Vanochtend vroeg dacht Elsa dat er geklopt werd. Dit bleek later ook zo te zijn geweest , want Ton zag een wolf voor ons terrein en wilde ons waarschuwen. Uiteindelijk zijn wij toch vroeg eruit gegaan, want wij hadden behoorlijk last van een mug in de kamer. Ik ben mij snel gaan omkleden en ben naar de wildcam gelopen. Door de regen van gisteravond en vannacht was het hoge gras behoorlijk nat en mijn schoenen en broek inmiddels ook. Bij de camera zag ik op de plek geen sporen. Terug bij het huisje bleek dat er wat was mis gegaan met het sd kaartje en dat er niets was opgenomen. Een beetje teleurgesteld eigenlijk wel, maar vanavond gaan wij het gewoon opnieuw doen. Wel nog even een foto gemaakt van ons uitzicht vanuit de slaapkamer.
Vandaag stond een afspraak op de agenda. Ik had een afspraak gemaakt via de IPA (International Police Association) met een Zweedse politieagent, genaamd Ivan Sokolowski, en om 10:00 uur hadden wij afgesproken vóór het politiebureau van Sunne. Ivan is overigens de vice-president van de Zweedse IPA. Hij moest wel vanaf Säffle komen. Een kleine 90 km van Sunne vandaan. Wij stonden net voor het bureau toen twee Zweedse dames bij het bureau aanbelden. De deur werd geopend door een agent en sprak de dames aan. Terwijl hij met hen in gesprek was, zag hij ons en zag kennelijk dat ik een poloshirt met het IPA logo droeg. Hij vroeg of hij kon helpen en nadat ik zei dat ik een afspraak had met Ivan, liet hij ons binnen.
De twee dames waren inmiddels weg en de agent sprak ons aan en vertelde ons dat zij in dit gebied, ter grote van half Nederland, met 10 m/v werkten en niemand werkt solo. Vervolgens gaf hij aan dat wij een bakkie gingen drinken. Terwijl wij naar de koffiekamer liepen kwam er een agent binnen. En niet zo maar eentje, nee echt een AGENT van bijna twee meter in de lengte en twee meter in de breedte. Ik leek er Nils Holgersson bij. Over Niels kom ik nog wel op terug. Wat was deze kerel groot zeg. Dit bleek dus Ivan te zijn. Zijn rang is senior police assistent, wat in Nederland vergelijkbaar is met de rang van hoofdagent.
Ivan vertelde honderduit over zijn werk en mijn mond viel steeds weer open van verbazing. Dan ben je toch wel blij dat je in Nederland woont en werkt. Stel je hebt daar back-up nodig of zoals hij vertelde van de week dat hij een melding van een steekpartij krijgt en er een uur over deed tot hij er was en onderweg hoorde dat er nog twee gestoken waren. Je moet daar als brugman kunnen praten om te zorgen dat iets niet escaleerd.
Na de koffie nam hij ons mee door het bureau, waar hij de cellen liet zien, de cel voor dronken droppies en waar je binnen wordt gebracht als arrestant. Vervolgens gingen wij naar het hok met inbeslagenomen wapens. Voornamelijk allemaal jachtgeweren en een enkele handvuurwapen lag er. Hij deelde gelijk ook mede dat zelfmoord in Zweden heel hoog ligt en dat dit vaak met het geweer gebeurd. Na dit te hebben bekeken, gingen wij naar de kelder. Daar stond hun nieuwste Volvo herkenbare diensmotorvoertuig. Natuurlijk mochten ik en Elsa er even inzitten en kreeg ik uitleg over het voertuig. Eigenlijk is hun dienstmotorvoertuig gewoon een standaard Volvo met wat stickers en wat extra lampjes zoals Ivan dat zo vertelde. Geen extra kogelwerende beplating in de portieren of zo. Hij zei "wij hebben ons vest" en sloeg op zijn borst. Wij hoorden een harde tok tok. Blijkt dat hun vest een veel dikkere bepantsering heeft. Hij liet allerlei snufjes zien over diverse verlichting en de boordcomputer.
Laat ik zo zeggen... wat verlichting betreft hebben zij daar beter over nagedacht, maar voor de rest is het een leuke auto en daar is alles mee gezegd. En dat waren ook Ivan zijn woorden. Tevens liet Ivan nog zijn wapens zijn. De Sig Sauer handvuurwapen met hollow point kogels (waarvan mijn mond wederom open viel) en waarvan Ivan zei: "deze kogels zijn verboden in oorlogstijd, maar het is nu geen oorlog hier.", de uitschuifbare metalen wapenstok en de pepperspray.
Na de uitleg en leuke discussies over hoe verschillend het werk van elkaar was, hebben wij afscheid van elkaar moeten nemen. Wij hebben nog het één en ander met elkaar geruild en gingen daarna weg. Ivan moest ook gelijk naar een melding een uurtje rijden verderop waar een gestoorde buurman stond te dreigen.
Hierna hebben wij wat boodschappen gedaan en gingen wij bij het huisje lunchen. Na de lunch gingen wij naar de woning van Selma Lagerlöf, de schrijfster van o.a. Niels Holgerson en eerste vrouwelijke nobelprijs winnaar voor de literatuur. Wij kregen daar een rondleiding in het Zweeds helaas, maar wij kregen een boekje met Nederlandse uitleg. Interessant om dit te bezichtigen en deze informatie te krijgen. Tijdens de rondleiding was er wel een zeer vervelende Duitser die van alles stond te vragen en eigenlijk het meeste uit de beschrijving kon halen. Hierna nog even over het terrein gewandeld en geëindigd met een frisdrank en een soort cake/koek achtig iets. Wat overigens goed smaakte.
Na dit cultureel bezoek, zei Elsa dat even verderop nog wat caches lagen. Dus die hebben wij maar gelijk meegenomen. Eentje lag bij een groot graf uit 1850 van 3 cholera slachtoffers. In de periode van 1834-1872 waren er in Zweden meerdere cholera epidemieën.
Hierna gingen wij dan echt terug. Wij zaten op het balkon en Elsa was al aan het eten begonnen, toen Ton weer even langs kwam. Even over de wolf van vanochtend praten en over ons bezoek aan de politie. Ton vindt het wel gezellig om af en toe een praatje te maken.
Lang gesprek geworden en toen Ton weg was, waren de aardappels aangebrand. Konden wij weer opnieuw beginnen. Ach, eten wij wat later zei Elsa zo nuchter als zij altijd is. Wij aten vandaag aardappelen met sperzieboontjes en vegetarische gehaktballetjes. Weer heerlijk gegeten. En als dessert een Magnum ijsje. Wij zijn tenslotte op vakantie.
Buiten was het behoorlijk fris, dus maar binnen gezeten en wat loggen en plannen maken voor morgen.

Geschreven door ElsSteef