Het was een zeer warme nacht. Elsa had bijna geen oog dicht had gedaan en werden wij ook nog eens om precies 01:00 uur abrupt gewekt door de wekker van Elsa haar telefoon (die de wekker van vorige week vrijdag er nog in had staan). Wij zaten aan het ontbijt te bedenken wat wij op deze warme dag nu weer moesten gaan doen. Weer niet fietsen en zeker niet wandelen. Dan maar naar de receptie voor advies. De aardige, Nederlands sprekende, receptioniste vond ons idee om een wijnproeverij of een grot te bezoeken toch wel het beste. In het dorp is een kleine wijnboer met goede wijn, maar in Nomi zou er ook eentje zitten en die was zeker de moeite waard. Wij besloten naar Nomi te gaan. De receptioniste was zo aardig om voor ons naar het bedrijf te bellen, of wij daar terecht konden. Wij kregen te horen dat wij daar tot 16:00 uur terecht konden, want daarna zou een touringcar vol komen. Het was een kleine 40 minuten rijden en we zouden niet over de autostrada (tolweg) gaan. Het rijden was redelijk te doen en met de airco op volle toeren, was het in de auto ook behaaglijk. In Nomi miste ik even de zijstraat en dus dachten wij de volgende weg te nemen, maar die leidde daar zeker niet heen. Dus even draaien en dezelfde weg terug om vervolgens wel de juiste afslag te nemen. Wij kwamen op een lege parkeerplaats voor een klein gebouwtje van de familie Grigoletti. Nog niet wetende wat wij te zien zouden krijgen. Wij belden aan en een vrouwenstem zei alleen "Si?". Toen ik vroeg of zij Engels of Duits sprak werd de deur open gedrukt en stapten wij naar binnen. Een klein oud vrouwtje kwam de trap af en begroette ons in het Italiaans, waarvan wij natuurlijk niets verstonden. Achter haar liep, naar later bleek, haar kleinzoon Federico die de Engelse en Duitse taal goed machtig was. Toen de vrouw ons iets vroeg en wij verstonden dat zij het over Levico had, antwoorden wij met "Si, camping Lago di Levico.". Hierna deed zij een lang telefoongesprek en sprak zij met haar Federico van 14. Wij kregen van hem een privé rondleiding door het familiebedrijf. Maar eerst wijn drinken... euhm ... ik bedoel natuurlijk proeven met mate. Wij kregen heerlijke Chardonnay en een Schiava (rosé) voorgeschoteld en een hele zoete lekkere dessertwijn. Na deze proeverij, ik mocht niet te veel drinken, want ik moest nog terug rijden, gingen wij de wijnkelder in. En wat wij daar zagen, is met geen pen te beschrijven. Vandaar de titel "Hemelse wijn". Onder het kleine gebouwtje zat dus een mega grote koele wijnkelder. Bijna alles bestond uit marmer, fantastische bogen, diverse wijntonnen en wijnflessen. Héél véél wijnflessen. Wat nog zo bijzonder maakt, is dat deze kelder maar door vier mannen uit het dorp gemaakt is voor deze familie en dat zij er maar 11 maanden over gedaan hebben om dit te maken. Ongelooflijk! Er was zelfs een speciale ruimte ter ere van de vrouwen in de familie. En even later kwamen wij bij een speciale deur dit was de "Caveau del Merlot". Toen Federico het licht aandeed klonk er een hemels geluid zoals je wel eens in films hoort. Wij keken een 16 meter lange smalle kamer in. Hier in deze kamer was de familie aan het experimenteren met de wijn. Kijken hoe het smaakt als ze onder een bepaalde omstandigheid en op een bepaalde manier bewaard worden. Sommige flessen lagen hier 30 jaar. Het stof lag er soms dik op. Federico vertelde ons heel veel over de wijn en de diverse soorten. Ook waarom zij alleen in Italië verkopen en niet in het buitenland. Daarvoor waren zij te klein zei hij. Federico liet ons twee hele grote staande terracotta kruiken zien. Hierin zat ook wijn waarmee zij aan het experimenteren waren. Ook stonden er twee marmeren wijnvaten aan beide zijden van een ingang naar een lokaal. Deze wijnvaten, die niet heel groot waren, wogen ieder leeg 300 kg.
Na deze fantastische rondleiding kwamen wij weer in de proefruimte. Wij besloten voor onszelf 3 flessen van de heerlijke Chardonnay en 3 flessen van de Schiava te nemen. Nadat wij afgerekend hadden, bracht Federico onze aankoop persoonlijk naar onze auto. Natuurlijk gaven wij hem, met onze welgemeende complimenten, een tip.
Hierna reden wij weer terug naar de camping, maar niet voordat wij eerst wat boodschappen hebben gedaan. Het was inmiddels weer 31 graden. Op de camping aangekomen zagen wij dat hier één of andere motorclub is geland die allemaal hun colors dragen. Ik ken ze niet als OMG. Sorry, vakjargon.
Na onze lunch en nadat ik, helaas veel te snel, mijn boek had uitgelezen en Elsa in de schaduw was gaan puzzelen... euhm .... eigenlijk stiekem liggen slapen, besloten wij om toch maar weer af te koelen in het meer. Het was gewoon weer niet uit te houden. Na een heerlijke duik, waarbij Elsa ook wat baantjes trok, liepen wij weer terug naar het huisje. Daar aangekomen kwam de man met de hamer weer en ben ik even plat gaan liggen. De hele dag voel ik mij eigenlijk al niet lekker. Terwijl ik lag te snurken, was Elsa het eten aan het klaarmaken. Vandaag was het menu heerlijke zelfgemaakte aardappelsalade met frisse sla en een glaasje rosé. Heel raar...af en toe voelden wij tijdens het eten zelfs een paar druppeltjes, maar de regen zette niet door.
Na het eten is Elsa de foto's gaan overzetten van de camera en ben ik de afwas gaan doen. Hier geen gemak van een vaatwasser, maar gewoon zelf doen. En dan bedenk je toch wel hoe verwend je bent en dat zo'n afwas doen eigenlijk ook maar een kleine moeite is.
Hierna weer lekker op ons terrasje met tablet, puzzelboekje, rosétje en chips.

Geschreven door ElsSteef