Vanochtend rond 08:30 uur opgestaan. Vandaag gaan wij dus ons luxe en goed verzorgde logeeradres in Zwitserland verlaten en naar een campjng in het Zwarte Woud te Duitsland. Maar voordat wij dat gingen doen, moesten wij toch wel eerst een cache in Zwitserland vinden. Natuurlijk eerst ontbijten. Tijdens het ontbijt sloeg Rosali aan en dat betekende dat iemand op het erf was. Bleek dat de stiefdochter van Ada binnen kwam. Ada stelde Stefanie aan ons voor en Stefanie reageerde gelijk of Elsa de kleine Elsa van vroeger was waar ze kersen mee plukte. Elsa reageerde er naturlijk gelijk op. Ja, zij kenden elkaar van meer dan 35 jaar geleden.
Na een praatje en ons ontbijtje met natuurlijk een bak koffie, maar ook de anijsthee, maakten wij ons klaar om de bergen in te gaan voor een (geocache)wandeling.
En zo gingen wij op weg voor een wandelingetje... dachten wij. Eerst over een pad dwars door een weiland. Wij moesten ook de electrische afscheiding zelf eraf halen om door te kunnen lopen naar een volgend weiland. Maar dit hadden wij Ada al vaker zien doen, dus dat was geen probleem. Na deze lichte afdaling ging het weer omhoog over een redelijk goed pad en kwamen wij bij de eerste cache locatie. Lang gezocht, maar helaas. Het was ook redelijk bewolkt en veel bomen en de GPS wist het ook niet meer.
Op naar de volgende. Dit was een pad steil omhoog tussen de bossages. Wij kwamen op de tweede cache locatie. Nou, hier deed de GPS helemaal raar. Door toeval, of Elsa kan gewoon echt goed zoeken, werd de cache door haar gevonden. 17 meter van het nulpunt.
Na het loggen weer verder. Oei, dat werd een echte kuitenbijter. Wat een steil pad omhoog was dat zeg. Boven aangekomen zaten wij dicht bij cachelocatie drie. Ik dacht hem al te zien. Ik haalde een boomstronk weg, maar in plaats van de cache zag ik een vuursalamander. Uiteindelijk wel de cache gevonden bij een rots verderop. Het was al tegen 12:00 uur en dus besloten wij dat we maar terug moesten. Maar niet dezelfde weg terug. Nee met de GPS vonden wij een andere weg terug. Wel een stukje om, maar een iets beter pad. Uiteindelijk kwamen wij weer bij dat weiland. Hè? Daar lopen ineens drie koeien op het pad waar wij overheen moeten. Even kwam bij mij de gedachte naar boven van ons avontuur op Tiengemeten met de Schotse Hooglanders. Maar goed... Elsa bleek dat later ook te hebben gedacht en liet mij dus daarom voor gaan en bleef redelijk ver achter mij. De eerste koe stond alleen en was een makkie en dan het volgende obstakel. Twee koeien die bij elkaar stonden, vlak bij het hek waar ik de electrische afscheiding eraf moest halen en waar wij dus doorheen moesten. Ik liep er langs met de gedachte van "ik kijk niet naar jullie". Dat ging goed. Ze deden zelfs een stap opzij voor mij. Toen Elsa zag dat ik het hek open had, versnelde ze iets haar pas, passeerde de koeien en liep door het door mij geopende hek. Weer overwonnen.
En zo kwamen wij dus, een beetje moe, weer bij het huis van Ada. Ada had voor ons een heerlijke stevige lunch klaar gemaakt. Die wij natuurlijk door onze zware wandeling graag naar binnen werkten.
En toen brak daar helaas het moment aan dat wij onze tassen en de auto gingen inpakken en afscheid moesten nemen van Ada en de hond Rosali. Overigens op de eerste verdieping waar wij sliepen was de stoppenwand, wat mij een beetje deed denken aan het aantreffen van een hennepkwekerij, maar dat terzijde. Ada had voor ons nog wel wat takken munt aan onze fietsen gehangen. Die gaan wij zeker gebruiken in Duitsland.
Om 13:40 uur reden wij het erf af. Maar eerst die moeilijke slingerweg naar beneden, die ik denk ik met de halve snelheid van Ada reed en waarvan ik mij verbaas hoe je dit in hemelsnaam in de winter doet met sneeuw of ijzel. Beneden kwam de gewone weg, maar die kon ik wel met redelijke stuurmanskunsten bedwingen. Op de snelweg ging het vlot en zo vielen wij om 14:20 uur Duitsland binnen. Op de Duitse autobahn ging het ook lekker vlot. Het viel mij op dat de prijzen van de benzine in Zwitserland en Duitsland hetzelfde waren, namelijk 1,44. Tja, maar de Zwitsers hebben de Zwitserse Franc.
Omstreeks 14:45 uur kwamen wij bij de camping aan. Wij zagen het huisje van onze touroperator en Elsa stapte er naar binnen om vervolgens naar buiten te komen metbeen stapel papieren met onze naam erop. Geen courier te vinden hier. Dus Elsa vulde de papieren maar alvast in. Ik had allang op het raam gezien dat je bij afwezigheid de courier Trevor kon bellen. Maar Elsa was zo bezig dat ze het kennelijk niet gehoord had. Dus stapte ze naar binnen om de papieren terug te leggen en hoor ik haar zeggen "oh bij afwezigheid kan je de courier Trevor bellen.". Zo gezegd, zo gedaan. Trevor is een magere Engelsman. Zeer vriendelijk. Hij blijkt hier al vanaf mei te zitten. Zijn vaste vrije dag is de woensdag. Trevor bracht ons naar onze cabin. De cabin van deze touroperator is kleiner dan wat wij gewend zijn, maar we redden ons wel. Nadat wij eerst een glas koude Cola naar binnen hadden gewerkt gingen wij onze bolide uitpakken. Toen dat gedaan was, besloten wij om naar de Aldi verderop boodschappen te gaan doen. Verderop is wel een stukje rijden. Het was druk op de weg. Kennelijk spits hier. Bij de Aldi groente gehaald voor ons avondeten en voor morgenavond. Bij de Aldi van de parkeerplaats afrijden met deze drukte was trouwens een uitdaging. Maar ook dat lukte. Bij de cabin gelijk het eten gekookt en buiten gegeten met een glas witte wijn. Na het eten wilden wij een bakkie koffie drinken, echter hebben wij in deze cabin geen koffiezetapparaat maar een cafetiere. Nou, dat werd dus eerst een slappe bak. Maar dat was zo opgelost met wat extra scheppen koffie.
Het was inmiddels kouder geworden, dus besloten wij binnen te gaan zitten. Muziek op de ipod en genieten van een snack en een drankje.

Geschreven door ElsSteef