Ontbijtje aan de oever van de Mekong is sfeervol. Het ontbijt zelf niet. Allerlei noedels en soepen en andere vage half warme schotels. Theo eet nooit geen eieren, maar nu vandaag zelf twee.
De Willempies zijn vanmorgen met de scooter vertrokken. Er was een cultureel dorpje ergens in de buurt (12km).Daar wilde we eens gaan kijken. Was aandoenlijk, het halve dorp was bij een soort “cultureel centrum” actief. Er was behalve wij tweeën geen bezoeker te zien. Leuk ff rondkijken, maar we waren er binnen 10 minuten wel klaar mee. De ladyboy lag de hele tijd op een bed te luiwammesen, maar voor ons had hij toch zijn mooie jas aan gedaan en zijn lippen gestift. De rit door het gebied was mooi. Heel relaxed, nauwelijks verkeer en lekker zonnetje. Door naar de Pra Buddhabaht Phu Kwai Ngeon Footprint. Boeddha’s voetprint is 1.20 m lang en 65 cm breed. Het is al sinds 1935 een nationaal monument en erg geliefd bij de locals. In het verleden was het erg moeilijk er te komen, daarom geloofde ze dat alleen degene met grote verdiensten en rijkdom in staat waren hier te komen. Degene die minder geluk hadden waren verloren. Nou ja zeg, maar wij waren er, voor wat het waard is. Grote voeten had Boeddha, dat verbaast me wel!! Onderweg overal familiebedrijfjes waar ze kokosnoten bewerkte. Ze maken er een soort snoepgoed van in alle kleuren. Smaakte niet verkeerd.Nog even over de Walking street in Chiang Khan bij dag gewandeld. Maakt en Chinese indruk, allemaal houten huisjes. Ik begin zo te verlangen naar rode kool met een bal gehakt. Echt 2 tot soms 3 keer per dag noedels of rijst het hangt me de keel uit. Ik kreeg de reclame folder van de Lidl op mijn IPad, ze hebben deze week stamppot week. Het water liep me in de mond. Dat je smaakt zo bepaald wordt door waar je geboren bent is eigenlijk wel heel bijzonder. Maar voorlopig moeten we het hier mee doen.
Geschreven door Gerrie.op.reis