Gisteravond lagen wij weer vroeg in bed. Veel te vroeg bleek uiteindelijk. Al vóór 22:00 uur. Ik had het niet in de gaten en dacht dat het al veel later was. Maar goed, dan maar slapen. Althans Elsa sliep gelijk en ik lag weer te worstelen hoe ik moest gaan liggen om zo weinig mogelijk last te hebben van de bijholte ontstekingen. In geen tijden heb ik zo'n last ervan gehad. Wij waren ook al verbaasd dat dit nu al een week duurt.
Maar goed... we sliepen en toen kwamen de bovenburen thuis. Wat een herrie gelijk in het pand. Alles kraakt en je hoort ze lopen, alsof ze naast je bed staan. Elsa zei nog "ik hoop niet dat ze nog even een nummertje gaan maken, want dat wil ik echt niet horen." Gelukkig werd ons dat bespaard gebleven en gingen wij verder slapen. Elsa dan. Ik ben meerdere malen uit bed gegaan voor paracetamol en om water te drinken. En dan had je ook nog die bovenbuurman, althans wij denken dat dit de man was, die even wat bomen lag om te zagen met zijn gesnurk.
Omstreeks 03:00 uur was ik helemaal klaar met de pijn en heb ik een hete douche genomen, in de hoop dat het ging helpen. Weer naar bed en.... niet dus. Om 04:30 uur weer eruit en ben ik in de woonkamer gaan zitten. Ook om Elsa niet tot last te zijn en haar gewoon te laten doorslapen. Ik heb vervolgens water opgezet om een stoombad te nemen. Niet eentje maar twee stoombaden. En bij de tweede voelde ik rechts ineens een "plop" en kreeg ik lucht. Hierna naar bed gegaan en heb ik zowaar kunnen slapen zonder pijn. Tijdens deze nacht dat ik in de woonkamer zat, had ik de beslissing al genomen dat wij hier niet een dag langer zouden blijven. Dit was eigenlijk wel de bedoeling.

Vanochtend bij het ontbijt hebben Elsa en ik besproken dat wij weg zouden gaan. Wij zouden al het kasteel Colditz gaan bezoeken, maar daarna zouden wij niet meer bij dit huisje terugkeren. Als ik het kon, dan was ik vandaag nog naar huis gereden, maar ik durfde in mijn toestand en met mijn vermoeidheid die lange afstand niet aan. Dus zochten Elsa en ik tijdens het ontbijt naar een oplossing. Een tussenstation om te overnachten. Dit lukte nog niet erg, dus gingen wij ons opfrissen. Hierna alle spullen in de bolide en hebben wij tegen de moeder van de eigenaresse verteld dat in verband met mijn "sinusitis" wij naar huis gingen.
Hierna zijn wij vertrokken. Ons plan voor vandaag was om naar het kasteel Colditz te gaan. Dit kasteel werd tijdens WW II door de Duitsers gebruikt al krijgsgevangenkamp. Echter hier werden over het algemeen alleen hoge officieren geplaatst. Deze waren natuurlijk vaak slimmer en hoog opgeleid en werden gezien als een extra bedreiging. En dat hebben ze destijds geweten ook.

Onze bolide konden wij vlakbij gratis parkeren. Hierna bij de kassa onze tickets gekocht voor het museum en de uitgebreide rondleiding. Hierbij zouden wij ook alle plekken te zien krijgen van de vele vluchtpogingen. Waar ook Nederlanders bij betrokken waren. Aangezien wij nog drie uur hadden voor de rondleidng, zijn wij eerst door het museum gelopen. Er is veel bewaard gebleven en er staat veel interessante informatie over bepaalde personen. Ook lag er het spel "Colditz". Dit spel had ik vroeger ook gehad in de jaren 70-80. Als ik die nu nog kompleet had gehad, dan had ik er nu behoorlijk wat geld voor kunnen vragen. Het blijkt een echt collectors item te zijn. wij hebben door het museum gewandeld en zijn op plekken gekomen waar wij wel gewoon vrij konden lopen, zoals een kelder waar een kunstwerk is gemaakt met allemaal opgerolde matrassen. Dit waren 84 matrassen. Van 84 psychiatrische patiënten die hier voorheen hadden gezeten in het toenmalige ziekenhuis. Deze zijn door een zogenaamd euthanasie project om het leven gebracht.
Hierna besloten wij even op het marktplein in het dorp wat te gaan eten en drinken. Het was weer prachtig weer en warm, maar beneden in het dorp was geen mens te bekennen. Niet eens op de terrasjes. Wij gingen bij een bakkerij naar binnen en bestelden daar een wel vreemde combinatie. Een grote ijskoude Cola en een warme appelgebak met slagroom (en voor Elsa met extra ijs)
Dit had je niet zo snel weg, dus hadden wij ruim de tijd om een hotel op te zoeken. Ergens halverwege richting huis. Uiteindelijk werd dit een hotel in Baunatal en die hebben wij gelijk online besproken. Maar zover was het nog lang niet. Eerst de rondleidng.
Wij hadden de Engelse rondleiding en waren de enigste niet Engelsen die meegingen. De rondleiding werd gegeven door een Duitse vrouw en daardoor verstond je soms door haar Duitse spraakval niet goed wat zij zei. Wij hebben de diverse vluchtplekken bezocht. De meterslange tunnel gezien, waarbij een vluchtpoging mislukte. Overigens waren ook veel vluchtpogingen mislukt.
Zo was er eentje die het idee had zich als vrouw te verkleden en tijdens het teruglopen na het luchten in het park zich te ontdoen van een lange jas waaronder hij vrouwenkleren droeg en een pruik van zijn vrouw. Dit ging goed, echter verloor hij zijn horloge. Een Engelse officier die niet van deze vluchtpoging afwist pakte het horloge op en als een echte Engelse gentleman als hij was, gaf deze aan een Duitser en zei dat heeft die dame verloren. De Duitser rende achter de "vrouw" aan om het horloge terug te geven. Echter dacht de "vrouw" toen hij de Duitser aan hoorde komen rennen, dat hij was ontdekt en gaf zich over.
Een andere officier leek op de vaste monteur (Willy) van Colditz die in het dorp woonde. Deze officier had de kleding en armband nagemaakt. Tot zelfs het hoedje en het brilletje. Op een dag liep deze officier met een gestolen bewijs door de poort naar buiten. Een Duitse militair riep naar Willy in het Duits "Willy, willst du später ein bier in der kneipe trinken?" Maar de officier verstond het niet dat het tegen hem was en begreep het ook niet en is toen ontdekt. Het mooie van dit verhaal is dat op latere leeftijd awilly en de officier elkaar hebben ontmoet en goede vrienden zij geworden.
En zo waren er nog veel meer. Één vluchtpoging heeft nooit plaatsgevonden. Dat was met een zweefvliegtuig. Dit vliegtuig was al helemaal klaar op een zolder achter een valse muur. Het plan was bekend hoe dit moest gebeuren. Een tijd geleden heeft men het vliegtuig precies nagemaakt en het hele plan uitgevoerd. En wat bleek. Het vliegtuig zweefde daadwerkelijk en landde buiten het kasteel. Dit plan was dus mogelijk gelukt. Na de leerzame rondleiding, zijn wij terug naar de bolide gegaan.
Omstreeks 16:15 uur zijn wij op weg gegaan naar onze laatste logeerplek van deze bijzondere, maar ook zware vakantie. Het werd een lange rit. Wel was het opvallend stil op de snelwegen. Onderweg hebben wij nog rond 18:30 uur gegeten bij een wegrestaurant en uiteindelijk kwamen wij omstreeks 20:00 uur aan bij het hotel. De kamer is simpel, maar wij zijn al gauw tevreden. Gelijk hebben wij de douche uitgeprobeerd. Een heerlijke douche. Nu nog de nacht doorkomen en morgenochtend vroeg naar het ontbijt. Helaas zat het ontbijt niet bij de prijs inbegrepen, dus dat waren extra kosten die er helaas bijkwamen. Wij moeten morgen om 10:00 uitchecken en dan gaan wij voor het laatste stukje.

Geschreven door ElsSteef