Naar het strand steppen 😋

Mijn begeleiding bracht mij al om 09:45 uur naar de fietsenstalling. Ja ik ging fietsen naar Castricum waar ik mijn vader zag en de kleine mannetjes met allebei een zonnebrilletje op.

Op deze zonnige zaterdag sproetjes krijgen. Mijn vader bracht me naar de mensen van de NVA (Nederlandse vereniging voor Autisme) voor de wandeling. We liepen door de duinen van Castricum met mijn bergwandelschoenen ging het heel makkelijk door het zand.

Was wel veel wachten. Wij waren de eerste om 10:50 uur en heel veel pauze’s om een broodje te eten en te drinken. Ik neem nooit pauze’s, ga maar door. Vond wel lastig naar de wc gaan bij ons rustpunt, dat doe ik altijd met begeleiding want ik snap er niks van. Ze zeiden achter de glazen wand nou waar was die wc? En ik zag later maar 1 wc maar die was dicht ik dacht buiten gebruik, maar achteraf gezien kon er dus ook iemand op zitten volgens mij. Ja ik wist niet wat ik moest doen. Veel te moeilijk. Ik was niet gegaan, want ik snapte er niks van.

Na 1 lange wandeling en de 2de wat korter via een andere weg terug gingen we nog wat drinken op terrasje, maar ik neem nooit wat. Hun wel. Ik ben helemaal niet bekend in de duinen. Moest ook een duinkaartje kopen, maar ik wilde altijd al naar het strand steppen (met begeleiding) en nu kon ik er komen zo leuk en daardoor had ik zoveel energie opgedaan van fietsen en wandelen met hun dat ik om 16:00 uur nog even kon tekenen bij Mies, maar de woonkamer alles was zo donker hadden alles potdicht dus kon niet goed zien. Toch wel 16,2 km gewandeld voor Pokémon GO.

Mijn vader vroeg nog of ik de spulletjes bij de dagbesteding in Castricum leuk vond, maar ik zei dat bij Mies leuker is hahaha moet je dat nou horen van mij. Nee bij Castricum de spulletjes was niet mijn smaak.

In tegenstelling tot de spellenmiddag van de NVA kon ik met de wandeling wel praten 😃

Ik ben nu al zover met mijn tekening kaartje die ik wil verkopen is mijn droom denk ik. Een winkeltje bij de dagbesteding.

De route bij deze blog voor mijn vader haha die wilde zien hoe we liepen. We deden de groene route!
Mijn muffin was helemaal plat met het wandelen en iemand was boos geworden dat mensen foto’s maakte. Ik weet niet meer.

In het bos vergeet ik alles. Heb ik geen besef van tijd en ik ben zo op de tijd altijd.

Geschreven door Eva.van.huis