Gisteravond in een leuk restaurantje gegeten. Sea view was de naam, geen zee te zien, wel een muur waar vissen op geschilderd waren. Door de tsunami was het uitzicht op de echte zee verdwenen. Een crab met curry besteld. De smaak was voortreffelijk, maar om zo’n ding open te krijgen dat viel tegen. Gelukkig kreeg ik “operatie” hulp van een alleraardigste ober. Na afloop ontdekte ik dat er een plastic slabber bij geleverd werd, maar toen was de crab al gevild.
Vanmorgen zijn we op vroeg opgestaan. Vrienden Leon en Jan hebben een vriendin/kennis wonen in de buurt van Negombo. Ik had de namen van de hotels waar ze vaak loopt om sarongs te verkopen van Jan en Leon gekregen.Een aantal foto’s maar ook op de kerstkaart stond een adres van haar. Google kende dit adres niet. De tuk-tuk chauffeur zou ons naar de betreffende hotel regio brengen, maar ik vroeg hem of hij het adres misschien ook kende. En ja hoor, hij wist waar het was. Kris kras door allerlei weggetjes en na een enkele keer navragen stonden we voor een hek, waar meteen de hele familie naar buiten kwam. Zo vaak zullen ze hier geen buitenlanders op bezoek krijgen. Ik vroeg Pathma, die ik herkende van de foto, wie ze kende in Nederland en meteen zei ze de namen Leon en Jan. Dus mijn “spoorloos” actie was gelukt. We moesten gaan zitten en de ginger thee en de cake kwam op tafel. Ze vertelde over haar leven en over Leon en Jan. Haar man was 13 jaar geleden gestorven, teveel borrels! Zij moest daarna met haar kinderen haar huis uit. Nu woont ze tijdelijk bij haar dochter in. Jan en Leon hadden gevraagd om haar iets te geven. Super blij was ze hiermee, nu kon ze weer medicijnen kopen en ook groenten om te eten. Voor ons is het haast niet voor te stellen. Wij klagen en zeuren over van alles. Maar hier voel je als je niets hebt dat het leven toch echt zwaar is. Voor Jan en Leon een klein videofilmpje gemaakt, zoals dat hoort bij Spoorloos!!!We moesten beloven dat we terug zouden komen, want dan moest er gegeten worden en hadden ze een cado voor Jan en Leon. We zien wel hoe het loopt. Wij door, om naar de Malediven, te vliegen. Nou dat werd een gedoe. Waar is het visum??? Theo had geprobeerd het aan te vragen, maar er werd 100$ per persoon voor geteld, maar het lukte niet want zijn hoofd had te veel pixsels en paste niet op het aanvraag formulier! Zoiets!! Nou dan doen we het wel op vliegveld. Dat werd stressen, want ook daar lukte het niet.Een aardige, geduldige medewerkster heeft ons uit de brand geholpen, zonder kosten hadden we allebei toch een geldig visum en konden we mee. De boot naar het eiland Maafushi was gereserveerd, maar geen boot te zien!! Nou dan creatief zijn en in een andere speedboot gesprongen, ook nog goedkoper en gaan met die banaan. Een hele ruwe zee, maar we hebben het gehaald. Morgen gaan we de zaak hier bekijken. Ik verwacht dat we het idyllische plaatje van de Maladiven niet gaan zien, 1ste indruk lijkt het meer op een drukke toeristenplaats in Spanje. Maar we gaan het zien!!

Geschreven door Gerrie.op.reis