Ontbijt in hotel was wel erg armoedig
Ik moest om een tweede broodje vragen.
1 croissant daar kan ik niet de hele morgen op lopen.
Ik neem geen hotel meer aan de rand van een stad of het moet niet anders kunnen.
Door een industrie gebied naar de stad Montara.
Daar met mijn kleinzoon gebeld omdat hij jarig is 7 alweer. Het wordt echt een jongen. De spanning van de verjaardag was er inmiddels een beetje af.
Dit zijn wel momenten dat ik mij familie mis.
In de stad een mooie kerk en mooi standbeeld ter herdenking van de 1e wereldoorlog het symboliseert mijns inziens de overgave in de dood door de strijdt en de eer die dat oplevert.
Het is droevig dat we nog steeds niet zonder oorlog kunnen.
En dan is heldenvereering onontbeerlijk. Wie wil er anders nog vechten en zijn leven geven.
Ik loop verder door wat Zeeuws Vlaanderen aandoend landschap.
Het lijkt erop dat er de laatste 10 tot 20 jaar er veel populieren zijn aangpoot.
De boerderijen zijn ook wat kleiner. De stukken land ook.
Ik loop naar Remondo daar kan ik koffie krijgen een stuk beter dan in het hotel.
Ik blijf er even zitten.
Achter elkaar komen er verschillende dorpelingen koffie drinken. Een gezellige drukte.
Even verder is de plaatselijke kerk open.
Ik bid er voor mijn kleinzoon. God heeft hem tot nu wonderlijk bewaard. Ik bid dat Hij bij hem blijft bij het opgroeien in jaren.
Ik loop verder over een langzaam veranderend landschap. Wat meer bomen in de verte wat heuvels.
Voor het eerst heb ik last van muggen en vliegen. Onderweg dat is wat minder.
Rond de middag kom ik aan in Tromello.
Een redelijk groot dorp.
De kerk bezocht met daar in een beeld van een heilige man die liefdevol een kind vasthoud. Dat zie je niet zo vaak.
Helaas geen stempel.
Volgens internet zou er een restaurant open zijn. Helaas niet.
Gelukkig is er naast het restaurant een supermarkt daar koop ik mijn lunch ook prima.
Nu nog 1,5 uur naar Garlasco.
Gelijk na Tromello zijn de vliegen en muggen veel minder. Het of ze hier al een tijdje niet bevloeien en alles daardoor droger is.
Ik stuit er op een vreemd fenomeen. Al eerder heb ik gemerkt dat soms erg lang moet wachten voor de spoorbomen. Mensen stappen echt uit. Ik loop door langs de spoorbomen je kunt erg goed zien of er een trein aankomt en ik zie het meer mensen doen uiteindelijk duurt het minimaal 5 minuten voor de trein daadwerkelijk voorbij is.
Op een schaduw plek ga ik even liggen. Er steekt een fris windje op dat voelt lekker de warmte verdwijnt daardoor wat.
In de verte zie ik Peter in zijn oranje pak met nog iemand richting Garlasco lopen.
Als ik verder loop zie ik in de verte het Apennijnen-gebergte met daarboven grote wolken. Het einde van de Po vlakte is in zicht.
De grond wordt zanderiger en er staan meer bomen. Ik loop nu gedurig in de schaduw dat is wel lekker want het is best warm.
Ik kom in het ostello. Ruim schoon prima er zelfs een koffiemachine. Peter zit er al.
Het is midden in het stadje.
Later komen er nog 2 Nederlandse jongens Bart en Tobias uit Amersfoort.
Ze lopen een maand de Via Francigena.
Met hen heb ik een tijdje gesproken over wat hun reden is om hier te lopen. Deels vakantie deels zoeken naar wat te doen na de studie.
Het was een goede dag. Vandaag 24 km gelopen

Geschreven door Wimisweg