Een cactus themapark, waarom niet. Dat moesten we natuurlijk met eigen ogen gaan bewonderen. Na een voedzaam ontbijtje trokken we de bergen weer in, op naar Cactueldea, een park met meer dan 1000 soorten planten. Op de heenreis zagen we al enorme reclame hiervoor met afzichtelijke plastic cactussen. De verwachtingen waren kortom hooggespannen ;-)
Aangekomen in het park begonnen we bij een vijvertje met eenden, een variëteit aan cactussen en een mariachi-band die over de speakers galmde. Dat laatste had van ons niet per se gehoeven. Tot zover was het allemaal vrij overzichtelijk, maar bij het informatiebord aangekomen bleek het park gigantisch! We zijn dus snel de wandeling begonnen en zagen naast cactussen, vetplanten en palmbomen ook exoten zoals een soort baobab bomen. Al met al erg indrukwekkend (maar ook wel warm...) Ron trachtte her en der nog wat zaden te oogsten voor je weet maar nooit. Naast cacti was er nog een grot nagebouwd zoals de oorspronkelijke Canarische bevolking leefde. Kasper vond de bar het interessantste onderdeel van het park dus we moesten daar wat verse sappen proeven. Anouk en ik durfden het cactussap aan, dat is gemaakt van de rode vruchten die op die grote schijfvormige groene cactussen groeien. De vruchten zitten ook vol stekels, vertelde de barvrouw ons. Het smaakte verrukkelijk!
Bij het cactuspark zou ook nog een leuk strandje zijn, maar 'bij' bleek toch nog 20 minuten rijden te zijn. Toen kwamen we in La Aldea, een veel beter onderhouden, toeristisch uitziend plaatsje dan Tasarte, waar wij verblijven. La Aldea is bekend om El Charco, een onooglijk meertje (nou ja, plasje) waarin je niet mag zwemmen maar eens per jaar de bevolking omheen gaat staan om met de hand vis uit te vangen. Or so they say... Maar het plaatsje zelf was leuk. Er was een mooi aangelegd parkje met picknickplaatsen en een strand met een soort tunneltje dat op de kleine haven uitkeek. Tussen de stenen vonden we zelfs een klein stukje zand voor Kasper. Anouk en ik gingen tweemaal op en neer naar de haven (goed voor het uithoudingsvermogen) en Ron ging weer met de snorkel te water. Het water was kraakhelder en er was flink wat vis in allerlei soorten en maten te zien. Al met al een fijne plek om een warme namiddag door te brengen.
Als toetje aten we fruit, heel veel fruit. Na de guanabana (smaakt goed, aparte textuur) en de papaya volgde nog een halve meloen. Kasper kon er geen genoeg van krijgen. Bij het uitspoelen van de zwemkleding klom ons een bijzondere gast tegemoet vanuit de gootsteen. Het heuse buitenleven.

Geschreven door Nelleke