Allereerst een dienstmededeling over mijn blog van gisteren. Twee eigenlijk. Het begon al deze morgen tijdens het ontbijt. Hilde Rypens had net gereageerd op de polarstep van Chantal in verband met de informatie over Mount Taranaki en de Lord of The Rings-films. Die was niet correct. Op advies van Cédric nu wel de juiste info: gans het Tongariro Nationale Park stond model voor Mordor in de films, meer specifiek Mount Ngauruhoe (de vulkaan zonder sneeuw) was Mount Doom. Mount Ruapehu was dan weer het decor voor The Hidden Bay in de tweede Hobbit-film. Een tweede zaak was The Forgotten World Highway. Ik had jullie verteld dat die over de volle lengte van 150 km uit gravelroad bestond. Weer niet correct, het was maar voor 12 km en die hebben ze nu ook geasfalteerd. Dus geen gravel.

Deze morgen al vroeg uit de veren want we hadden weer een transfer richting New Plymouth waar we gaan verblijven in de Ahu Ahu Beach Villas. Een snelle blik naar buiten deed me besluiten dat we gisteren h.....chance hebben gehad met het weer want we zaten net als woensdag weer met onze kop in de wolken. Tegen dat we aan de Forgotten World Highway waren was er van mist geen sprake meer. Al een geluk want het uitzicht veranderde constant. Voor de tunnel een landschap zoals in de Highlands maar dan met koeien in plaats van whisky, in de omgeving van de tunnel subtropisch regenwoud en na de tunnel opnieuw Schotland maar dan met schapen.

Over de koeien in het eerste deel heb ik een eigen economische theorie ontwikkeld. Nadat de melkwagens gevuld zijn moeten die helemaal terug want ze kunnen niet door de tunnel. Tegen dat die wagens beneden zijn is de melk door de slechte staat van de weg en het vele bochtenwerk zonder kosten omgezet tot boter, room en kaas. Ik wou ook nog eieren zeggen maar dat gaan jullie niet geloven.

We hebben tijdens de rit over highway 43 heel even Nieuw-Zeeland verlaten, voor minder dan vijf minuten. Toch is het de moeite om dit te vermelden. De republiek Whangamomona werd op 1 november 1989 als protest opgericht. De overheid wou het gebied indelen bij de regio Manawatu-Wanganiu omdat dit geografisch beter aansloot bij de bestaande situatie. De lokale bevolking van momenteel 125 mensen bleven liever bij de regio Taranaki. Als president werd ooit een geit en een poedel aangesteld. Momenteel wordt de functie waargenomen door een echte mens. Hij won de laatste verkiezingen met slechts één stem meer dan een kat en een schaap. Wij hebben bij ons ook zoiets, namelijk de Voerstreek met als één van de eerste burgemeesters een clown. De republiek heeft de bevolking geen windeieren gelegd want iedereen - behalve wij - stopt er voor een hapje of een drankje.

De 'hoofdattractie' van de weg is en blijft echter de Moki-tunnel. Over de lengte en hoogte vind je genoeg informatie, over de breedte heel weinig. Het doet in elk geval raar dat je daar ineens vanachter een bocht voorstaat. Precies een berenhol of Hobbit's Hole zoals ze het hier noemen. In elk geval is gans de weg een aanrader om af te leggen maar dan zonder bagage in de koffer want die schuift van jut naar jeir. Misschien een tip voor de volgende reis van de Bende van Fil?

Eens het bochtenwerk voorbij kregen we een mooi zicht op de besneeuwde top van Mount Taranaki, ook een vulkaan. Dit heeft niet lang geduurd want even later bevond die zich al in de wolken en nog wat later was er zelfs van heel de berg niet veel meer te zien. Eens aan het huisje enkele kilometers verder waren de wolken al veel minder en die zijn momenteel nagenoeg verdwenen. Het huisje is gelegen op een klip(je) aan de Tasmaanse zee met eigen toegang tot het strand wat Chantal deed mijmeren: 'had ik maar ook zo een stulpje aan onze kust'.

Terwijl de rest van het gezelschap na de vermoeiende dag van gisteren al andere oorden is gaan opzoeken ben ik nog even in de tuin gaan wandelen om te genieten van de zonsondergang. Kwam ik daar toch een ijsvogel tegen zeker, gelukkig had ik nu wel de juiste wapens bij. Dit doet me dromen over wat er morgenvroeg mogelijk te zien zal zijn. Rap mijn bed in!

Geschreven door DDM.reisblog