Het is altijd goed om een voorraadje "fietsritten" in reserve te hebben. Na onze Compostella ervaring met de bron van de Schelde wilden we ook wel eens weten wat de bron van de Ijzer voorstelt. Eveneens een stroom die bovendien een belangrijk rol speelde in onze vaderlandse geschiedenis en in de wereldgeschiedenis. Bovendien ontsproot bij ons de (ietwat domme) vraag: wanneer is het nu een stroom en wanneer is het nu een rivier. Het antwoord weten we al :-)

De weersomstandigheden veranderen tegenwoordig van dag tot dag zodat we toch wel wat vraagtekens plaatsten bij de rit van vandaag. Water en ijzer geven immers gemakkelijk roestvorming. Maar goed: slecht weer bestaat niet alleen niet aangepaste kledij kan voor miserie zorgen en bijgevolg om 9u20 en met goed opgepompte banden vanuit Poperinge onderweg. Tevens hebben ze nu ook in Noord-Frankrijk het nut van een fietsnetwerk ontdekt en uitgewerkt! Via kleine maar goed onderhouden slingerwegen was het eens een verademing om , voor ons doen althans, een nieuwe streek te ontdekken. Een streek waar het oude "Vlemsch" nog in talrijke opschriften, straatnamen en dorpen aanwezig is. Houtkerke, Wormhout, Rubrouck, ... en dan alles met "zeele" achteraan: Broksele, Lederzeele, Ochtezeele, Zermezeele... we kregen het allemaal onder de wielen geschoven. Als verduidelijking heb ik wel enkele foto's geplaatst...

Fietsen is ook altijd een beetje bijleren. Vooraf werd de aandacht al getrokken door een POI (= point of interest ofte een nuttig punt) namelijk "De Massamoord van Wormhout". De volledige context vinden jullie hier ( https://nl.wikipedia.org/wiki/MassamoordvanWormhout ). De gruwel, de zinloze barbarie van de oorlog deed ons toch stil worden. In een min of meer godvergeten gat in Noord-Frankrijk wordt ook hier de herinnering aan de wreedheden levendig gehouden. Het is nu niet dat wij echt extreem zijn in onze nieuwsgierigheidsdrang maar ook het geboortehuis van ene Guillaume (of Willem) van Rubroeck ( https://nl.wikipedia.org/wiki/WillemvanRubroeck ) fascineerde ons. Kort voor de middag, onder een lauw herfstzonnetje, bereikte we "de" bron.... Eerlijk gezegd: de ene stroom is duidelijk de andere niet en de ene bron is ook de andere niet. Maar het siert Noord-Frankrijk dat ze toch een leuke site gemaakt hebben rond de bron van de Ijzer om even te herbronnen... en stuutjes te eten.

Was het voorgerecht nog eerder "platte kaas", het nagerecht was andere koek (alhoewel...). Licht glooiend met soms een nijdig steekje kortom een afwisselend pittig ritje waarin we ons weer konden uitleven. De wijdheid van de landschappen geven ons ook telkens weer een kick. Even hadden we nog gehoopt of gedacht om halt te houden in Steenvoorde. Maar corona laat hier ook zijn sporen na. Het leuke was ook dat we gedurende een 10 tal kilometer op de schreve of er net weer over fietsten. Het Helleketelbos zorgde dan weer voor wat herfstkleuren en het landschap met tevens een verrassende ontdekking: de Helleketel... sinds 1895!
En bijgevolg: geen roest te bespeuren.

Wij hebben nog enkele varianten in petto in deze regio. Voor straks, of voor later of voor ooit. Als we maar gezond blijven.

Geschreven door Fietsend.door.het.leven