Door de laatste dagen waren wij best moe en dus waren wij gisteravond als een blok in slaap gevallen. Vanochtend waren wij redelijk laat wakker voor ons doen. Na het ontbijtje, de koffie en de standaard rit naar de Lidl, waar wij de flessen en blikjes wilden inleveren, maar het apparaat gelijk op tilt sprong, reden wij naar Almindingen om de 12,6 meter hoge toren Kongemindet (Koning Memorial) te bezoeken. Het begin van de toren is een stenen toren met betonnen of ander steenachtig materiaal. Het creepy is wel dat bij sommige gaten zitten en je door de treden heen kan kijken. Dus zo massief is het ook niet meer. Bovenop deze toren is een metalen frame met twee smalle, uit het lood staande trappen. Gelukkig is de ene trap om naar boven te gaan en de andere om naar beneden te gaan. Bovenop de toren hadden wij mooi uitzicht. Kennelijk is dit het hoogste punt, want om de toren heen stonden diverse radartorens en andere zendmasten. Dit hoogste punt van Bornholm, Rytterknægten, is 162 meter boven zeeniveau. Na deze bezichtiging gingen wij weer verder naar Jons Kapel voor wederom een wandeling door de natuur. De Jons Kapel is vernoemd naar een Ierse geestelijke John, die hier vanuit een grot zijn preken hield. Wij merken wel dat in diverse landen de vakanties zijn begonnen, want op sommige plekken is het ineens drukker met Duitsers, Noren en Zweden.
Bij de parkeerplaats aangekomen begon onze wandeling. En wat voor eentje. Alweer best pittig en met de behoorlijke hoge temperatuur en het felle zonnetje, was het helemaal afzien. Even later moesten wij een zeer lange trap afdalen. Heel veel treden. Nee, ditmaal niet geteld. Beneden kwamen wij uiteindelijk bij het water als wij over al de losse keien en rotsen zouden zijn gelopen, maar dat hebben wij ditmaal niet gedaan. Het was niet zo bijzonder. En zoals gezegd best druk. Een klein stukje terug omhoog was een soort inham in de rotsen en als je erop of erin stond, het is maar hoe je het bekijkt, dan leek het net een balkon. Ik was er eerst ingeklommen. Best een goed uitzicht op de zee en Zweden. Door het vele geklim van de mensen waren de rotsen afgesleten en best glad geworden. Elsa wilde ook wel kijken en heb ik even een "kontje" moeten geven, zodat zij de grote stap kon nemen om de inham op te klimmen. Eenmaal boven, pakte ze haar fotocamera en wat ze daarna deed... ze leek net een sniper. Ze draaide haar petje achterstevoren, legde aan met haar camera en schoot zo plaatjes. Terug uit de inham was voor haar een makkie. Ze liet zich gewoon op haar billen over de gladde rotsen naar beneden glijden.
Hierna zagen wij dat er ergens beneden en redelijk in de buurt een cache lag. Hiervoor moest wel weer over een hele rotsen- en keienpartij gewandeld, gesprongen en geklommen worden. Daar had ik wel weer even zin in en ging er vandoor. Elsa weer denkend "daar gaat dat grote kind weer". Ja, ik weet het. Soms doe ik iets vóór ik nadenk. STOP wordt niet altijd toegepast. Dan komt ADHD weer om de hoek kijken. Uiteindelijk vond ik de cache en kwam veilig weer terug met Elsa die rustig op een rotsblok zat te wachten. Hierna moesten wij, jawel, die lange trap weer omhoog. Omlaag vinden wij toch wel wat prettiger dan omhoog. Je benen worden echt helemaal opgepompt. Terwijl wij naar boven liepen, daalde een hele groep Poolse wielrenners/MTB-rijders, te herkennen aan de fietskleding, de trap af naar beneden. Hierna liepen wij nog een stukje verder. Alleen dat stukje werd een heel stuk verder. En ook nog steeds stijgend en niet op heerlijk asfalt, maar keien en harde kleigrond. Elsa liet zich echt niet kennen en liep stug door. Die gaat echt op de automatische piloot. De paden die wij liepen waren soms onbegaanbaar, maar steeds weer hoorden wij die groep wielrenners/MTB-rijders achter ons aankomen. Waarom? Vraag je je dan af. Waarom die fiets overal meesjouwen. Nu spreek ik geen Pools, alleen een bepaald scheldwoord, maar aan de vrouwelijke rijders konden wij toch wel horen en zien, dat zij niet van deze wijze van parcours gediend waren.
Onze route ging verder en even later kwamen wij ineens op een fietspad tercht met grind. Dit liep lekker. Tussendoor kreeg een sms-je dat ik welkom werd geheten in Zweden.
Nadat wij bij de cache Himalaya waren aangekomen, die boven op een heuvel zat, hoorden wij weer heel veel zeemeeuwen krijsen. Wij gingen even over de rand van de heuvel kijken en zagen een grote poel en overal langs de rotswand zaten zeemeeuwen.
Hierna besloten wij terug naar de bolide te gaan. Elsa wist dat even verderop nog een waterval zat en die konden wij beter met de auto bereiken. Na een flink stuk lopen, de weg terug namen wij het fietspad, kwamen wij bij de parkeerplaats aan. Wij hadden onderweg wel water gedronken, maar besloten even een koude Cola te kopen. Hierna namen wij, dachten wij, de juiste weg richting de waterval. TomTom zei hier rechtsaf. Dat deed ik ook, maar Elsa zei dat het een fietspad was, dus reed ik achteruit terug en wij reden weer verder op zoek naar een alternatieve route. Die alternatieve route werd gevonden. Dit was een grindpad met veel kuilen en je kon niet harder dan stapvoets en je moest ook hopen dat er geen tegenligger kwam. Deze kwam dus wel, maar deze kon gelukkig uitwijken waardoor wij elkaar makkelijk konden passeren. Uiteindelijk kwamen wij na een kleine 3 km bij een parkeerplaats aan. En toen gingen wij dus op weg naar de waterval. De plek van de waterval was snel gevonden. Alleen net als bij de vorige waterval en gisteren bij het waterrad was er hier geen water. Echt kurkdroog. Ach, nu wij er toch waren konden wij net zo goed nog even een cache doen. Even wat vragen beantwoorden en naar de juiste coördinaten lopen. Om daar te komen moesten wij voorbij een hek. Bij dit hek was een waarschuwingsbord. Achter dit hek zouden dieren rondlopen waar je niet te dichtbij moest komen en die door te schrikken raar gedrag zouden kunnen vertonen. Dus wij liepen door het hek het terrein op. Eerst zag ik van die keutels zoals gisteren en dacht "oh schapen". Maar een paar meter verder zagen wij flinke vlaaien liggen en ik zei tegen Elsa "deze zijn niet van een schaap". Elsa wist te vertellen dat hier bizons liepen. Ik was gelijk op scherp. Met ons avontuur van een paar jaar geleden op Tiengemeten nog steeds in gedachten keek ik steeds achter mij hoe ver ik van het hek was. De cache werd gevonden en wij hebben weer snel het terrein veilig verlaten. Overigens geen bizon gezien, maar de vlaaien lagen er wel degelijk.
Hierna weer terug naar de parkeerplaats en even een snack uit de tas gepakt. Even verderop was een vuurplaats met bankjes en daar besloten wij even te gaan eten. Helaas mocht er geen vuurtje worden gestookt vanwege de droogte. Overal op Bornholm wordt daarvoor gewaarschuwd in verband met de droogte.
Na het eten zijn wij richting de camping gereden. Nee, niet dat hele grindpad terug, maar we zijn de weg vervolgd. Wij zagen een verkeersbord met 1.6t erop. Nou dat is niet alleen voor fietsers, dus reden wij verder. Na 500mtr kwamen wij uit bij de weg die TomTom ons eerst wilde laten inrijden. Overigens over de wegen gesproken. De wegen hier op Bornholm zijn echt fantastische, goed onderhouden wegen. Je kan hier lekker doorrijden.
Na bijna een uur rijden kwamen wij in de buurt van de camping. Bij de supermarkt vlakbij de camping haalden wij nog even groente, saus en vega gehakt voor de macaroni van vanavond.
Gekomen op de camping weer even relaxed gezeten met een Cola. Hierna is Elsa weer een was gaan draaien en ben ik het eten gaan koken. Na de maaltijd hebben wij de was opgehangen en zijn daarna gaan relaxen. Overigens terwijl ik de was stond op te hangen, maakte Elsa heimelijk een foto van de immens grote caravan die sinds kort bij onze cottage op de camping staat.
De planning voor morgen is een bezoek aan het stadje Svaneke. Dit moet volgens de reisgids de mooiste stad van Denemarken zijn.

Geschreven door ElsSteef