De bloedhete dagen lagen achter de rug en de verfrissende douche van tijdens het weekend bezorgden ons de nodige energie om Doornik te verkennen. Marc had er in 2017 zijn eerste stop ingepland richting Compostella en was eigenlijk vol lof over "de stad". Vreemd genoeg was het bij mij nog nooit opgekomen om eens tot daar te fietsen. Maar ja, mijn gestroomlijnd mannelijk lichaam was dan nog onvoldoende getraind om +- 100 km te fietsen.
Voor dergelijke ritten is steevast de afspraak aan de brug tussen Wevelgem en Lauwe. Dus opnieuw, en redelijk in de vroegte (wat moet een mens immers verder thuis zitten te doen dan de gazette te lezen...) op pad. Min of meer het gekende scenario en traject: langs waterwegen tot Kortrijk, verder naar Bossuit tot we de samenstroming met de Schelde tegenkomen en dan "nieuw" terrein tot Doornik. Ginder noemen ze dat Tournai (God ... of St. Jacob) weet waarom. Eerste verrassend curiosum bij het binnenrijden: Le Pont des Trous ... Helaas... blijkbaar beleeft het kunstwerk zijn laatste dagen (toch op deze plaats https://www.rtbf.be/info/regions/detail_tournai-le-pont-des-trous-vit-ses-dernieres-heures?id=10281466 ) . Daarna was het wat sightseeing: het belfort, de magistrale O.L. Vrouwkathedraal die binnenin volledig in de steigers staat en natuurlijk de St. Jakobskerk (zoiets kun je toch niet zomaar voorbij fietsen).
Ook een vaststaand terugkerend ritueel in de zomermaanden: waar gaan we onze "stuutjes" opeten. Deze maal niet moeilijk: bij het buiten rijden van Doornik: het Etang Du Jardin de la Reine... Mooi parkje... maar we waren amper gezeten of we kregen bezoek. Meermaals zelfs... de ganse familie was er blijkbaar. We waanden ons even in Ratatouille Ville... Een duidelijk zwaar verliefd koppeltje, hopend en op zoek naar wat intimiteit, vond duidelijk hun rust niet tussen boterhammen etende mannen en spelende kinderen. Maar goed... de terugweg verliep zeer voorbeeldig door de steeds groeiende conditie van Marc ! Wallonië heeft toch wel iets te bieden en zelfs niet zo ver af. Binnen de strategisch laatste 15 km was het zoeken naar iets leuks om ons evaluatiegesprek te voeren. Ditmaal echt helaas: Moeskroen: weinig aantrekkelijk, Aalbeke "sorry we are closed", zelfs het "Leienhof" potdicht toe op maandag... Maar geen enkele berg is te hoog voor ons en geen afstand te ver... Dus "omdat men ons verplichtte" even doorgestoken naar Menen Markt. Daarna elkaar moreel en fysiek nog wat ondersteund om uiteindelijk af te klokken op +- 114 km.... Had er "iets" open geweest in Aalbeke dan was het gewis iets minder. En voor volgende week beginnen we weeral te puzzelen.

Geschreven door Fietsend.door.het.leven