Vanochtend vroeg wakker. Ik kon maar niet slapen door een bijzonder snorrend geluid. Ach, ik moest toch nog wat caches loggen, het zonnetje scheen en het was voor de rest lekker rustig in huis. Ik heb even lekker kunnen doortikken en helaas zag ik het weer buiten minder worden. Na een tijdje kwam de schone slaapster ook de woonkamer in en hebben wij lekker samen ontbeten. Toevallig las ik vandaag in een bericht dat mannen maar voor de helft luisteren. Ik dacht "tuurlijk".
Elsa zat tijdens het ontbijt te vertellen dat WIJ ERGENS GINGEN GEOCACHEN en DAT HET een hikingTRAIL WAS, maar dat het misschien ook OP DE FIETS KON WORDEN GEDAAN. Alleen DAT HET ER niet BIJ STOND. Dus ik dacht: "leuk! Lekker fietsen".
Dus heb ik de broodjes gesmeerd, zijn de tassen ingepakt, de fietsen achterop de bolide geladen en hebben wij het adres van de parkeerplaats in de TomTom gezet. Naar de lokatie rijden was ongeveer 40 minuten. Ware het niet, dat wij over een weg gestuurd werden die, jawel, na 10 km afgesloten was voor alle verkeer. Dus kon ik ruim 12 km weer terug rijden en mijn stuurmanskunsten trainen op deze leuke rallyweg. Hoewel ik denk dat Elsa daar anders over denkt. Onderweg stond er nog een hertje langs de weg, dus heb ik de snelheid er helemaal uitgehaald en wij maar hopen dat ze de bosjes indook in plaats van voor of tegen de bolide. Het ging gelukkig allemaal goed en liep ze de goede kant op.
Uiteindelijk kwamen wij dan na ruim een uur rijden op onze plaats van bestemming aan. Het was inmiddels 12:30 uur en dan moesten wij nog beginnen. Wij begonnen bij Bollaltebygget, een zogenaamd cultuur reservaat met een oude boerderij. Hier was een multicache zoals dat heet. Even wat berekenen en dan kom je bij de coördinaten. Dus wij op de de fiets die kant op. Eerst een flinke heuvel oprijden en erachter komen dat dat stukje niet met de fiets te doen is. Nou, weet je wat... dan doen wij die als laatste. Dus verder op weg voor de... euhm.. fietstrail was het toch? Op een gegeven moment verlieten wij dan het asfalt en reden het bos in. Deels ging het nog wel, maar toen kwamen de varens en was het pad bijna niet begaanbaar. De cache werd gevonden en wij vervolgden de weg. En toen kwamen wij dus in een soort gebied waar ik nog even kon fietsen, maar toen echt moest afstappen vanwege een gammel bruggetje van ongeveer 20 cm breed en een gammele leuning aan maar één zijde. Elsa had gehoopt dat ik door was gefietst. Na een paar foto's gingen wij verder. Het gammele bruggetje was een leuke uitdaging waar wij makkelijk overheen kwamen. Hierna weer verder. Door de beplanting was het WANDELpad niet zichtbaar. Fietsen was eigenlijk niet mogelijk. De caches werden onderweg nog wel gevonden, maar gefietst werd er in een groot gedeelte niet. Dit kon ook gewoon niet, omdat wij midden in het moeras zaten waar planken het wandelpad was en het pad maar ongeveer 15 cm breed was. Hier moesten wij dus op lopen met de fiets aan de hand en de begroeiing was heel dicht. Laat ik het zo zeggen.... Als ik hier had gelopen met mijn rugzak, dan had ik zeker helemaal genoten. Nu liep ik dus met een fiets aan de hand en probeerde niet naast de planken in het water te stappen. En Elsa? Die liep achter mij te roepen dat ze gezegd had dat het een HIKINGTRAIL was en dat het ER NIET BIJ STOND DAT JE MET DE FIETS KON. Ja, dat had ik nu ook wel door. Uiteindelijk waren wij na enkele kilometers uit het moerasgedeelte. Je kon er ook niet even stoppen, want overal liepen joekels van mieren over die planken en je schoenen en de vliegjes vlogen maar om je heen. Na het moeras kon er eindelijk weer door het bos gefietst worden.
En toen waren wij uit het bos en in de bewoonde wereld. Wij reden over een onverharde weg en kwamen een auto tegen die ons tegemoet reed. Wij gingen dus goed. En op een gegeven moment reden wij op een weg en hoorden ineens bellen rinkelen. Huh? Wat? Ja bellen rinkelen en er ging een hefboom dicht voor onze neus. Komt er een spooktrein aan? Wij zagen namelijk geen rails. Toen wij dichterbij de hefboom kwamen, zagen wij dat er kastjes hingen waar je dus een veiligheidscode op moet intoetsen. Bleek het terrein waar wij vandaan kwamen behoorlijk beveiligd was voor motorvoertuigen. De auto die wij even daarvoor hadden gezien, had blijkbaar net de hefboom omhoog gedaan. Bij de hefboom werd even gegeten. Maar wij moesten hierna wel voortmaken, want wij hadden nog een eind te fietsen zagen wij op de GPS. Eenmaal op de asfaltweg ging het fietsen vlot. Hoewel wij allebei 29 inch wielen hebben, ging Elsa toch altijd veel sneller bergafwaarts dan ik. En dan moet wel gezegd worden dat wij beiden niet trapten als wij bergafwaarts gingen. Uiteindelijk kwamen wij in de buurt van de parkeerplaats waar de bolide stond. Maar voordat wij daar waren zagen wij op de GPS dat er onderweg nog een cache lag. Dus even van de weg af en daar kwamen wij dus op een plek wat Geocachen zo'n leuke hobby maakt. Wij kwamen bij een oude watermolen. Daar werd de cache snel gevonden en gingen wij naar de parkeerplaats. Op de parkeerplaats hebben wij de fietsen op slot gezet (volgens Elsa zouden de Zweden mij uitlachen, er was daar nl. niemand te zien) en zijn wij naar de eerder uitgerekende coördinaten gewandeld en hebben de cache gezocht en gevonden. Het was inmiddels al laat geworden en wij hadden eigenlijk geen zin om te koken, dus werd het een Mc Donalds voor een keer. Hebben ze hier geen mayonaise. Dus frites met ketchup. Als toetje wilden wij een Mc Flurry. En wat denk je? Hebben ze geen ijs in dit filiaal. Hebben wij weer. Dus dan maar naar het huisje gereden. Onderweg wisten wij dat er nog ergens een cache lag dus gingen wij even de 25 af en kwamen bij de soort strandje en drijvend ponton. De cache zoeken ging niet vanwege de drukte door enkele mensen, oftewel mugglers genoemd in geocaching taal. Even fotootje geschoten en weer verder gereden.
Bij het huisje heb ik de fietsen weer van de bolide gehaald en Elsa heeft ondertussen een lekker bakkie koffie gezet. Dus lekker op de bank een bakkie koffie met een Lotus koekje.
Vanavond nog even plannen wat wij morgen op onze een na laatste dag hier gaan doen. Waarschijnlijk rustig wandelen, maar waar zijn wij nog niet uit.

Geschreven door ElsSteef