Bij de titel moet ik denken aan de eindtune van het televisieprogramma uit de jaren 70 en 80 "Stuif es in", waarbij de ballonnen naar beneden kwamen. Voor ons was dit niet zo, maar vandaag is dan helaas wel het einde gekomen van onze avontuurlijke vakantie.
Vannacht redelijk goed kunnen slapen in ons airbnb verblijf. Alleen vannacht werd ik wakker door koude voeten, want het dekbed was te kort voor mij. Hierna weer doorgeslapen. Vanochtend was ik weer wakker vóór de wekker en daar was Elsa natuurlijk niet heel blij mee. Tweede ochtend achter elkaar? Opstartproblemen punt NL.
Nu wij toch wakker waren, hebben wij ons even opgefrist, ons vitaminedrankje genomen en hierna zijn wij naar het dorp gelopen om bij de bakker van Edeka wat broodjes te halen. Nu kan je veel zeggen over die Duitsers, maar broodjes en andere bak-lekkernijen maken kunnen zij wel. Uiteindelijk liepen wij de winkel uit met 4 zakken met verschillende broodjes.
Op onze kamer hebben wij even een koffiebroodje gegeten, waarna wij onze bolide weer hebben ingepakt met de overnachtings-rugzakken. Hierna hebben wij afscheid genomen van onze aardige gastheer en gastvrouw, die volgens Elsa vermoedelijk Amerikaans waren. Hun Engels was ook met Amerikaans dialect.
Wij reden om 09:34 uur weg met nog 497 km te gaan en TomTom was nog niet wakker. Stuurde ons een parkeerplaats op van een diervoederbedrijf. Een afslag te vroeg gewoon. Uiteindelijk waren wij dan op weg. Wij kwamen ook nog langs "het omgekeerde huis". Wij wilden daar gaan kijken, maar zagen toen dat je er voor moest betalen. Dan maar even wat foto's gemaakt vanaf buiten het hek en weer verder. Na een anderhalf uurtje onderweg namen wij onze koffiepauze, waarbij wij de koffie en cappuccino betaalden met de toiletbonnen. Een goedkoop bakkie dus en echt een fantastisch systeem in Duitsland. Bij de koffie namen wij ditmaal een heerlijk zoet Duits kaneelbroodje erbij. Net zo eentje als wat je in Nederland bij de Lidl koopt, maar deze was twee keer zo groot. Na de koffie en het broodje keken wij toch even of ook hier een cache lag. Dit bleek zo te zijn en ging over het Geocaching virus. Over of je ook bij elke parkeerplaats van de snelweg toch even kijkt of er een cache ligt of dat je overal een verstopplaats voor een cache in ziet. Tja, toch even de cache gezocht en gevonden. Hierna weer flink doorgereden totdat wij zagen dat we richting de reservetank gingen. Wij wilden nog even goedkoop tanken voor wij het dure Nederland binnen reden en zagen dat de laatste stop bij een autohof was. Wij verlieten hiervoor de snelweg en zagen het autohof. Elsa riep ineens: "hé hier zijn wij al eens geweest". Het was best druk. Vooral ook omdat er een groep Engelse motorrijders bijna de helft van de tankstations hadden gebruikt, hun motor hadden laten staan en vervolgens allemaal bij de kassa stonden. Ik weet nog uit mijn motortijd dat je gewoon de slang doorgaf, of even je motor opzij zette voor de volgende klant.
Nadat ik eindelijk had kunnen tanken, liep ik naar de kassa. Voor mij stond een wat oudere dame steeds naar buiten te kijken of haar vent al klaar was met tanken. Zij was aan de beurt en haar vent was net op tijd klaar. Bleek ze het pompnummer niet te weten. Uiteindelijk door een andere klant wisten ze welk nummer zij had. Toen was ik aan de beurt. Moest het pin apparaat opnieuw opstarten. Kennelijk van slag omdat die dame voor mij een debetkaart had gebruikt. Wie zal het zeggen. Elsa wilde hier niet stoppen voor een pitstop en zo besloten wij verder te rijden. Na 20 minuten bereikten wij de Nederlandse grens en gingen daar wel stoppen voor een pitstop. Een bak koffie voor mij en cappuccino voor Elsa en een goedgevuld kaasbroodje erbij uit Duitsland. Op het terras van het wegrestaurant stonden strandstoelen en ja, wij konden het niet laten om hierin plaats te nemen.
Na deze pauze reden wij Nederland dan echt binnen. Wij hadden met Fred een beetje moeite om ons hier in Nederland aan de snelheid te houden en reden vaak best te hard.
Omstreeks 15:30 uur reden wij bij Hoevelaken waar de snelheid net van 130 km/u naar 100 km/u ging toen wij zagen dat de matrixborden op 70 schoten en iedereen ging remmen en wij vervolgens in de file stonden. En even later stond op de eerste rijstrook een rood kruis. Vervolgens waren voor beide rijstroken een rood kruis en moest over de vluchtstrook worden gereden. Bleek verderop een goede klapper te zijn geweest tussen 8 voertuigen. En sommige voertuigen zaten goed in elkaar. Wij zagen dat een hulpverleningsvoertuig inmiddels ook al aanwezig was.
Hierna weer flink door kunnen rijden. Wij waren zeer tevreden met de airco, want wij zagen dat het inmiddels 31 graden was buiten. Uiteindelijk kwamen wij om 16:35 uur de straat van onze thuisbasis binnen rijden. Wij werden begroet door onze buurvrouw, die de post had geregeld, en hebben hierna de bolide uitgepakt. Daarna hebben wij een bakkie koffie genomen met onze laatste Duitse broodje goed laten smaken. Dit bleek een soort kleine doorgesneden eierkoek te zijn met een harde zoete creme ertussen en bovenop een heerlijke zoete witte glacé laag.
Na even op de bank te hebben gezeten, besloten wij boodschappen te gaan doen. Wij kwamen buiten bij Fred en wat zagen wij tot onze verbazing? De vogels hadden Fred welkom geheten en hadden hem ondergescheten. De hele vakantie geen vogelpoep te bekennen en nu zat hij onder.
Na de boodschappen heb ik een was aangezet en heeft Elsa weer heerlijk voor ons gekookt. Na het eten uitgeput en relaxen op de bank met een koude Radler 0%.
Inmiddels zijn er al nieuwe ideeën voor volgend jaar, maar dat hebben wij altijd wel na iedere vakantie.

Geschreven door ElsSteef