Voor wie het nog niet wist: Gran Canaria is een vulkanisch eiland. Vandaar het zwarte zand op de stranden maar ook nog enkele overgebleven kraters. Bij ons huisje in de buurt is de Bandama, een vulkaan die 1800 jaar geleden voor het laatst is uitgebarsten. Eerst reden we naar de zgn. Pico op 569 meter hoogte, vanwaar je een mooi overzicht had over de krater. De diameter is 1000 meter. Je kunt een ronde wandelen over de rand van de krater of je kunt erin afdalen. Anouk had haar zinnen gezet op het laatste. Het was een steile klim en erg warm (geen wind in de krater) dus het was niet eenvoudig. Bij het uitkijkpunt waar we even rustten kwamen talloze hagedissen op ons af. Heel brutaal en totaal niet bang. Blijkbaar pikken ze wel eens een graantje mee van de wandelaars. Kasper haakte hier af en aanvaardde samen met Ron de terugtocht. Anouk en ik daalden verder af naar de diepte. Het was lastig klauteren over de stenen en in het gruis slipte je soms weg, maar we zetten door, al kwebbelend (jullie kennen Anouk :-)) Omhoog ging het een stuk makkelijker maar omdat je je meer moest inspannen was het meteen hijgen geblazen en zweetten we als otters. Eigenlijk was de weg terug net iets te lang maar Anouk heeft het gered, wat een doorzetter! Het drankje en gebakje op het terras smaakten daarna extra lekker.
Thuis aangekomen speelden de kinderen nog lekker met een bak water in de schaduw op ons huisbalkon. Had ik al gezegd dat de tuin enorm is? Hij bestaat uit 4 delen, die Anouk allemaal namen heeft gegeven: het huisbalkon dus, de grote tuin, de kleine tuin, het balkon. Op het balkon ontbijten we en daar gingen we vanavond ook bbq'en. De bbq zag er alleen zó schoon uit dat we dat niet aandurfden en er een wegwerpexemplaar ingezet hebben haha. De kip, worstjes en miniburgers (miniatuurkoken) smaakten goed na een inspannende dag.

Geschreven door Nelleke