Vandaag een bijzondere dag. Vandaag brachten wij een bezoek aan een plek waar wij veel over gezien en gelezen hebben. Een plek waarvan het bezoek je bij zal blijven en hopen "dit nooit weer". Wij gingen vandaag de concentratiekampen Auschwitz I en Birkenau - Auschwitz II bezoeken.
Vanochtend hebben wij het rustig aan gedaan. Broodjes gehaald en opgefrist na weer een bloedhete nacht. De temperatuur daalt gewoon bijna niet en met raam helemaal open slapen kan niet, want dan worden wij lek gestoken door de vele muggen. De tafel weer gedekt en de jongens kwamen uit bed en we hebben weer samen ontbeten en de broodjes gesmeerd voor de middag.
De rit richting Oświęcim ging goed. De airco draaide op volle toeren, want het was al weer boven de 30 gr. Voor deze dag zou een druilerige dag meer gepast zijn geweest, maar helaas het was mooi en warm weer. Voor het bezoek aan Auschwitz I en Birkenau - Auschwitz II moest je van te voren de tickets regelen en het tijdstip voor een rondleiding met Engelse gids. Vóór de ingang stonden borden met foto's van de gevangenen en wat met hen was gebeurd. Er hing een foto van een man die de eerste was die uit het kamp was ontsnapt en weer gepvangen genomen en geëxecuteerd. Eentje was in een SS uniform naar buiten gelopen en had een Joodse vrouw met zich meegenomen. Weer een andere, en dat was wel bijzonder vonden wij, die was dus vrijgelaten en later weer gevangen genomen.
Wij kwamen bij de ingang en ik had een klein linnen rugtasje bij me met al onze flesjes water en mocht doorlopen na het tonen van kaartje (op naam) en paspoort. Elsa mocht pas verder, nadat zij haar veel kleinere fototas had ingeleverd bij de kluisjes. Toen wij weer compleet waren, kwamen wij weer bij de volgende stop. De detectiepoortjes. Spulletjes zoals tas, telefoon(s) en sleutels in het mandje en door het poortje. Bij iedereen ging het goed, maar je raadt het al... toen was het mijn beurt. Telefoons, politiebadge, die ik altijd bij mij draag, omdat daar mijn rijbewijs en ziekenfondspas in zitten, mijn videocameratas en het rugtasje in het mandje en door het poortje. Ja hoor de zoemer ging af en ik had rood licht. Oh ja mijn auto sleutel vergeten. Dus even de sleutel in het mandje en weer door het poortje. Ken je dat gevoel dat iedereen naar je zit te kijken? Nou, dat had ik dus ook toen weer die zoemer af ging en dat rode lampje ging branden. En toen riep de vrouwelijke beveiliger dat ik mijn riem af moest doen. Zo gezegd, zo gedaan. Met één hand mijn broek op houden, legde ik de riem in het mandje en liep door het poortje. Geen zoemer en ik mocht door lopen en mijn spullen pakken. Van binnen moest ik lachen, want ja ik ben overal op voorbereid (survival en zelfredzaamheid) en ze hebben het (creditcard)mes in mijn telefoonhoes niet gevonden. Nadat ik mijn riem weer om had gedaan, liepen wij naar het volgende station om de ontvanger en de hoofdtelefoon op te halen, zodat wij de gids konden horen.
Om 14:00 uur begonnen wij met het daadwerkelijke bezoek en de rondleiding op concentratiekamp Auschwitz. Natuurlijk begon deze bij de wereldberoemde poort met de woorden "Arbeit Macht Frei". De gids wist alles in goed Engels te vertellen en uit te leggen. Wij volgden de gids het eerst gebouw in. Hier hing al het eerste bord met de spreuk van George Santayana "those who do not remember the past are condemned to repeat it". Binnen hingen nog enkele andere niet zo prettige quotes. Ook hing binnen een bord met het aantal naar Auschwitz gedeporteerde gevangenen. Overal hingen foto's en dan denk je ... waarom?
In het tweede gebouw werd de weg van aankomst na deportatie getoond. Van binnenkomst waar werd gekeken naar geschikt voor werkkamp of naar de douches oftewel de gaskamers. Er was een meisje van 14 die er stevig en ouder uitzag. Een gevangene die al in het kamp zat en als werk had om de mensen gerust te stellen zag dit meisje en vroeg haar naar haar leeftijd. Het meisje zei dat zij 14 jaar was. De gevangene zei tegen haar "nee, je bent 16". Het meisje zei nogmaals dat zij 14 jaar was. De gevangene zei tegen haar, dat als zij straks voor de Duitsers stond, zij moest zeggen dat zij 16 jaar was en dat zij dit moest onthouden en volhouden. Dit heeft zij uiteindelijk gedaan en het concentratiekamp overleefd en later bekend geworden in de Franse politiek. Kippenvel.
De tekeningen van de gehele route waren afschuwelijk. Joden die door hun eigen mensen als minder dan honden werden behandeld en mishandeld. De Joden die een baantje hadden sliepen overigens op betere en ruimere kamers met maar een paar man en ieder zijn eigen bed. In het gebouw was ook een witte maquette die de route liet zien, van aankomst, douches/gaskamers en verbrandingsovens. Het was een soort kunstwerk en als je de uitleg ervan niet had gehoord, dan had je het anders gezien denk ik. Natuurlijk kregen wij ook de vele afgeknipte lange haren van vrouwen, die overigens in een kamer met paarse ruiten waren opgeslagen om het vergaan tegen te gaan. Ook zagen wij de vele brilletjes, bergen met schoenen en een kamer vol met koffers, waarop de mensen hun namen hadden geschreven. Hier zagen wij ook koffers van mensen uit Holland.
In het volgende gebouw wat werd bezocht, zagen wij de bijzondere gevangenissen waar mensen nog harder werden gestraft. Zo was er een stenen dichte cel van 90cm-90cm. De gevangene moest via een klein deurtje onderin naar binnen kruipen en kwam dus rechtop te staan in de cel. En zo moest je dagenlang blijven staan. Buiten dit gebouw was een stuk grijze muur. Dit was de executie wand. Hier werden de gevangenen gefusilleerd. Dood door vuurpeloton.
In barak 21, waar wij langs liepen, zag ik op het bordje dat dit over Nederlanders ging. Dit blijkt later een expositie te zijn van deportatie vanuit Nederland. Hier zijn wij niet naar binnen gegaan. Verderop liepen wij langs de plek waar men werd opgehangen en waar op 19 juli 1943 Poolse gevangenen werden opgehangen tijdens de grootste publieke executie in kamp Auschwitz.
Als laatste liepen wij dan het gebouw binnen waar de gaskamer was en de verbrandingsovens. In de gaskamers zag je nog de gaten in het plafond zitten waardoor de tonnen met Zyklon-B, dat bij contact met lucht verdampt tot blauwzuur, naar binnen werden gegooid. Zyklon-B was goedkoop. In een van de gebouwen zag je een bestelbon voor het spul. En dit waren grote aantallen die werden besteld.
Na dit laatste bezoek hoorden wij dat wij naar de bus moesten gaan om naar Birkenau - Auschwitz II te gaan. Even later reden wij met de bus richting het concentratiekamp Birkenau-Auschwitz II. Toen wij zo recht op de poort afreden met de bus kreeg ik een raar gevoel. Wij zagen dat wij op die poort afreden. Die arme mensen hebben het nooit kunnen zien en stapten uit in de hel. De rit alleen al moest verschrikkelijk zijn geweest. Op het terrein stond een wagon. Ik heb aan de gids gevraagd hoeveel mensen in die wagon gingen. Hij zei... de bedoeling was 70 m/v, maar meestal waren dit er meer dan honderd. Wij hebben weer veel uitleg gehad. Knap was het van de gids dat hij zich doodergerde aan het toeristen-en respectolze gedrag van een Frans gezin van vier personen die naast ons hard stonden te praten en lachen en rare foto's maakten. Hij sprak hierover tegen ons wel zijn mening uit. Respect hebben voor wat hier is gebeurd en vooral ook proberen te beleven wat hier heeft plaatsgevonden.
De gids vertelde dat een Joodse man een keer aanwezig was bij een rondleiding en hem daar ook zijn tatoeage op zijn arm toonde. De (Griekse) man vertelde hoe hij destijds toen hij uit de trein stapte woedend was dat hij niet mocht douchen, zodat hij wat water kon drinken. Dat hij even later zijn woede uitte tegen een andere Griekse man dat zijn vrouw en kinderen wel mochten douchen. De andere man zei toen tegen de boze Griek: "Jij domme man. Zie je die zwarte rook niet uit de schoorsteen komen? Ruik je de zoete geur van de lipstick van de vrouwen niet? Daar is jouw familie nu."
Er werd zo veel verteld. Als laatste bezoek gingen wij naar de Death barrack oftewel doden barak. Hier werden de vrouwen die niet meer konden werken door de SS ondergebracht. Hier stierven de meesten. Wij hebben foto's gezien van vrouwen die waren bevrijd. Deze vrouwen wogen toen ongeveer 75 kg bij aankomst in het kamp en bij de bevrijding slechts 25 kg. Een vrouw was al drie weken onder behandeling en zag er nog steeds verschrikkelijk mager uit. Een andere vrouw op foto overleefde het niet ondanks al de medische hulp.

Na ook dit bezoek in dit verschrikkelijke kamp, gingen wij met de bus terug en even later, nadat Elsa haar cameratas had opgehaald, reden wij terug naar Kraków. Hier nog even nagepraat en daarna besloten wij naar de Mall te gaan om wat te gaan eten.
Op de eerste verdieping van de Mall zat dus een hele foodcorner. Je haalt je eten en eet dit op het grote centrale plein op. Na het eten namen wij nog een heerlijk drankje en gingen wij nog wat boodschappen doen.
Morgenochtend vroeg op, want wij gaan de jongens weer op het vliegtuig zetten.

Geschreven door ElsSteef