Vanochtend iets later opgestaan. Nou ja, een half uurtje later. Beiden redelijk goed geslapen, hoewel Elsa een beetje last van haar rug had na die zware lange dag van gisteren.
Na het standaard ontbijt, het broodjes smeren en de rugzak inpakken, gingen wij weer op weg naar de S-bahn. Deze reis ging heel soepel. Zelfs het twee maal overstappen naar de U-bahn ging vlotjes. Alles sloot goed op elkaar aan. En zo zaten wij in korte tijd in Oost-Berlijn. Wat ons opviel in de S-bahn is dat je alleen blanke mensen ziet zitten.
Wij gingen als eerste naar het Polizeihistorische Sammlung, oftewel het Polizei museum. Nadat wij ons paspoort moesten laten inschrijven, mochten wij het museum, wat deels ook politiebureau was, betreden. In het museum was zeker een grote verzameling. Van (vuur)wapens tot inbrekerswerktuig en van patches tot (vooroorlogse) uniformen. De diverse grote Duitse bankroven waren uitgebeeld, zoals met een tunnel, een opgeblazen kluis en geldautomaat. Ook stond in dit museum een busje van de oproerpolitie (ME). In dit busje kon je één van de grootste rellen van Berlijn zien. En het enige wat ik kon zeggen was: "amateurs zonder schild, waar is de linie? Terugtrekken? Voorwaarts charge nu." Het was interessant om te zien hoe het in het verleden met de Duitse politie is gegaan. Na ons rondje door het museum, heb ik nog wat souvenirs gekocht.
Na ons bezoek hebben wij in het tegenover gelegen parkje, naast het monument "Platz der Luftbrűcke", even geluncht. Na de lunch hebben wij ieder een fiets gehuurd. Wat een fantastisch systeem van huren en wat een heerlijke fietsen.
Op de fiets zijn wij het Flughafen Tempelhof opgereden. Het voormalige vliegveld, wat nu andere doeleinden heeft. Het is momenteel de kleinste luchthaven van Berlijn, maar wel degene met de meeste geschiedenis. Tempelhof is gelegen in het centrum van de stad en er vertrokken en landden jaarlijks ongeveer 3 miljoen passagiers, in oktober 2008 is de luchthaven gesloten voor vliegverkeer. Onwerkelijk lijkt dan het feit dat Tempelhof in 1926 één van de grootste luchthavens van de wereld was (samen met Amsterdam, Parijs en Londen) met slechts 10 vluchten per dag. Het was toen, en is nu nog steeds, 1 van de grootste gebouwen in Europa en het had een vlucht capaciteit die 30 malen hoger lag dan anderen vliegvelden in 1936. Als je helemaal om het gebouw heen wilt lopen ben je zeker een uur bezig want de lengte van het gebouw bedraagt zo’n slordige 1,3 kilometer. Het is wel een ontzettend indrukwekkend gezicht om dit enorme betonnen blok te kunnen aanschouwen. Opmerkelijk genoeg is Tempelhof als één van de weinige vliegvelden niet aangetast in de afgelopen 60 jaar.
Op het terrein zit o.a. een vluchtelingenkamp, dat netjes omhekt is en een eigen bewaking heeft rondlopen. Er stond ook een circus, een midgetgolfbaan (gemaakt van oud schroot zoals koelkasten en tonnen), een skatebaan op het oude vliegveld. Het is best grappig om over de diverse banen te rijden en natuurlijk ook over de lange start- en landingsbaan te fietsen. Je hebt hier mensen die hardlopen, wielrennen, skeeleren en mensen zoals ons Geocachen. Echt een groot gebied. En ditmaal scheen het zonnetje en was ik nu weer te warm gekleed. Wij besloten, nadat wij langs de startbaan nog een boterhammetje hadden genuttigd, om het vliegveld aan de andere kant op de fiets te verlaten. Elsa wist een leuk cafeetje op MAAR 3 km afstand. Hemelsbreed ja. En er stond ook niet bij dat het allemaal kinderhoofdjes waren waarover wij moesten rijden. En deze fietsen hadden geen vering. Vlakbij café "Nest", reden wij door een park. Hier dachten wij even van: "hier wil je 's avonds echt niet zijn". Wat een vage buurt. Volgens Berlijn-blog.nl, waar wij het meeste van onze informatie vandaan hebben, staat het volgende beschreven over dit café: Aan de rand van het Görlitzer park vind je niet alleen drugsdealers en kinderspeelplaatsen, ook verschillende hippe bars en cafés zijn hier neergestreken. Uit die laatst genoemde categorie is Nest is toch wel mijn favoriet! Laat je niet afschrikken door de eerstgenoemde categorie, je kunt hier namelijk heerlijk lunchen. Vooral op zomerse dagen, waar je tijdens lunchtijd lekker van het zonnetje kunt genieten op het terras.
Nadat Elsa een Berliner Weiße had genomen en ik een grande kaffee, reden wij door naar het Mauer museum. Hier hebben wij onze gehuurde next-bikes weer in een stalling gezet en 'afgemeld' via de app. Het museum zit bovenin een klein pand. Boven was het bloedheet binnen. Na onze ronde door dit museum snappen wij ook wel waarom het hier zo warm is. Er zijn heel veel beelschermen die de hele geschiedenis van de muur vertonen. Dit museum was ook weer heel bijzonder en leerzaam. Wij kwamen in een woonkamer van vroeger. Waar het raam hoorde te zitten, was het dichtgemetseld. Wij weten nu ook wie "the man who saved the world" was. Niemand minder dan Stanislaw Petrow. Wat een verhaal zeg. Dankzij hem is niet op de knop gedrukt waardoor een nucleaire oorlog zou zijn uitgebroken en iedereen en alles vernietigd zou worden.
In het museum zag je ook interviews met ex vluchtelingen die tijdens de vluchtpogingen waren neergeschoten en opgepakt waren. De vele videobeelden die werden getoond van de zielsgelukkige mensen toen de muur "viel", is een onbeschrijfelijk gevoel. Wij westerlingen zullen denk ik nooit begrijpen wat dat voor gevoel moet zijn geweest. Het verhaal van de eerste vluchtelingen trein vanuit Praag naar Berlijn was ook zeer aangrijpend.
Bij het verlaten van het museum heb ik het gastboek ondertekend met een persoonlijke boodschap. Hierna zijn wij langs de "East Side Gallery" gewandeld. Wat een mooie en vooral bijzondere kunstwerken zijn daar.
Hierna zijn wij gelijk doorgelopen naar het U-bahn station Ost-bahnhof. Daar zag Elsa op haar app dat de S-bahn, die naar ons eindstation reed, voorlopig niet reed in verband met een politie inzet. Met de U-bahn reden wij naar station Friedrichstrasse, om daar vervolgens te stranden. De S-bahn reed echt niet. Wij konden kiezen. Wachten of een restaurant opzoeken om de tijd te doden en onze honger te stillen en hopen dat daarna de S-bahn weer rijdt. Wij kozen voor de tweede optie. Wij kwamen bij een leuk donkerbruin restaurant. Wij kregen een tafel op een rustige plek en bestelden onze alcoholvrije biertjes en ons eten. De bediening was supersnel, hoewel het heel druk was. Na het eten, wat ons goed smaakte, gingen wij weer terug naar het station. Gelukkig reed de S-bahn weer, met nog wel wat vertraging, en was de wagon redelijk leeg. Wij hadden zitplaatsen en na een tijdje kwamen wij op het eindpunt, tevens ons station. Het was zo leeg in de wagon, dat wij even aan de Ziggo reclame moesten denken.
De terugweg naar ons huisje is een zeer donkere weg. Bijna geen straatverlichting of verlichting aan de verkeerde kant van de weg. Na thuiskomst gooiden wij onze schoenen uit, trokken makkelijke kleding aan en namen een ijskoud glas Cola en ploften neer op de bank.

Geschreven door ElsSteef