Vannacht weer haast normaal geslapen. Heerlijk is dat. Iedereen die in deze regio komt gaat natuurlijk het hele programma river Kwai afwerken. Het is nu een vrij toeristische attractie geworden en wij hebben het meer dan 30 jaar geleden al gezien. Dus wij hebben een soort uber gebeld en zijn naar Mallika city gegaan. Het was een tip van de receptie. Ongeveer 15 km hier vandaan, haast geen bezoekers en die er waren waren Thaien, geen buitenlanders. 5€ entree inclusief een sticky Rice and een bijzonder ijsje. Je kon je in een Thai dress hijsen, maar dat vonden we net een beetje teveel van het goede. Het was een schitterend park met heel, veel typisch Thaise dingen, bijzondere kaarsen, koekjes, hapjes, suger cane, typische Thaise huizen, zoals de welgestelde woonden. Keukentjes waar kleine en grotere gerechten gemaakt worden. Te vergelijken met ons open luchtmuseum in Arnhem, maar dat zonder toeristen en in Thaise sfeer, met muziek en de warmte die daarbij horen. Wij hebben er erg van genoten. Daarna terug naar de stad en toch nog naar het Railwaymuseum en de begraafplaats gegaan. Ik voelde steeds meer een haat opkomen tegen de Japanners. Als je ziet wat aangericht hebben in deze regio. Ongelooflijk veel mensen zijn overleden o.a. bij het bouwen van de spoorlijn in dit gebied. Veel Aziaten , maar dat was eigenlijk een vergeten groep slachtoffers. Maar ook veel Nederlanders. Het kerkhof lag er vol mee. Diverse onderdelen in het museum zijn geschonken door de Nederlandse ambassade of door Nederlandse nabestaanden. Hele jonge jongens liggen er. Foto’s van Marius Vos, die uiteindelijk een horloge terug nam een japanner, Guus van Rheeden die op zijn sterfbed aldaar tekeningen maakte over het kampleven, een krijgsgevangen vriend heeft ze bij zijn familie bezorgd.Terug in het dorp kwamen we voor de derde keer deze reis Olaf en Leonie (nu weten we de namen ook)weer onverwachts tegen, nou dan toch samen een lekker biertje drinken.
Geschreven door Gerrie.op.reis