Vandaag weer echt de bergen in.
Gelijk in het dorp begint de stijging.
Ik krijg mooie vergezichten over de Po vlakte en de Appenijnen. Het is misschien net zo koud als gisteren, maar omdat ik gelijk stijg heb ik daar geen last van.
Er zijn geen dorpjes onderweg met een restaurant of winkel. Dus ik besluit goed door te lopen en dat lukt prima.
Ik haal af en toe een pelgrim in en soms halen ze mij weer in als ik uitrust.
Ik loop een tijdje samen met Andrea en Agathe. Later ook met een Belgische vrouw die ik ergens van ken. Het blijkt dat ze vrijwilliger was in hospitale Grand Saint Bernard. Ik heb haar toen kort gesproken omdat ze Nederlands sprak.
Zij is gaan lopen omdat ze dat graag wil en omdat ze zoveel pelgrims ontmoete met mooie verhalen. Ze was in Grand Saint Bernard omdat een goede vriendin van haar daar een paar jaar geleden is verongeluk gewoon tijdens een wandeling. Ze denkt dat ze haar vriendin om deze manier toch nog een beetje meemaakt. We lopen een half uurtje samen en later komen we elkaar nog een paar keer tegen.
Het is veel stijgen en dalen en het lijkt erop dat mijn voeten dat fijn vinden de pijn in de pees wordt in ieder geval minder. Het lopen hier lijkt veel op de Vogezen. Alleen had ik daar 18 kg en 8 en dat merk ik nu echt wel.
Als we door een gehuchtje lopen heeft Andrea bij een vrouw gevraagd of er een bar is. Nee dus, maar zij wil wel koffie maken. Ik kom net met de Belgische vrouw aanlopen en wij worden ook gevraagd. Ze maakt zelfs wat crackers klaar voor ons. Zoiets maakt de dag nog mooier.
Een ander dorpje heeft wel een tijdschrift winkeltje maar geen koffie of iets anders. Redelijk bizar dat er wel sigaretten en tijdschriften worden verkocht maar niets te eten of te drinken.
De stijgingen en afdalingen worden steeds steiler. Ik loop langs een groot dal als ik opeens een beer hoor brullen. Ik denk eerst ik verbeeld me het maar na twee keer lijkt het toch echt zo te zijn en best dichtbij. Later in het dorp zeggen dat er inderdaad beren zitten.
Om 13.00 uur kom ik aan in het dorp ik neem een biertje en een pasta. Daar knapt de mens van op.
Vanavond kunnen we eten in het restaurant 100 meter verder.
Het was een prachtige dag zo'n dag waarin in mij voel als een jongetje in een snoepwinkel. Er is zoveel te zien en te beleven. Ik maak zoveel mee. Het is steeds weer genieten. Ik ben erg dankbaar dat ik dit kan en mag doen. 22 km gelopen 1000 meter gestegen

Geschreven door Wimisweg