Om 03:00 uur al weer wakker, omdat het vroeg licht is. Maar weer even ons omgedraaid en nog wat uurtjes geslapen. Om 08:00 uur weer eruit en hetzelfde tafereel als elke ochtend. Het was buiten al een lekkere temperatuur en het waaide niet meer zo erg.
Vandaag stond in de planning om naar de hoge uitkijktoren (70 mtr) Bornholmer tårnet te gaan, welke uit de tijd van de koude oorlog stamt, nu een soort museum is en waar je tevens een soort "spyhunt" kan doen en als je alles goed hebt jezelf superspion mag noemen. En wij waren tevens van plan om naar het Dueodde strand te gaan, omdat daar magnetisch zand zou zijn. De mini koeltas met koelelementen werd ingepakt met broodjes en blikjes frisdrank en in de bolide gezet.
Daarna eerst naar de toren. Deze zie je van verre al op het eiland en is dus niet te missen.
Bij de kassa kregen wij een lijst met vragen en welke vraag bij welke kamer hoorde. Wij begonnen bij de eerste wereldoorlog, door naar de tweede wereldoorlog en eindigend in de koude oorlog. Tijdens de tocht door het museum zagen wij een geconfisqueerde MIG-15. Bleek dat deze was geland op Bornholm en door de Amerikanen was geconfisqueerd om uit te vinden hoe het vliegtuig werkte en hoe de techniek eruit zag.
Tevens zat er een vraag tussen, nee hè niet weer dachten wij, hoeveel treden heeft de trap van de kleine toren. En dat kon je dus op geen enkele plek vinden. Dit betekende weer naar boven en tellen maar. Het bleken er 128 te zijn. Verder was boven weinig te zien. Dus weer naar beneden. De geschiedenis van de tweede wereldoorlog op Bornholm is ook wel bijzonder. Vooral aan het eind van de oorlog. De Duitse marine kapitein wilde zich niet overgeven aan de Russen, maar liever aan de Britten, omdat hij verwachtte dan beter behandeld te worden als gevangene. Dit leidde tot een aantal Russische bombardementen aan het einde van de oorlog. De Duitse kapitein werd inderdaad niet zo goed behandeld door de Russen.....hij werd geëxecuteerd.
Natuurlijk gingen wij ook die hoge toren in, maar wel met de zeer oude lift omhoog in plaats van lopen. Boven was het uitzicht echt fantastisch. Je kon echt mijlen ver zien. Hierna weer met de lift naar beneden. Nu ben je gewend dat een lift rustig afremd als deze bijna beneden is. Deze lift niet. Deze klapt gewoon vol op de vering beneden en je staat stil. Uiteindelijk hadden wij alle vragen beantwoord. Deze waren goed en dus mochten wij ons superspion noemen en werd van ons samen een foto gemaakt voor op de site. Elsa wilde eerst niet, maar toen ze samen met mij mocht, ging ze wel.
Na dit bezoek gingen wij naar het Dueodde strand. Daar zou dus magnetisch zand zijn. Te herkennen aan de zwarte kleur. Om op het strand te komen, moesten wij wel eerst een stuk door de duinen. 480 meter wel te verstaan. Onderweg zagen wij wel delen met zwart zand, maar Elsa wilde persé verder kijken. Dus over het strand lopend zagen wij ook zwart zand. Alleen dit was dus nat en dan had je het eerst moeten laten drogen vóór je het experiment met de magneet kon doen. Wij zagen ook dat verderop een cache lag, dus die gingen wij ook nog even doen. Ondertussen hadden wij door het zware banjeren over het fijne zand dorst en trek gekregen. Oh ja, de tas met koelelementen, koude blikjes drinken en broodjes lagen in de bolide. Gezien de warmte en de afstand wat ik op de GPS zag, besloot ik alleen naar de bolide te wandelen en Elsa onder een boom in de schaduw te laten wachten. Na een behoorlijk stukje wandelen was ik eindelijk terug met de koeltas. Wij wilden bovenop een zandheuvel gaan eten. Echter halverwege bleef Elsa in het zand steken. Ik keek achter mij en zag haar in het zand zitten. Ik dacht eerst dat ze out was gegaan, maar nee hoor. Mevrouw vindt uitgerekend tussen al het fijne witte zand een muntje van 2 Deense Kronen. Wij besloten toch maar niet boven te gaan eten, maar even weer over het strand terug te lopen en dan waar wij eerder het strand waren opgelopen daar een duinpantje te zoeken om even te lunchen. Onderweg door de duinen liepen wij langs een zonnend stelletje. En 50 meter verderop vonden wij een stil duinpantje, waar wij even de lunch nuttigden en op adem konden komen. Door dat fijne zand banjeren is echt bizar.
Na de lunch, waarbij de koude Cola dubbel zo goed smaakte, stonden wij op om weer verder te lopen. Echter ik kijk altijd om mij heen voor ik verder loop. Zo ook ditmaal. Alleen had ik dat beter niet kunnen doen. Ik keek namelijk ook richting dat eerder genoemde stelletje en keek tegen het blote achterwerk van die kerel die op dat moment net bovenop zijn vrouwelijke wederhelft dook. Verdere details laat ik achterwege. Ik zei het nog tegen Elsa, maar die bleef recht voor zich uitkijken en durfde niet achterom te kijken.
Verderop vonden wij dan eindelijk weer gedeelten waar zwart zand lag. Dit moest je dan met een spateltje of zoals bij ons met een eetlepel eraf schrapen en in een zak doen. Elsa had een hele pedaalemmerzak bij zich, dus dit duurde wel even. Uiteindelijk een halve zak gevuld. Genoeg om te experimenteren zou je zeggen.
Na de zware wandeling en weer terug bij de bolide, besloten wij om maar weer verder te rijden, want er zou een cache zijn bij een molen. Terwijl wij richting de molen reden, zagen wij weer een witte kerk opdoemen. De Sct. Peders kirke. Deze kerk stamt uit de 10e of 11e eeuw. Deze kerk ligt in conclaaf met een andere kerk, want beiden beweren de oudste kerk van het eiland te zijn. Elsa gaf aan dat er twee caches lagen, dus even een tussenstop. De caches lieten zich makkelijk vinden en zo konden wij de weg vervolgen naar de molen. De Kirkrmøllen, de kerkmolen, uit 1861. Een windmolen, die veel lijkt op een Nederlandse windmolen. Ook deze werd gevonden. Hier was het, zoals bijna overal wel heel erg rustig. Ik denk dat het in het hoogseizoen hier best druk zal zijn bij alle bezienswaardigheden.
De opdracht bij de molen werd uitgevoerd en de cache werd ook gevonden. En nu echt terug dachten wij, ware het niet dat wij onderweg nog een kerk, de Povls kirke uit 1520, aantroffen waar ook twee caches lagen. De ene werd zo gevonden, waarbij ik dwars door een doornbos moest lopen en nog iets wat mij flinke bulten opleverde.
Na dit alles echt terug gereden. Nog even wat voor het avondeten gehaald bij de supermarkt. Bij de cottage eerst even wat makkelijks aangetrokken en met een koude Cola voor de cottage gezeten. Hierna samen het eten gekookt en vanwege de frisse harde wind buiten zijn wij maar binnen gaan eten.
Na het eten het moment suprême. Het experiment met het magnetisch zand. Het is gelukt. Je haalt het zwarte zand er zo uit met een magneet. Elsa is er nog een tijdje mee door gegaan, maar ik ben er maar mee gestopt.
Overigens zit na deze dag met al dat zand het liedje "Brandend zand" met de uitleg van Bert Visscher constant in mijn hoofd.
De rest van de avond weer lekker relaxen op de bank met een wijntje en wat te knabbelen.

Geschreven door ElsSteef