Vandaag werden we om 10.00 uur op school verwacht. Vanwege de proefwerken was er geen grote startopening van de dag. Er zitten ongeveer 1500 kinderen op deze school. Vooral meisjes, voor hen is het veel lastiger passend onderwijs te krijgen in deze samenleving, Er zijn klassen voor tikkie anders kinderen, lagere, midden en hoger onderwijs. Daarom wilder Steve dat een een grote school zou komen voor meisjes. Ze worden streng opgevoed, met 2 woorden spreken “goodmorning mem”. Allemaal staan als je spreekt. Ze dragen allemaal het schooluniform en ook de haren allemaal opdezelfde manier gevlochten. Dat moet!!geen verschillen onderling. Theo vond het geweldig om door die school te banjeren en in de klas een spelletje te doen. Ik voelde me net Máxima die tegen heug en meug alle klassen binnenstapte. Tussendoor naar een ander groot project gaan kijken. Een heel opleidingsinstituut voor nurseopleidingen. Wel goed dat ze zoveel mogelijk een vak leren. India is een land met veel tegenstellingen arm-rijk, lager, midden en hogere klasse. De overheid doet niet veel dus veel vermogende mensen doen grote donaties aan al deze projecten. Om 13.00 uur moesten we terug op school zijn want dan is er lunch voor 300 leerlingen. Wij hadden 400 zoete balletjes besteld voor alle leerlingen. Tja je doet wat. Het afhandelen van het buffet gaat gesmeerd. Geen Russische taferelen. Ieder op zijn beurt en niemand dringt voor!s’middags het ziekenhuis bezocht.Ook hier kwamen we overal “dochters van Pappa” tegen. Jos maakt een opmerking over uithuwelijken. Daar wil ik graag op reageren. Veel weeskinderen zien het als een geweldig perspectief bij een familie te horen. Deze samenleving is keihard voor iedereen die niet helemaal past of teveel is in een gezin valt erbuiten. Later in het interview met Steve hoorde ik ongelooflijke verhalen. Een jongen gevonden op de parkeerplaats bij het staatsziekenhuis, niemand wilde de baby. Een meisje uit Rajastan liep, zwanger door Chennai. Zij is opgevangen met haar baby. Advertenties in de kranten in de regio leverde niets op. Een vrouw uit noord India was in de verkeerde trein terecht gekomen en belandde ook in zuid India. Haar familie hoefde haar niet terug want haar kerel had al een ander. Een kind lag bij de openbare toiletten en niemand zorgde ervoor dit. In 40 jaar kwamen er steeds nieuwe “gevallen” bij. Of werd er gebeld om iemand op te gaan halen. Tja wat is dan uithuwelijken, het is een luxe en westerse gedachte dat je in vrijheid je eigen leven kunt vormgeven. De verzorgingsstaat en uitkeringen, gezondheidszorg, bijstand etc. Kennen ze niet. Het is nog echt probeer te overleven.Dit soort projecten biedt kwetsbare kinderen, vrouwen een beschermde leeft, werk en opleidingsplek. De nagellak flesjes vielen in goede aarde. Iedereen wilde de nagels gelakt hebben. Soms zit geluk in iets heel kleins!!

Geschreven door Gerrie.op.reis