We zijn er.
Het is niet anders. Lijkt wat onwennig maar het voelt goed.
Vanmorgen super vroeg vertrokken. 6.45 uur. We willen de grote groep voor zijn.
Dat lukt, in het donker voor het eerst met hoofdlamp op in een druilerige en mistige sfeer vertrokken na ons ontbijt.
We zijn niet de enig, maar veel mensen zijn er nog niet onderweg. De regen blijft eigenlijk de hele tocht. Voor het eerst hebben meer dan een paar uur regen. Het eerste half uur is het zoeken en voorzichtig lopen. Al snel wordt het lichter en soms is het bijna droog.
Na 5 kilometer komen we bij een bar die open is en lekker warm, droog en er is koffie.
Wachten op droog weer heeft geen zin dus weer door. Door overwegend bewoond gebied van de ene naar de volgende bar. Na het vliegveld, dat niet storend is komen we in Vilamaior daar drinken we nog een keer koffie met een stuk cake erbij. Het regent net even heel hard dus dat komt goed uit.
Ook daar willen we niet blijven dus weer de regen in. We ontmoeten even verder een Spaans gezin met 2 jongens van 8 en 10 die een aantal dagen lopen ivm vakantie rond 1 mei. Ze kennen Nederland en hebben er goede herinneringen aan.
We lopen redelijk door en ik zie het eerste stukje blauwe lucht. Ik spreek af met de zon dat hij schijnt als we aankomen.
We lopen Santiago binnen en eigenlijk is het gewoon een lelijke stad waar de pelgrims opgaan in menigte.
Het blijft wat gewoon tot we er bijna zijn. Op een plein staat een rij mensen te wachten voor een kerk. Ik denk daar is de pelgrimsmis en dat klopt. Ik sluit maar aan bij een paar pelgrims die ik eerder heb gezien. We staan daar in de regen te wachten en even later wordt ik op mijn schouders getikt: "meneer u mag er niet in met rugzak". Nou dan niet. Mieneke is er ook van overtuigd dat we nog niet op het juiste plein zijn. Dus lopen we 100 meter verder en daar is het echte plein. We lopen het plein op en zien Kathy en Julia staan en op dat moment breekt de zon door en staan we in een warm zonnetje mensen te omhelzen die we zo vaak hebben gezien. We hadden niet gedacht maar zelf Richard zien we weer. Hij sliep in Saint Jean Pied du Port in dezelfde herberg als wij en de eerste 3 weken zagen we hem regelmatig daarna ging hij sneller en nu is hij al in Finesterre geweest en komt nu juist daarvandaan binnen lopen. Ook Anna uit Londen is er.
Het is echt bijzonder dat het zonnetje een half uurtje schijnt. We warmen wat op en maken foto's met verschillende mensen.
Dan het credential gehaald en even koffie gedronken in de Nederlandse kamer van het genootschap. Heel aardig dat er vrijwilligers zijn die er met koffie en een koekje ons even opvangen.
Binnen 5 minuten zijn we in ons hotel San Martin Pinario. Net achter de kathedraal. Een gewaardeerde pelgrim had ons dit hotel geadviseerd. Het klopt het is een prachtig plekje. We kunnen er ook nog een dagje extra boeken.
Nu mogen onze voeten rusten en gaan we kijken wat we de laatste dagen nog gaan doen. We hebben een borrel met Julia, Kathy, Mark en Camilla. Daarna bezoeken we de mis ter afsluiting van onze reis. We komen in een veel mooier gedeelte van Santiago daar kunnen we ons nog wel een dag vermaken. Morgen zijn we geen pelgrims meer maar toeristen en moeten we gaan nadenken wat we gaan doen. Dit weekend vliegen we naar huis en volgende week weer aan het werk.
Richard de Ier uit Londen verwoorde het op de volgende manier:
De camino is niet zomaar een wandeling, het is een reis van reflectie en vrede, een tijd om na te denken over alle dingen waartoe we nooit de kans krijgen. Het is geen wandeling die met welke andere dan ook te vergelijken is vanwege de geschiedenis, de cultuur en de eerbied voor het spirituele. Het is een grote reis vanwege het landschap, de fysieke uitdaging, het spirituele ontwaken dat plaatsvindt... maar ook de geweldige mensen die je ontmoet - de verhalen die ze openlijk met je delen, het vertrouwen en de liefde van vreemden en het vele lachen die je deelt temidden van de ontberingen.

Wat heeft het ons gebracht:
Een hele relaxte vakantie vaak midden in de natuur en met veel leuke gesprekken met mensen uit de hele wereld. Geen grote nieuwe inzichten of spirituele ervaringen. Een tevreden gevoel. Wij kunnen nog steeds prima samen vakantie beleven. Mieneke heeft haar fysieke grenzen zeker opgerekt.
Het is zeker iets wat we vaker zullen gaan doen.
Wij hangen nog een paar dagen de toerist uit en sluiten dit verslag.

Geschreven door Wimisweg