Gisteravond vroeg naar bed gegaan om te slapen en dat was maar goed ook. Tijdens de nacht redelijk kunnen slapen. Elsa heeft nog wel last van haar rug, maar een pilletje doet wonderen.
Vanochtend vroeg opgestaan. Wat is vroeg voor een vakantie. 08:00 uur? En dan doe je de gordijnen open en geniet je van een fantastisch mooi uitzicht. Na een heerlijke warme douche gingen wij ontbijten. Warme croissantjes met zelfgemaakte kersenjam en een bakje vruchten yoghurt erbij voor Elsa. Tja, het is immers vakantie. Na de koffie besloten we om vandaag eerst te gaan wandelen en later op de dag naar de verjaardag van nicht Cynthia in Bieningen te gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Gelukkig reed tante Ada. Wat kan die rijden op die bochtige wegen zeg. En ik zat prinsheerlijk achterin om mij heen te kijken en te genieten van de mooie omgeving.
En zo kwamen wij aan bij een parkeerplaats nabij de Passwang. Vanaf de parkeerplaats af zijn diverse wandelroutes. Tante Ada wist er wel eentje.... en wat voor eentje.
Elsa natuurlijk weer op haar wandelsandalen. We liepen eerst over een asfaltweg tot wij bij een splitsing kwamen en Ada zei dat we een ander pad namen. Dit voetpad ging eerst redelijk, maar je zag al gauw dat hier niet veel mensen kwamen. Tijdens het wandelen hoorde je boven je de roep van de roofvogels en genoot je van het uitzicht. Wel jammer dat het mistig was in de verte. Daardoor had je helaas geen helder vergezicht.
Maar dan.... kwamen wij dus bij een hek en vandaaruit op een weiland. Nee, geen weiland zo plat als in Nederland, maar het liep gewoon schuin. Echt schuin. Ada liep dit wel vaker kennelijk, want die stapte flink door. Ik wilde mij niet laten kennen en stapte er achteraan. Maar Elsa, op haar wandelsandalen, had er duidelijk meer moeite mee. Boven aangekomen op het weiland zei Ada "volgens mij gaan we verkeerd". Dus namen wij de kortste weg naar de gewone weg. En dat was aan de andere kant van de berg over zo'n zelfde soort weiland tussen de koeienvlaaien afdalen. Ada stapte wel door. Ik probeerde het, maar Elsa op haar wandelsandalen ging niet best. Bij het afdalen liep zij niet meer OP haar wandelsandalen, maar er naast. En door de modder, of was het door de vlaaien, gleed zij op een gegeven uit haar schoen. Dus kwamen wij op het fantastische idee, dat Elsa haar sandalen maar uit moest doen en op blote voeten moest lopen. En dat ging een stuk beter.
Wij kwamen uiteindelijk bij een hek van prikkeldraad. Daar moesten wij onderdoor. Ada en ik gingen er soepel onderdoor, maar Elsa... de video is hilarisch, maar alleen voor privé gebruik.
En zo kwamen wij uiteindelijk op de gewone weg. In de verte hoorden wij bij een restaurant allerlei blaaskapelletjes oefenen. Ze speelden wel gewoon popmuziek. Bleek dat zij aan het oefenen waren voor een feest. Met een fantastisch uitzicht namen wij plaats op het terras en genoten van een glas koude Cola en een heerlijk croissantje gevuld met iets van noten en kaneel. Na deze pitstop liepen wij verder door het bos. Dit was natuurlijk weer stijgen geblazen, maar goed te doen. Het pad was ook heel smal met links van ons best een afgrond.
Na dit stukje door het bos kwamen wij bij nog een restaurant. Hier besloten wij om iets te gaan eten. Ada gaf mij als tip om de Rősti met spiegelei en sla te nemen. Dus dat nam ik dan ook. Onze ober was een knulletje die Hansnogwat heette en pas 9 jaar was. Maar hij bediende ons zeer vriendelijk. Hij was een beetje de baas op het terras, want hij kreeg ruzie met zijn zusjes wie welke tafel bediende. Leuk om te zien. Van dat Zwitsers versta ik nog steeds niets. Het is voor mij net als Fries.
Na de heerlijke maaltijd, moest betaald worden. Bleek dat Ada te weinig bij zich had en wij hadden helemaal geen Zwitserse Franken bij ons. Maar Ada mocht morgen de rest komen betalen. Zo gaat dat hier.
Hierna liepen wij terug naar de auto. Die stond gewoon niet op slot. Maar ook dat kan hier zomaar. Vervolgens terug naar huis gereden. Elsa heeft daar ook even haar moddervoeten gewassen. Vervolgens weer in de auto gestapt en naar de verjaardag van nicht Cynthia in Bieningen gereden. Onderweg heb ik wel een stuk gemist. Ja, ik ben in slaap gevallen. Schuldig. Onderweg, toen wij er bijna waren, was daar een wegopbreking met een omleiding. Nou, wat een avontuur was dat zeg. Eerst volg je de pijlen, kom je gewoon weer op dezelfde plek uit. Dus dan maar zelf een andere weg gekozen. Uiteindelijk kwamen wij dan aan op de verjaardag. Gelukkig spreekt nicht Cynthia nog een beetje Nederlands, maar wij spreken ook wel Duits. Dus daar kwamen wij ook mee weg. Heel bijzonder hier is dat je dus een verzekering moet hebben voor je gewone fiets. Dus geen e-bike. Wij hebben nog wel de e-bike van Cynthia gezien en gevoeld. Man, wat is dat ding zwaar zeg. Maar wel nodig als je hier moet fietsen van en naar je werk in het gebied waar zij woont.
Na de verjaardag weer terug naar huis en dat ging weer lekker vlot op de Ada manier. Ze was zelfs een keer zo in gesprek dag ze bijna een afslag miste. Hilariteit alom, alleen dacht het achterop komend verkeer er anders over.
Thuis aangekomen werden wij weer begroet door de hond. Vervolgens geholpen nij het opstoken van de megakachel. Wat een machine is dat zeg. En daarna nog wat gegeten met een heerlijk kopje anijsthee.

Geschreven door ElsSteef