Vanochtend vroeg was Elsa al vóór de wekker wakker. Dat was dus vóór 06:45 uur. Vandaag stond een tripje naar het Gardameer en omgeving in de planning. Na een ontbijtje, koffie en een vitaminedrankje stapten wij om 07:30 uur in onze rode bolide. Wij besloten wel de tolweg te nemen, want daar mag je tenminste 130+ in plaats van de 90km/u op de gewone autostrada. De weg ging voorspoedig en al snel kwam ik op voor mij heel bekend terrein. Ik heb namelijk jaren rond het Gardameer gereden op de motor. Ik wist dat je bij de Lidl in Lazise gratis kan parkeren. Dus zo gezegd, zo gedaan. Alleen niet slim om even wat water mee te nemen. Maar ja, wij wisten toen niet wat er komen ging. Op de markt van Lazise lijkt het of half Nederland hier op vakantie is. Wij waren er maar net, toen wij toch wel heel nodig ... euhm... een Cappuccino op een terras wilden drinken. Oh goh, kijk ze hebben hier toilet. Nu wij er toch zijn....
Bij de Cappuccino kregen wij een leuk suikerzakje die ik niet mocht gebruiken van Elsa. Tja, dan maar iets minder zoet. Hierna gingen wij de markt op. Ik wilde een nieuw kaasschaaltje hebben en ik weet dat ze op deze markt leuke hebben. De truc is hier dat je niet aan het begin of eind van de markt wat koopt, maar ergens in het midden. Dat scheelt in de prijs namelijk. Maar eerst kochten Elsa en ik twee nieuwe strandlakens en voordat wij de markt voor gezien hielden, kocht ik dan mijn geliefde schaaltje. Wij hadden natuurlijk onze GPS bij ons, want bij het haventje en de gedenkingsmonument van Lazise zou een cache liggen. Dus wij daar zo onopvallend zoeken naar de cache. Ik had op de meest logische plek (een boom) al overal gekeken. Dus ik zat even op een bankje naar mijn GPS te kijken, hoor vanonder de boom ineens "ik heb hem!". Ja hoor, had zij hem weer. Na het loggen en terugleggen van de cache, wat best moeilijk was met zoveel mensen in de buurt, liepen wij de stadsmuren uit. Wij hadden gezien dat in zuidelijke richting langs het meer ook nog een cache zou liggen. Tja, het was nog vroeg, dus gingen wij op pad. MAAR 2,5km. Normaal geen probleem, maar wel nu daar ineens strand langs het meer ligt. Meer dan ik mij kan herinneren. Ja, en dan wordt het best zwaar op je outdoorsandalen in de volle zon en zonder water. Want hier hadden wij ons dus op verkeken. Uiteindelijk kwamen wij langs een camping en daar konden wij gewoon het terrein van de camping op lopen. Hier haalden wij een Cola Zero voor Elsa. Die had het meer nodig dan ik. Lang verhaal kort.... wij vonden de cache en moesten in de bloedhitte weer terug naar de auto en liefst zo snel mogelijk. Dat snel mogelijk werd het niet, maar uiteindelijk kwamen wij er wel. Tas in de auto gegooid en de ijskoude Lidl ingelopen om wat te eten te scoren en flesjes water. Hierna gelijk in de bloedhete bolide gestapt, airco op 10 en ventilatoren op Elsa gericht. Ze leek net Beyoncé in een videoclip met haar wapperende haren.
Na Lazise was onze volgende stop het dorpje Solferino. Niet veel mensen kennen dit dorpje en weten dan ook zeker niet wat hier te zien is. Ik wilde dit Elsa niet onthouden en we reden naar het dorp. Auto kan je gratis vlakbij kwijt. Het mooie van de bijzondere kapel is al de laan er naartoe. In de verte zie je dan de kapel. Toen wij er waren, was er nog niemand en dus traden wij de kapel binnen. Zonnebril en hoed af natuurlijk. Voor mij was het de derde keer dat ik er kwam en ik blijf het nog steeds heel bijzonder vinden. Tegen een groot deel van de wand liggen allemaal netjes gesorteerd de schedels en botten van de ruim 38.000 slachtoffers van de slag bij Solferino. Onlangs was kennelijk een viering geweest, want van alle landen en delen van landen lagen en hingen bloemen en vaantjes van het Rode Kruis. Na wat foto's te hebben gemaakt en wat geld te hebben gestort in het daarvoor bestemde bakje, gingen wij buiten op het bankje zitten. Wij zaten er net, toen een hele Duitse schoolklas over de laan aan kwam lopen. Weg rust. Dus tijd voor ons om op te stappen en naar de volgende lokatie te gaan. Boven op de berg van Solferino staat een uitkijktoren en ook het Henri Dunant Rode Kruis Memorial. Henri Dunant arriveerde op zijn zakenreis in de avond van 24 juni 1859 precies de dag dat een slagveld had plaatsgevonden. Er waren veel slachtoffers. Hij nam het initiatief en riep de bevolking op om hulp te verlenen, zowel vriend als vijand. In Solferino ligt de oorsprong van het Rode Kruis.
Vlakbij lag ook een cache, dus die konden wij ook niet laten liggen. Inmiddels begon onze grote vijand, de zon en de warmte, zijn tol te eisen. Dus nu maar naar huis. Onderweg dronken wij het ene flesje water na het andere helemaal leeg. Maar het hield ons bij de tijd en anders deed Elsa dat wel met de woorden "Je moet nu echt wel gaan invoegen hoor." De airco was ook al wat lager gezet, want Elsa begon te klagen over ijspegels op haar voorhoofd. Wij zijn maar gelijk naar de camping gereden en hebben eerst een glas ananas sap gedronken. Ondertussen kwam de discussie wat te eten. Zelf koken of halen. Het werd halen. Pizza ditmaal, maar eerst ging ik op de fiets naar de supermarkt voor wat boodschappen. Nou ja, boodschappen... gewoon een fles Chardonnay, een fles Limoncello, een doos ijsjes, yoghurt en een plak kaas. Tja Elsa is weer beter hè.
Pizza halen op de fiets, waarbij een pizza veel knoflookolie heeft, is geen goed idee. Mijn hele broek zat onder, dus deze kon gelijk in de week. Na het eten, waarbij de pizza's bijna opgingen, want Elsa kon haar laatste slice niet op, hebben wij samen de afwas gedaan.
Nog even twee spelletjes "Black Stories" gespeeld, waar Elsa toch wel goed in is. Hierna met een glas wijn, wat later overging in een glaasje Limoncello en een stukje kaas op het terrasje van ons huisje gezeten. Ook gelijk plannen voor morgen gemaakt. Morgen ook weer extra vroeg op, zodat wij met een lage temperatuur kunnen gaan fietsen.

Geschreven door ElsSteef