Vanmorgen een beetje door de omgeving gewandeld. Aan de ene kant ligt de zee, waar je niet in mag zwemmen. Te sterke stroming of zoiets. Aan de andere kant van de straat ligt de lagune en het Dutch canal ofwel het Hamilton canal. De Hollanders zijn hier tussen 1658 en 1975 geweest en begonnen het het graven van de canalen, want ze wilde een snellere weg hebben om de kruidnagels, peper, kaneel, noten te transporten naar de haven van Negombo. De Britten hebben in 1796 de controle van de Hollanders overgenomen. Het canal ook maar meteen naar de Brit Hamilton vernoemd, de 1ste Gouverneur van Ceylon. Meteen als je het dorp binnenloopt zie je een imposante kerk. Ze waren hem druk aan het decoreren vanwege een bruiloft morgenvroeg. Tegenover de kerk een mooi gerestaureerd Nederlands uitziend woonhuis. Ik stond door de poort te gapen toen ze me binnenvroegen. Het pand is van een Sri lankaan die hier geboren is. Hij heeft ook een huis in Colombo en een grote Business met kokosnoten die ook naar Europa geëxporteerd worden. De man heeft niet slecht geboerd zo te zien. Even over de markt gewandeld, paar kleine dingen gekocht voor de lunch. De hele middag geluierd en vanavond naar een restaurant genaamd: Dutch Trails gegaan met de tuk-tuk. Mooie grote plek direct aan de Lagune. De kerstman zweeft hier tussen de palmbomen. Het eten was uitstekend en ook authentiek Srilankaans. De gasten behoorde tot de hogere klasse van dit land, gezien de prijs. De specialiteit van dit restaurant was een pan met een grote schop vol vis en schaaldieren van dit land. Als er een bel klinkt dat wist je er gaat weer een schop met vis naar een van de tafels, heel apart. Ze hadden een muziekbandje zitten, die speelde eerst een nummer van de shadows, blijft mooi. Niet lang daarna kwam bleu Spanish eyes voorbij. Het lievelingslied van ons Mam. De jongens deden hun best, maar het zingen klonk nogal vals. Maar dat geeft niet is toch een mooie dierbare herinnering aan ons Mam. Morgen kijken of we iets mee krijgen van de bruiloft.
Geschreven door Gerrie.op.reis