Vandaag een excursie vanuit Sokcho naar Seoraksan nationaal park. De berg Sorak is de hoogste berg in deze regio. Het hele gebied valt onder de bescherming van de Unesco. Het is een park waar je allerlei soorten wandelingen kunt maken van moeilijk, tot heel moeilijk tot extreem moeilijk. Je kunt ook met een kabelbaan naar boven. Dat leek makkelijk, maar bleek ook niet zo te zijn. Elke 5 minuten gingen er 50 Aziaten in de kabelbaan. Boven aan gekomen moest er nog een aardige klim via trappen, stenen, houten vlonders gemaakt worden. Vervolgens kom je op een hoog, wel mooi uitzichtpunt uit. Veel te veel mensen rennen hier rond en zijn alleen maar bezig om selfies in alle soorten en maten te maken, per persoon, een klein groepje, een groter groepje en liefst zoveel mogelijk op het randje. Dus voortdurend loopt er iemand met een megafoon om mensen tot de orde te roepen. Na een uur weer naar beneden gehannest. Er lag een tempel complex wat verder weg op het terrein dus daar nog ff heen gewandeld. Een verdwaalde monnik liep er rond, beetje kijken, beetje water drinken uit de bron, boodschap op een leien bord schrijven, souveniertjes kopen voor ja voor wie?? Ik had een leesboek meegenomen, want het merendeel van de groep wilde diverse hikes gaan maken. Dat is dus mooi heb ik ff de tijd om ergens op een bankje een boek en de krant te lezen. Niet de hele tijd verhalen aanhoren van mensen die overal geweest zijn en welke reisplannen ze voor de toekomst nog hebben. Terug in Sokcho een korte wandeling naar Abai Village, oude mannen (vissers)dorp. Met een hand aangetrokken boot voor 500 Won (0,34 ct) naar dit dorp gevaren. Abai mannen zijn de 1ste generatie vluchtelingen, die hun geboorteplaats in Noord Korea moesten achterlaten. Ze willen zo snel mogelijk terug naar hun geboorteland, als de eenwording realiseerd is. Maar voorlopig zijn ze ontheemd. Stelde niet veel voor, maar het verhaal erachter was bijzonder.
We zouden naar de markt gaan, maar de assistent van de reisleidster was weg!!! Wij dus niet naar de markt en met 20 man in een onbekende stad een restaurantje zoeken, want de reisleidster wist het ook niet, dat wordt chaos. Daar kun je op wachten. Na 3 keer een paar straten heen en weer gelopen te hebben, alle eettentjes zijn klein je kunt daar niet ineens met zoveel personen binnen vallen. Ik heb vrij snel besloten af te haken, ben een salade gaan halen bij een bakkerij en naar het hotel gegaan. Voor morgen zijn er ook al enkele dingen uitgevallen. De grot die bezocht zou worden is dicht. Dat vind ik niet erg, want ik had al aangegeven dat ik niet meeging. Maar het geheel gaat een beetje op bezigheidstherapie lijken en daar hou ik niet van. Dus ff balen.

Geschreven door Gerrie.op.reis