Ons hotel verlaten we om 8.00 uur.
Het best koud maar we moeten veel omhoog dus dat wordt geen probleem.
Het eerste dorp El Ganso is er al na 4 kilometer. De koffie slaan we hier over.
We gaan verder naar Rabenal del camino.
Onderweg kijken we steeds vaker terug omdat we omhoog gaan en de uitzichten naar achteren steeds wijdser en mooier worden. De natuur overweldigend ons en ook de kleuren zijn steeds meer uitgesproken paars, geel, groen en blauw.
Soms lijkt het of we door een aangelegde tuin lopen zoveel bloemen en zo mooi gerangschikt. Het is op het kitserige af maar het is puur natuur.
We lopen van 950 naar 1500 meter.
Het gaat gestaag dus wat inspanning betreft valt het wel mee.
Rabenal del Camino is een leuk dorpje waar we stoppen om koffie te drinken en een lunch te kopen. We spreken er een Amsterdamer die de Camino al 20 keer op verschillende manieren heeft gelopen iedere keer denkt hij dat het de laatste keer is maar toch krijgt hij elk voorjaar weer zin om te gaan.
Als we willen gaan lunchen zit daar plotseling Jessica uit Lutherstad Witteberg.
Dat kan haast niet want ze had ook eergisteren geappt dat ze 2 dagen voor ons liep. Toch zit ze er. Ze is gestopt heeft in het klooster van Rabenal del Camino het inzicht gekregen dat ze tot rust moet komen en op haar eigen manier moet lopen. Ze is bezig een vlucht terug naar huis te nemen. Ze heeft gevonden wat ze zocht en voor is het niet noodzakelijk om naar Santiago te gaan alhoewel ze dat nog wel probeert maar veel ontspannender en zo ziet ze er ook uit.
Net na deze ontmoeting komt een ouder echtpaar uit Australië ons weer voorbij. Vanmorgen hebben we een uurtje met ze opgelopen. Hij heeft al 10 jaar de ziekte van Parkinson. Toch lopen ze nog steeds.
Ik denk dat het goed is. Hij loopt niet zo goed en valt soms bijna dat is wel spannend. Na een uur laten we ze voorgaan omdat ik me bijna verantwoordelijk ga voelen voor deze man.
We lopen wederom door een bloemenzee de laatste kilometers naar Foncebadon.
De lucht wordt merkbaar ijler.
De koeien hebben bellen om en lopen vrij op grote vlakten.
We kijken prachtig terug letterlijk en figuurlijk op de laatste 10 dagen van onze tocht.
De auberge heeft geen privékamer. We mogen op zolder, daar zijn geen stapelbedden dus prima voor ons.
De hostelliers zijn Duitse vrouwen die er wat gezelligs van maken.
We hebben common dinner vanavond en drinken op het terras hete chocolademelk met appeltaart met slagroom. Op deze hoogte bijna hemels.
We ontmoeten Evelien en Kathy en hebben een hele gezellig middag.
Na de heerlijke maaltijd pakt de eigenares haar accordeon en zingen we liederen uit de landen van de mensen die aanwezig zijn. We zingen Waltzing Mathilde met de Australischen, Les Champs-Elysées met de Fransen en wat zullen we drinken in het Duits. We stellen voor om tulpen uit Amsterdam te zingen en we zingen nog wat Koreaans. We eindigen met This little light of mine. Een ontzettende gezellige avond op een prachtige plek.

Geschreven door Wimisweg