Vanuit deze prachtige albergue vertrokken met heerlijke koffie en verse sinasappelsap. Her is niet echt druk op de weg de meeste pelgrims zijn al vertrokken.
Wij doen het rustig aan lopen al genietend door een glooiend groen landschap. Ik ben gefascineerd door de eucalyptusbomen. Zoek nog even snel op wat ik moet doen om eucalyptusolie te maken. Helaas ik heb mijn slow-cooker niet bij me dus het gaat niet lukken.
In het eerste redelijke dorp gaan we koffie drinken. Daar kom ik tot de ontdekking dat ik mijn geldtasje met paspoort en pelgrimspaspoort heb laten hangen in de albergue waar we vanmorgen van ons ontbijt hebben genoten.
Nu overkomt mij dat wel vaker dus geen paniek. Ik bellen met de albergue maar daar is niemand meer tot 13.00 uur. Ik besluit terug te lopen, een dikke 5 kilometer. Wat is dat op 800 kilometer. Mieneke gaat door, we zien elkaar in de albergue waar we vannacht zijn. Ik loop terug en kom Evelien en Wenda tegen. Wenda hebben we 2 weken niet gezien. Ze is dus wel heel erg dicht bij ons geweest. Het blijft raar dat je sommige mensen bijna niet ziet en andere regelmatig.
Na een goed uur lopen kan ik zo de albergue in lopen en inderdaad daar hangt mijn geldtasje aan de stoel waarop ik zat met ontbijt. Dat valt weer mee.
Ik weer opnieuw op pad ik kan een iets andere route nemen. Op deze route haal ik 3 of 4 keer dezelfde Koreaanse vrouw in de laatste keer loopt ze alleen en spreek ik haar aan ze spreekt goed Engels. We lopen een uurtje samen. Ze heet June en is chirurg. Ze behandelt vrouwen met borstkanker. We spreken erover dat het lijkt dat het steeds vaker voorkomtj. Ze heeft 14 jaar geleden de camino Frances gelopen en nu de primitivo. Deze sloot gisteren aan bij de Frances. Er liepen toe nauwelijks Koreanen. Ze merkte dat het nu anders is. Waarom vraag ik. Het is niet religieus zegt ze. Het is vanwege culturele interesse en aandacht van de media voor de camino. Voor haar was is eerste camino belangrijk om een keuze te maken over welke richting ze zou gaan in de studie medicijnen. En nu staat ze weer voor een keuze. Ze heeft ontslag genomen en weet niet goed wat ze nu moet gaan doen.
Al pratend ben ik bijna bij mijn eindbestemming en June zit een paar kilometer verder. Ze wil nog even rusten. Ik loop door en ben er na 5 minuten. Mieneke zit me al op te wachten, ook zij heeft gesproken met verschillende mensen. Als je alleen loopt gaat dat toch gemakkelijker.
Heidi's place is klein, knus, iets wat verwaarloosd met stapelbed. We zien wel. Voor morgen weer een eigen kamer geboekt, de laatste voor Santiago.
We eten samen met pelgrims uit Canada, China, Spanje, Duitsland en Italië.
Iedereen heeft een andere route gelopen. Leuk om de verhalen te horen.
Heidi de eigenaar doet de was voor ons. Heerlijk alles weer fris.
Het wordt niet laat omdat iedereen moe is en morgen vroeg wil beginnen.

Geschreven door Wimisweg