Na een avond wijntasting vandaag nog een keer op weg richting Triest. Maar eerst nog een stop onderweg. We dachten dat de kerk, het klooster en de apotheek Olimje mooi op de route lag. Maar dat was een fout. De navi maakt soms onnavolgbare keuzes. Goed voor mijn rijvaardigheidstraining, dat wel maar allemaal kleine, smalle, slingerende kloteweggetjes. Steeds angst dat er grote tegenliggers komen en dat gebeurd natuurlijk ook. Maar we hebben het zonder schrammen en deuken gered. De weg en de omgeving ernaar toe was wel heel mooi, dat moet gezegd worden. Het dorp Olimje heeft thermaal baden(geneeskrachtige bronnen) en daar komen veel toeristen op af. Maar wij slaan dit over. Er staat een apart gebouw, waarin een kerk, een klooster en een apotheek zijn ondergebracht. De apotheek hoort tot de oudste in Europa. De monniken hadden zich naast bidden, bouwen helemaal gespecialiseerd op de geneeskunst. Er gold indertijd een voorschrift dat elk klooster een ziekenkamer moest hebben voor de broeders en een apotheek voor medicijnen. De hele apotheek was vol met prachtige fresco’s die allemaal te maken hadden met de gezondheid. Maar ze hebben er niet lang van kunnen genieten, 2 jaar nadat ze klaar waren besloot een romeinse BoBo, in 1782, dat de monniken moesten vertrekken en de apotheek werd gebruikt als opslagruimte. Dit heeft 2 eeuwen geduurd en de fresco’s waren voor een groot gedeelte verdwenen. De monniken zijn weer terug en de tuin staat weer vol met kruiden. Van het meubilair van toen is helaas niet veel meer over. Het was in die tijd gebruikelijk dat er belasting betaald moest worden over het dakoppervlak en voor alle ramen. Dat ging teveel geld kosten dus werd er een groot stuk van het gebouw afgebroken. Maar het is een markant gebouw gebleven. Het kerkje hoort tot de grootste “gouden altaren” kerken in Slovenie. Vanwege kerkenmoeheid zijn we er maar even binnen geweest en inderdaad het is een bling, bling geval. Om de hoek zit een chocoladefabriekje en daar wilde we natuurlijk even binnen kijken. Op de 1ste verdieping wordt de chocolade gemaakt. De bonbons zijn handwerk. Beneden wordt er verkocht. Ikzelf vind de bonbons van Friandise uit Maastricht er met kop en schouders boven uit steken. Maar we hebben toch een doosje gekocht. Bij het plaatselijke koffietentje hebben we een typisch Sloveens gebakje gegeten, een soort etage tompouce. Smaakte goed. Door naar Triest want daar waren we nog niet klaar.

Geschreven door Gerrie.op.reis