Zonder ontbijt op pad maar dat wisten we. Koffie was er al na 200 meter en 500 meter verder hebben we bij een kerkje in de eerste zon wat gegeten.
We lopen via een brug het dorp uit. De dorpjes liggen meestal aan een rivier.
Door en over wijngaarden lopen we via een kleine omweg naar Villafranca del Bierzo. Dit dromerige dorpje binnenlopen op zondagmorgen is een feestje. Op het plaza Major is er net een bar open voor koffie. Hier bespreken we hoe we verder gaan. Mieneke wil niet te veel lopen heeft beetje last van haar voeten. Er zijn 2 opties. 1 evenwijdig aan de provinciale weg langs de rivier 7 kilometer.
Of via de bergen 300 meter omhoog en naar beneden 10 kilometer. Voor één keer splitsen onze wegen zich. Ik beloof goed door te lopen zodat we alletwee op tijd in Trabadelo zijn. Na de brug van Villafranca del Bierzo moet ik steil omhoog. Een vrouw uit het dorp zegt nog dat het veel te zwaar is. Ik kan altijd nog terug. Ik stijg snel en even later zie ik Mieneke als een klein rood stipje ver onder mij over de weg lopen.
Ik stijg maar door het is gelukkig nog niet zo warm. De bloemen van 2 dagen geleden komen terug niet zo massaal maar weer prachtig. Ik zie dat de eerste alweer uitgebloeid zijn. Het is waarschijnlijk maar kort zo fantastisch mooi.
Als ik op de top ben hebben de eiken daar nog geen blad. Een verschil met 300 meter lager.
Ik gebruik hier mijn luch en geniet van het uitzicht.
Na een halfuur ga ik weer verder de afdeling begint.
Bijna gelijk kom ik uitgebreide kastanjeboomgaarden. Hierdoor loop ik zigzaggend naar beneden.
Ik zie geen pelgrim. De enigste mens is een hardloper die ik tegenkom en een boer op een tractor.
Al snel zie ik het dorp Trabadelo liggen. Mieneke stuurt bericht dat ze er is en een Aubergue heeft gevonden.
Een half uurtje later ben ik er.
Een mooie verbouwde boerderij waar we ook kunnen eten.
Het ligt aan de rivier dus even mijn voeten in het koude water en daarna douchen en genieten van een rustige zondagmiddag.
Er is een heerlijke hangmat in tuin waar we een uur in liggen. De zon zakt geleidelijk achter de top van de berg.
Met de overgebleven paté eten we onze laatste noodcrackers op.
Vanaf nu zijn er zoveel dorpjes en barretjes dat we niets te kort gaan komen.
Het diner was weer bijzonder. Ieder doet zijn of haar levensverhaal.
12 bijzondere mensen met uiteenlopende verhalen. Overal op de wereld worstelen mensen met teleurstellingen en onrechtvaardigheid.
Verdriet en mishandeling wisselen in een paar minuten.
Weer blijkt dat iedereen zijn eigen camino loopt. Sommigen lichtvoetig, sommigen als een straf voor zichzelf in een zoektocht naar waardering en zelfliefde.
Wat drijft ons mensen toch?
Waarom kunnen we niet gewoon in vrede en harmonie met elkaar leven.
Ik verlang naar de miljoenen bloemen boven op de bergen.

Geschreven door Wimisweg