Gisteren kwam er vrij laat nog een pelgrim binnen uit Amerika. We deelden wat ons bracht tot deze wandeling. Hij was van onze leeftijd en had een zware periode achter de rug als arts in een ziekenhuis op een Covid afdeling.
Daar hebben we tijdje over door gepraat. Mijn belevenissen als patiënt en zijn belevenissen als arts.
Wonderlijk dat je elkaar zo dan op een zondagavond tref.
Daarna met Luis uit Spanje gekookt pasta met tomaten en linzen.
Smaakte prima. Na afloop gaan we een ijsje eten in het dorp. Luis verteld dat hij altijd loopt. Iedere dag thuis in Barcelona 25 kilometer en zoals nu op Camino loopt hij wel tot 40 kilometer per dag. Morgen gaat hij naar Rome wij doen daar 2 dagen langer over. Hij weet niet of hij gelijk teruggaat naar huis er is niemand die op hem wacht behalve zijn moeder van 94 maar die zeurt schijnbaar de hele tijd dus loopt hij maar. Met 54 ging hij met pensioen en sindsdien dus Iedere dag minimaal 25 kilometer per dag. Hij wordt helemaal enthousiast als hij hoort dat de Via Francigena doorloopt tot in de hak van Italië. Dat gaat hij doen. Hij verlekkert zich er al helemaal op.
S'morgens is hij om 7.00 uur vertrokken op weg naar Rome en daarna naar Santa Maria di Lucea. Nog zo'n 1000 kilometer extra.
Wij ontbijten rustig met de Amerikaan en vertrekken om 9.00 uur. Als we weglopen komt daar net de beheerder van het huis aan. Zij werkt voor de Via Francigena-organisatie en we bespreken even wat ons opviel de laatste dagen.
De route gaat aardig op en neer van 200 naar 500. Best pittig maar niet zo lang.
Halverwege komen we in een mooi oud kerkje waar we een stempel zetten.
Als we bijna in Formello zijn en even rusten haalt de Amerikaan ons in, hij gaat ook niet meer zo hard. Heeft dezelfde problemen als ik pijnlijke zolen van de voet.
In Formello even wat gegeten en het appartement opgezocht. Prima plekje met eigen keuken. Supermarkt is dichtbij dus we maken zelf eten.
Formello is een leuk plaatsje met ook hier een mooie poort en een oude binnenstad.
We krijgen nu steeds berichten van mensen die aankomen in Rome. Nog twee dagen dan zijn wij er ook. Een aantal mensen zal er nog zijn met hen spreken we af.
Het eind van de wandeling is in zicht. Het voelt vreemd aan. Nog een paar dagen ik ben uitgelopen. De behoefte om door te lopen naar Jeruzalem is even weg. Ik zeg niet dat ik het niet ga doen. Voorlopig niet in eerste instantie wil ik mijn voeten rust geven daarna terug naar huis en dan zien we wel weer. Wandelen zal ik blijven doen. 110 dagen achter elkaar waarschijnlijk niet meer zo snel. Ik hoop dat een podoloog nog iets kan met steunzolen of zo. Het probleem zit in de onderkant van mijn voeten de rest van mijn lichaam wil wel verder. Vandaag 9 km gelopen

Geschreven door Wimisweg