(*) Oudnederlands en Westvlaams voor : 't is rap gedaan maar de woordspeling mag er deze keer ook wel zijn.

Het verwondert ons dat het weeral ruim 2 maanden geleden is dat er nog eens een verslagje gepubliceerd werd. En toch hebben we niet stilgezeten. Maar de voorbije weken waren ook een rollercoaster aan emoties en twijfels. Eerst en vooral COVID. Het bleef een relatief ver van mijn bed show tot ik vernam dat een goede vriendin en trouwe volger van de blog geveld was door corona. Niet zomaar ziek maar het was wekenlang mijn hart vasthouden en hopen op beterschap. Wie het schoentje past... dus spoedig beterschap en hoop dat alles goed komt met jou.

Ook deze week meer wisselvallig weer dan wat anders en dan neemt en mens al eens risico's. En vandaag draaide dat voor ons meer dan goed uit. Ons eerste lente ritje in korte broek en korte mouwtjes. We kozen voor een licht aangepaste versie van dag 2 uit Westvlaanderens Mooiste van 2020.

Via Izegem ging het richting Ardooie en vlug werd het weer duidelijk waarom we regio de groententuin van West-Vlaanderen genoemd wordt. De aardappelen zijn weeral rijkelijk aangeplant; de kolen staan er fris groen bij (sommige bijna klaar om geoogst te worden); de landbouwers zijn naarstig bezig om de andere percelen klaar te maken. Ondanks de dreiging vooraf met "kans op intense buiten" bleef het zalig fietsen. Veelal ook over smalle prachtige landelijke wegen. Een zaligheid voor de fietser.

We waren deze morgen ook vroeg op pad en het kasteelpark van Wingene leek ons een uitgelezen stek om de inwendige mens te versterken en ze een op adem te komen. Bankje boompje beetje groen... meer hebben we niet nodig.

De namiddag sessie was nauwelijks gestart of onze aandacht werd getrokken door... een fel dreigende donkergrijze onweerswolk. Maar onze fietsbehendigheid loodste ons netjes rond de wolk heen! Was het de dreiging van een onweer of was het het uitzicht op de eerste verpozing in maanden of was het gewoonweg onze goede conditie... maar de kilometers vlogen er af. Net voor de echt laatste rechte lijn konden en mochten we ons eindelijk nog eens tegoed doen aan wat babbelwater. Hoe vreemd het ook klinkt... we genoten er van. En het smaakte precies zelfs beter dan thuis aan tafel.

De laatste rechte lijn was dan ook gewoon een formaliteit. Een goed ritje met perspectief voor de toekomst. Enkele spatten dreigden nog wat roet/water in het eten te gooien. Maar onze boze blikken deden het tij toch nog keren.

Onderling werd de knoop ook doorgehakt: dit jaar nog geen Compostella wegens te delicaat. Hopelijk blijven we gezond en dan wordt 2022 het grote avontuur.

Speciaal voor Karin: https://youtu.be/xyHoohNyYkw

Groeten van het fietsduo!

Geschreven door Fietsend.door.het.leven