We wisten niet zo goed wat te verwachten van Schiphol, dus we zorgden toch maar dat we 4 uur van tevoren aanwezig waren. Inchecken hadden we online al gedaan, dus we hoefden alleen de koffers nog maar in de automaat te stoppen. Dat klonk eenvoudiger dan het was ;-) Toen de super-mega-rij voor de security in. Hij ging eerst helemaal naar buiten (tot aan de bushalte waar we net vandaan kwamen) terug naar de check-in, helemaal naar boven tot we in Efteling slinger-slanger-rijden de scanners tergend langzaam dichterbij zagen komen. Daar eenmaal aangekomen durfde Kasper niet in het apparaat, en geef hem eens ongelijk. Gelukkig werd daar niet moeilijk over gedaan. Uiteindelijk waren we ruim op tijd bij de gate en het gekke is dat je door al die berichten toch een heel opgefokt gevoel blijft houden.
Eenmaal aan boord van het vliegtuig bleek het helaas toch niet zo vlekkeloos te gaan. Eerst moesten we wachten tot de catering aan boord was, daarna was er iets mis met de papieren waardoor we niet weg mochten. Al met al stonden we 1,5 uur stil aan de gate. Jammer. De take-off was wel spectaculair en ging gepaard met woehoe-kreten van de kinderen alsof ze in de achtbaan zaten. We vlogen strak over de Westeinder (sorry Ingrid en Ronald) en toen door naar het zuiden. De reis verliep goed. Van de catering werd door de lange wachttijd goed gebruik gemaakt - ik zie een verband - en Anouk maakte zoals gewoonlijk direct een vriendin. Na heel wat uurtjes werd de landing ingezet en zagen we eilanden verschijnen. Iedereen was blij dat we er waren. Toen ook de koffers nog vlotjes van de band af rolden en we zonder gezeur over verzekeringen e.d. de huurauto meekregen, was het Spaanse deel van de reis toch wel erg goed verlopen.
Overal staan palmbomen, zijn bergen en is het onderhoud op z'n Spaans. Kortom: echt heel anders dan thuis. De huiseigenaar had al iets gezegd over parkeren bij het huisje en schade rijden, maar de ware betekenis van deze boodschap drong natuurlijk pas tot ons door toen we bovenaan een smal doodlopend steegje stonden. Oeps... Met het betere precisiewerk en wat hulp van een local keerde Ron de Opel Astra Turbo netjes om en parkeerde toch maar onderaan de berg. Het huisje ligt erg mooi, hoog, met een tuin met terrassen en staat vol met allerlei frutseltjes. Morgen zien we pas echt waar we zijn aanbeland. Voor nu een klein lokaal wijntje (met dank aan de verhuurder) en dan lekker naar bed.

Geschreven door Nelleke