In deze periode van het jaar komt het er op aan om de fietsdagen echt uit te zoeken. Gelet op de agenda en op de weersvoorspellingen leek maandag de best mogelijke dag van de week te worden. Nochtans... op zondag was er nog niet al te veel vertrouwen in "de maandag". Er werd gegokt en we hebben gewonnen. Driewerf hoera:

• we konden fietsen
• we konden ons reeds lang geplande ritje doen
• en het is iets bijzonders geworden.

's Morgens in de vroegte (begrijp 8u30) reeds onderweg samen met Marc naar Doornik. Een zorgvuldig uitgekiende rit met o.a. de 50 kilometer uit het Sweermanboekje van Doornik naar ... Compostella. Maar Doornik is tegenwoordig meer een ruïne langs de Schelde zodat het wat zoeken was om het juiste fietspad te vinden. Aanvankelijk was het ook een mix van oude gebouwen (deels in de restauratie steigers) en de trieste, mistroostige aanblik van het industrieel heden en verleden. Ook langs de Schelde tal van verrassingen: onvoorziene en slecht aangekondigde werken zorgden voor onverwachte ommetjes. Via Antoing en Rongy kwamen we voorbij aan de versteende douanier... in Rumegies. Moest België de Europese Unie verlaten zullen ze hem moeten reanimeren. We speurden ook regelmatig naar de stickers van de Europafietsers die de St. Jakobroute aanduiden. En ja hoor, telkens bij het zien van zo'n sticker waanden we ons echt weer onderweg naar Santiago. Weer een beetje pelgrim dus.
Dan maar verder langs landelijke wegen en slaperige dorpjes richting keerpunt. Een welgekomen afwisseling was het bos van Marchiennes. dat maakt zo'n fietstocht ook uitdagend mooi: uitgestrekte landschappen afwisselend met groen en rust. Het was droog dus stelden we ons tevreden met een bescheiden bankje in de schaduw (alhoewel... schaduw...???) van de kerk van Hornaing waarna we noodgedwongen de Compostella route verlieten. De terugroute was zo mogelijk nog boeiender. Bij het zien van het bordje Wallers kregen we al rillingen... Onze broodjes waren nog maar half verteerd of we werden getrakteerd op twee pittige stukjes Paris-Roubaix in de Chemin d' Helesmes, Haveluy. Hoe het wegje erbij lag kunnen jullie zien in google maps: Chemin d' Helesmes, Haveluy (en dan streetview)

Na een vijftiental kilometer kwamen we in Anzin op "La voie verte des gueules noires" (https://www.af3v.org/-Fiche-VVV-.html?voie=176 ) of "het groene pad van de zwarte smoelen". Wat een verwijzing is naar het mijnverleden van deze streek. Een voormalige spoorlijn die na het verdwijnen van de steenkoolnijverheid in onbruik was geraakt. Mijn spoorweghart bloedde en leefde ergens ook terug op door zoveel nostalgie. Bekijk de foto's maar eens en: https://nl.wikipedia.org/wiki/Spoorlijn_92
Wat ook aangestipt was op de terugweg: Condé-sur-L' Escaut. Van de voie verte naar Condé was tegelijk hilarisch en hachelijk maar jammer genoeg geen foto's van deze onderneming. Zeker de moeite om een uitstap naar deze plaats in te plannen. Aan knooppunt 8 in Péruwelz verlieten we dan toch maar "la voie verte" maar het kriebelde om de route nog enkele kilometer verder tot het einde te rijden. Dan zochten we vrij snel de verbinding met het kanaal Nimy-Péronne tot we totaal onverwacht en onvoorbereid botsten op het café des pêcheurs in Péronnes. Strategisch gezien de meest ideale plaats om een beetje op krachten te komen en daarna de laatste 14 km af te haspelen. Het was een rit om te onthouden en te koesteren en om zeker nogmaals terug te keren naar de streek. Er zijn nog mogelijkheden.

Geschreven door Fietsend.door.het.leven