bus naar het hotel. Ik had geen zin om mijn mondkap op te doen. Ik had mijn helm en skibril nog op. Mijn bescherm muts onder mijn helm functioneerde nu even als mondkap. Ff wachten. Nog Ff wachten. Deur open. Ik stap de bus in.
Achteraf denk ik dat die man mij heeft binnen gelaten! In de bus zeg ik. Waar is eigenlijk mijn skibril……. Ohh, duuuh die heb ik op. Oh nu zie ik pas dat het donkerder is. Ik had het echt niet door.
Mariek zegt je bent echt in cognito of geheel coronaproef Ja, of een moderne motor rijdende moslima
In de middag nog om dit geval gelachen toen ik de foto zag. En nu nog als ik schrijf.
In ons hotel rugzak en het Michelin pak uit. En doorgegaan naar de blauwe route. Waar we de mooie wandeling terug maakte naar het meer. Eerst nog even gekeken en gewandeld naar het meer waar we twee dagen terug in de avond stonden. Dit om ons te oriënteren voor als we die kant in de avond oplopen bij helder weer. En kans hebt om daar het Noorderlicht te zien. Ook tijdens de wandeling even naar spelende kinderen gekeken die vol plezier aan het sleeën waren. Twee van die kleuters stoer samen omhoog klimmend met slee in de hand. Waarop ze opeens zegt, denk ik verstond het niet, samen dragen. Pak de slee maar vast. En daar gingen ze. En met lol weer naar beneden. Daar kwam een jongen gelanglauft aan. En daar gleed hij door de diepe sneeuw. Grappig gezicht. Je zag alleen zijn hoofd nog, al snel viel om. Maar hij stond in verhouding met mij ook weer snel op.
Daar kwamen we bijna tegen het einde de Friezen tegen. Daar ook nog even mee geklets. Zij gingen naar de supermarkt. Wij ook even. Voor wat chips yoghurt. En natuurlijk drop. Altijd leuk om te proeven hoe ze in dit land smaken. Daarna doorgelopen naar het souvenirs winkeltje. En toen door naar Otso. Hier zat de kleuterjuf met haar zoon. Ook even babbelen. Zij kwamen hier voor het ijs. Na hun enthousiasme gingen wij dat na de berenburger ook nemen.
Wat hebben wij ons heerlijk vermaakt hier.
Berenvlees is heel donker. Ziet er net als elandengehakt raar uit. Het heeft een sterke smaak. Denk bijv. Aan lamsvlees. Daarnaast heeft het ook een stevige beet. Het is niet taai. De opgebouwde hamburger zorgde voor een goede smaak. De zoete aardappel als patat hadden wij erbij. We deelden de hamburger en de friet. Wat goed was.
Daarna gingen we voor het ijs. Dat was lekker! Echt een sensatie voor de tong.
Mariek had Chocolade rijst ijs, vanille ijs, karamelsaus, chocoladesaus en veenbessen.
Ik had expresso en amaretto en vanille room ijs. Dit kreeg ik op een dienblad. Ik moest het nu mixen met het ijs. Ik kon het ook alle drie apart benutten. De eerste was de beste optie. Deze deed ik. Dat was ook heel lekker. Nog beter dan een milkshake.
Vele uren later terug gewandeld naar het hotel. Waar we onze rust pakten voor het lastste gedeelte van deze dag.
In de hal wachten we op de bus die ons afzet bij het ik drijven. We hebben de begeleidster van vanochtend. Waar we in de bus gezellig even mee kletsten. Je rijdt vanuit het licht. De donker bossen in. Op een besneeuwd pad. De enige verlichting is om de zoveel meter kleine licht fakkels in de sneeuw. Die overgang is spannend tegelijk.
Als we stoppen zie ik dat het naast de honden slee ligt. Ze zegt als je in het water ligt. Kun je ze horen janken. In het mooie huis mochten we wachten en kregen we instructies. Als je aan de beurt bent. Kleed je je om in het huisje hiernaast. Wat volgens mij ook een sauna was. De pakken werden namelijk in de sauna opgehangen. Je houdt je thermokleding aan. Wij helpen je met het pak. Om hem af te sluiten. Dat kun je niet zelf doordat je handen in rubberen schoonmaak handschoenen zitten. Je kent ze wel. Die vroeger gebruikt werden voor Bijv. De afwas. Ze worden volgens mij nog wel gebruikt. Deze zaten wel vast aan het pak. Je moest handschoenen aan. Ik liet de mijne zien. Dat kon niet. Die waren te dik voor de vingers. Ik toverde zo uit mijn zak mijn dunne thermo’s. Die waren goed. Als je uit het bad wilde kon je naar de tipi tent om je op te warmen. Dan mocht je er nog 1 keer in. Ze wilden wel foto’s maken. Hoe konden ze dat nou doen, als je een code en gezichtsherkenning op je telefoon hebt. Oh ja Natuurlijk je drukt gewoon op de camera op het ontgrendeling scherm. Duuuh… Echt hoor dat zijn technologieën waar je even niet bij stil staat.
Wij dachten dat we al mochten. Het ging heel rommelig. Maar daardoor konden we wel gaan. Eigenlijk maar mooi ook dat het zo ging. We moesten nog even wachten. Daar kwamen al weer mensen terug. Hey 4 rode pinguïns. Ze liepen ook zo.
Plop en ineens was ik ook een rode pinguïn. En en daar heb je mijn zus. Gezellig ook hier. Je loopt ook als een pinguïn. Waggel waggel. Nog even met de vleugels slaan. (Armen klappen tegen het lichaam) het geluid deed ik even niet) Eerst het lang sneeuwpad af, voordat je bij het water was. Ik gleed er nog niet in als een pinguïn. Nee, toch niet.
Het was een groot wak in het water.
Bij het pad moest je de trap af. Ik stap tree voor tree naar beneden. Hoe dieper ik kwam, des te meer ik mij afvroeg. Wat zit er allemaal onder mij in het water. Het enige licht wat ik had was de Zaklamp.
Het leuke was je voelde het pak vacuüm trekken vanaf je voet naar boven. met elke stap die je naar beneden zakte.
De jongen vertelde dat je met je sokken in het pak moest, dat even tussendoor.
Is het water al tot mijn middel. Nee nog niet. Nog een stap. Is er nog wel een tree. Zit ik al op de bodem. Hoe diep is het hier eigenlijk. Ja het water is nu tot mijn middel. Nu mocht ik mijn achterover laten vallen. Net als artiesten ook wel eens doen. Dan dragen de mensen je. Dit vertrouwen hebben ze.
Ik vertrouwde op het water en mijn pak. Meteen toen ik naar achter ging liet het vacuüm los. En vulde het pak zich met lucht.
En zo dreef je op het water. Wat een geweldige ervaring. Donker, sterren, klotsend water.
Denk maar aan als de dobbert op de zee. Armen wijd, buik in en benen iets uit elkaar, voeten omhoog. En genieten van de zon.
Het was heerlijk. Super relaxed. Pong, wat is dat? De rand van het ijs. En weer verder dobbelen? Wil je mijn gedachten weten die ik soms al drijvend had?
Straks komt er een verdwaalde zeehond zomaar het wak in? En verder had ik er totaal geen. Je liet werkelijk alles los! Waar is mijn zus trouwens. Even zoeken in de duisternis. Oh daar. Even samen drijven.
Mariek had een veel realistischer gedachten. Wil je die ook weten. Tuurlijk!
Straks schuif ik onder het ijs. We lagen op een gegeven moment in een privé bad. Alleen met zijn tweeën! Geweldig. .
Het was zo als ik al zei. Zo ontzettend leuk en relaxed. Maar dan begint de kou wat door je lichaam te tintelen. Natuurlijk eerst je handen en je voeten. Je tanden beginnen re tikken. Toch kun je dit lang blijven uitschakelen. Door te genieten.
We gingen eruit. Op je rug en met je armen bewegend als roeispanen, breng je jezelf richting de trap. Er werd even licht bij geschenen. Je krijgt weer hetzelfde gevoel als je uit water stapt. De lucht wordt weer uit je pak gezogen. Bij elke stap die je zet. Tot je op land bent. Je voelt dan ook de warmte van de omgeving. Je kon niet de tipi tent in. Eigenlijk moest je weer terug naar het omkleed hok. Mmm, ik kon nu nog het water in. Of warm worden en wachten op de volgende ronde.
We gingen toch maar warm worden. De jongen in het hok vertelde dat er ook organisaties zijn waar je met zijn honderden in het bad ligt. En hier minstens met zes.
Zo vertelde hij ook dat er wel met 200 mensen tegelijk op sneeuw mobiels worden gereden. Nou, dan sta je dan in de file! Gezellig. Waar heb ik dat verhaal eerder gehoord van de week?
Gelukkig doet safartica dat nog niet.
Kunnen we er straks nog een keer in?
Dat lag er aan of er nog tijd was?
Them, had ik nu maar Curaçao, zon, zee in mijn hoofd gezet. Dan had ik langer in het water kunnen liggen.
Maar goed. Duimen en hopen. Hij vertelde ook of hij het niet wist. Hij werkte al de heie dag. En had gisteren een feestje.
Hij ging straks nog skinny dippen.
Wat heb ik daar mee te maken? Ik wil gewoon nog een keer? Maar goed het belangrijkste was de tijd.
Voordat we naar binnen gingen was ik en Mariek alweer warm. eigenlijk. Binnen kletsen we nog even met de begeleidster. Haar hadden we gisteren en vandaag.
Ze maken wat dat betreft lange dagen.
Nee, ze had tussen door ook wel kunnen rusten. Ze slaapt in een blokhut met meerdere collega’s bij elkaar.
Verder hadden we het over de kerstman. Zij en 15 andere collega’s speelden elfjes. Het grappige was dat de kinderen allerlei vragen stelden. Dat je denkt. Ehhh wat zal ik daar op antwoorden. Het maakt niet in principe niet uit, zei ik. Ze geloven alles. Wij vertelden op onze beurt weer over Sinterklaas. En dat of je nou de kerstman of Sinterklaas bent. Kinderen onder de indruk zijn.
Zij hield niet van kerst. Het seizoen duurt nog 3 weken. Ze wist niet wat ze daarna ging doen.
We mochten nog 1 keer. Dus even wachten in het hok. De mannen maakten zich klaar voor het skinny dippen. Aah, nee er was nog maar 1 pak. Een L. Misschien kwamen er nog mensen terug.
Een paar minuten later was de bus gearriveerd. Helaas, de tijd was om.
Maar wat een onvergetelijke ervaring.
Door de nacht terug. Nog even wandelen voor het noorderlicht? Te bewolkt. Op naar de douche. En relaxed dromend als pinguïn de nacht verder in.

Geschreven door Starreizen