DAG 81 # 62 km

Dit is het einde van de wereld, het einde van de Camino en het einde van een overdreven natte etappe.
Pas om 9.30 uur opgestapt. Receptie was ook pas open om 9.00 uur en ik kreeg nog een heerlijke koffie. Zij hield ook erg van fietsen en vergeleek bij aankomst onze fietsbenen. Helaas was het voor haar veel werken - trabajo. Haar broer had wel tijd voor de triatlon.

Het had, overeenkomstig de voorspelling, vanaf gisteravond na negenen geregend. Evengoed stond het hele plein vol met paraplu's bij optreden Galicische groep. Vrouwelijke doedelzakspeler en de Ierse bodhran is hier wat dikker.
Het sputterde bij vertrek en ik was Noia nog niet uit of het regende flink en dat is zo gebleven tot na 14.00 uur. En er blies een flinke wind uit het zuiden. De temperatuur was rond de 20 graden. Maar als je jas van binnen even nat is als van buiten, dan word je toch koud en ben je blij dat je mag klimmen. Gelukkig ben ik nog boven 400m geweest. Nadeel van boven 100 m is de mist. Stukken met 30m zicht. Lamp aan.

En dan lukt het toch nog een tijd om te genieten. Nee, niet van het uitzicht. Maar van de basilicumgeur die natte eucalyptussen verspreiden en van de geheimzinnige Keltische sfeer à la Marten Toonder.
Pauzeren is ook een hele onderneming met zulk weer. Zeiknatte jas uit en douchemuts af en dan kijken of er een servet te vinden is. Bij vertrek die koude, natte spullen weer aan.
Wat kan eten dan troostrijk zijn. Die heerlijke bocadillo met warme omelet.

Fisterra, het woord zegt het al, is het einde van de wereld in het Galicisch. In Bretagne zijn we in Finisterre geweest en in Engeland in Land's End, nog een stukje westelijker. Toen nog gedacht werd dat de aarde plat was, kon het niet anders dan dat je ook op rand kon komen. Als kind dacht ik dat ook. Wel een versie met een hekwerk om te voorkomen dat je er af zou vallen.
In Nieuw-Zeeland was het mythisch op Cape Reinga. De Maori geloven dat de ziel op zijn laatste reis gaat van de Cape Reinga in het noorden. Te rerenga wairua of waar je het gemurmel hoort van de dode zielen. Morgen ga ik goed luisteren. Ik heb, vanwege het gebrek aan zicht, de laatste 4 kilometers naar de kaap nog niet afgelegd. Wel heb ik de Fisterra (zo heet het getuigschrift hier) opgehaald. De jongen miste tussenstempels vanaf Santiago en ik kon de bus wel gepakt hebben. Toen heb ik hem fijntjes gewezen op mijn vochtige paspoort. Mafketel.

De finish hier was geweldig. Bij een bar stonden 2 mannen witte wijn te drinken. Enthousiast werd op mij gedronken. Toen ik in het hart van Fisterra even gestopt was om mijn overnachtingsadres te zoeken, raakte ik uitgebreid in gesprek met Frans stel. Het was bijzonder, alsof ze me kwamen binnenhalen. Ze hadden Oviedo-Santiago gelopen over noordelijke route.

Hamvraag is nu: was ik een pelgrim? Nee, letterlijk was ik geen bedevaartganger. Ondanks alle kathedralen, kerken, kapellen en kruizen. Maar ik ben begonnen aan iets en wist niet hoe het zou eindigen. Hier in Fisterra. Mijn fietsenmaker heb ik het beloofde kaartje gestuurd. Verdiend. Ik houd me aanbevolen voor tips voor regenjassen. Ik heb er nog nooit eentje gehad waarin ik langdurig droog bleef.

Geen ultreia et suseia meer, want de weg is afgelegd.

Geschreven door Giacoba