Voor deze enigszins gevreesde overtocht van de Pyreneeën hadden we stiekem gehoopt op droog weer en milde temperaturen. De aanblik deze morgen oogde eerder triestig… het regende (zachtjes). Maar zoals afgesproken en verwacht was het vroeg dag. 🥱🥱🥱
Dus al onze moed bijeen geschraapt en dan toch maar begonnen.
De uitgestippelde route langs de kleine wegjes leek na enkele km niet het meest aangewezen. Dus het geweer van schouder veranderd en gekozen voor de grotere weg richting Irún en dit tot Saint-Etienne-de-Baïgorry. Daar begon onze overtocht richting España via de Col d’ Izpegy. Gelukkig was het inmiddels gestopt met regenen zodat we behoedzaam aan deze 8 km lange klim konden beginnen.
Bordjes langs de weg duidden de nog af te leggen afstand aan en de hellingsgraad. Dat gaf moed want met percentages van 6 tot 7 % lag dat binnen onze mogelijkheden. Omdat we hier waarschijnlijk nooit meer terugkomen namen wij de vrijheid en de tijd om toch wat foto’s te nemen. Adembenemend…

Eenmaal boven genoten we toch van wat koffie en, voor de zekerheid, een bocadillo. Even was er twijfel wat voor kleding we moesten aantrekken om te dalen. Bovenop de Col was het eerder frisjes en zat de kruin nog in de wolken. Dan toch maar gekozen voor de regenjas en een fietsmutsje.... Oef... 8 km dalen in het zweet bij amper 10°... kiekevel op de benen...🥶🥶🥶🥶 en omdat preusslagen op onze leeftijd en in deze fase van de tocht niet aan ons besteed zijn daalden we toch maar met de handjes constant op de remmen.

Voor dit traject hebben we geen gids dus was het vooral verrast kijken wat er op onze weg kwam. Arizcun met een immens convento en vooral het brugje in Elizondo noopte ons tot een fotomoment.

Soms zeggen afstanden niet alles; 90,5 km is inderdaad "lang" maar het profiel van de rit had ons getoond dat het, na het ronden van de top van Izpegy, in dalende lijn ging tot in Irún. Bovendien hadden Marc en ik in onze carrière een "zittend" beroep. Dat zijn we alvast niet verleerd.😅😅😅

Ons traject was uitgestippeld via routeyou.com maar het was mij opgevallen dat we veel beter over de Via Verde de Bidasoa konden fietsen. Wat een verademing! Veelal asfalt en beton maar toch ook redelijk wat onverhard met redelijk wat erg ruige steenslag. Spectaculair waren de doortochten door de soms slechts deels verlichte tunnels die uitgehouwen waren in de rotswand.

11 km vóór Irún was de pret plots uit en moesten we met frisse tegenzin de bijzonder drukke N121A op. Gelukkig werden we na enkele km afgeleid langs een veel rustigere lokale weg. Binnenrijden in Irún was ook een feest. Hier hebben ze echt werk gemaakt van fiets- en wandelpaden die totaal afgescheiden zijn van het drukke verkeer.

Om 15u30 zat het werk erop en was het nog wachten tot 16u00 vooraleer we konden inchecken in de pelgrimsalbergue. Toch behoorlijk wat volk aanwezig maar zeer goed ingericht.

Tot slot: Marc is nooit te beroerd om te zeggen: "Doe maar, we zien elkaar wel, ik doe het liefst op mijn manier" Ik bewonder hem voor zijn doorzettingsvermogen. Of gewoon: My Way - Frank Sinatra - https://youtu.be/qQzdAsjWGPg

Buen Camino

Geschreven door Fietsend.door.het.leven