Vandaag stond er een groepsexcursie op het programma naar Amezrou. Dit dorpje ligt aan de overkant van de rivier vlak bij de palmentuin, waar we 2 nachten gestaan hebben. Amezrou is een goed voorbeeld van het kosmopolitisme ten tijden van de karavanen. Er leven Arabieren, Berbers, Harratine en Joden in goede harmonie samen. Er is een kleine synagoge en de minaret van de moskee staat er vlak bij. Het maakt nu een desolate indruk. Er leven nog veel mensen in de Kasbah maar het is op veel plaatsen stik donker. Er wordt veel gerestaureerd en dat is ook echt wel nodig. Hele huizenblokken van leem, stro en zand zijn in elkaar gevallen. Er zou een bloeiende zilversieraden industrie zijn. Nou niets van gezien. Een heel kleine hokje waar ocharm 2 mannekes op een krukje zaten dat was het. Een oude tas hing er met sieraden en de mallen die mogelijk ooit gebruikt worden lagen er ook verlaten en vol stof bij. Geen highlight dus. Vervolgens door de palmentuin gelopen. In sommige palmentuinen bestaat het systeem van de “Khoms”.De eigenaar zorgt voor de grond, het zaad, het gereedschap en het water, de “partner” zorgt voor de arbeid. Deze krijgt 1/5 deel van de oogst, de eigenaar 3/5 en het laatste deel wordt verdeeld onder de armen!!!! Er werd gezegd dat er al 7 jaar geen regen gevallen was, behalve dan laatste week toen wij er waren. Veel valt er van ook aan oogst niet te verdelen. De gids die ons begeleidde nam ons mee naar een, ja inderdaad, een tapijten en andere snuisterijen shop. Vreselijk we zaten hier allemaal braaf op stoeltjes en het ene na het andere tapijt kwam voorbij. Een persoon was de Sjaak en ging met een tapijtje van 900€ de deur uit. Maar het duurde en het duurde, het zeeptietenstel had ook interesse in een kleedje voor in de keuken, maar kwamen uiteindelijk niet tot een deal!!Na anderhalf uur konden we vertrekken door naar de gids zijn huis want daar zouden we cous cous eten. Mooie snabbel voor deze meneer. Ook hier duurde het allemaal nogal lang. Uiteindelijk na de thee, de pinda’s, het water en de koekjes kwam de cous cous op tafel. Ze hadden hun best gedaan, maar het blijft een beetje een flauwe hap. Rond half drie werden we verlost uit deze groepactiviteit, met aan ons zelf de belofte geen Ksars, geen Kasba’s en geen moskeeën meer de komende dagen. S’middags samen nog eens door het stadje gewandeld en klaar zijn we in Zagora.

Geschreven door Gerrie.op.reis