Deze morgen zijn we rond 07u00 veilig en wel geland in Zaventem. Niet dat de terugreis van een leien dakje is verlopen, verre van zelfs. In Auckland had onze vlucht naar Singapore al een uur en een half vertraging omdat er heel veel fietsen van de deelnemers aan het WK-halve triatlon mee moesten. Die worden blijkbaar met meer zorg behandeld dan een doordeweekse reiskoffer. Ik had jullie al verteld dat wij daar maar een overstaptijd hadden van een kleine twee uur. Daar bleef dus nog maar een klein halfuur van over.

Ik zag onze vakantie nog een dag verlengd in Singapore. En ik was niet alleen want 80 % van de medepassagiers was zich ook al in hun handen aan het wrijven. Ze hebben dit opgelost door iets sneller te vliegen dan voorzien. Uiteindelijk hadden we nog 40-tal minuten overstaptijd. Alleen moesten wij een 25-tal minuten stappen tussen terminal 1 en terminal 3. Plus nog door de security. We waren net op tijd aan de gate om op het vliegtuig naar Brussel te stappen. In deze hectiek zal het jullie niet verbazen dat we een tas hebben laten staan aan de security. Mea culpa, mea culpa, mea maxima Culpa. Nu weten jullie wie de dader is :). Gelukkig zijn we slechts enkele batterijen voor mijn fototoestel, enkele powerbanks en nog wat opladers kwijt. Mijn CPAP-apparaat is ondertussen al gratis vervangen. Naar kosten valt dit al bij al nog mee.

We hebben in elk geval enkele persoonlijke records gevestigd. Te beginnen met een snelheidsrecord op Changi-airport om ons van terminal 1 naar terminal 3 te begeven. Verder hebben wij op dat half uurtje in Singapore na ruim 24 uur na elkaar in een vliegtuig gezeten. Zeker niet comfortabel waardoor we niet hebben geslapen. Daardoor zijn Chantal en ik nu toch toch al bijna 48 uur achter elkaar wakker.

Ondanks het slaapgebrek was Chantal deze morgen enorm in haar nopjes want we liepen Dieter Coppens tegen het lijf. Die was op de terugweg van Australië waar de opnames plaatsvonden voor de volgende 'Down the road'. Tijdens het aanschuiven richting douane had ze met hem een zéér aangenaam gesprek. Zeker gene dikke nek.

Nu over de reis zelf. Uit mijn 'verslagen' kunnen jullie ongetwijfeld afleiden dat Nieuw-Zeeland geen land is voor zonnekloppers. Wel voor mensen die van een beetje avontuur maar vooral van heel veel natuur houden. Want die komen vooral op het zuidereiland enorm aan hun trek. Elk van ons had zo zijn eigen hoogtepunt. Cédric was in zijn nopjes met de 'Tongariro Alpine Crossing'. Chantal raakt niet uitgepraat over Hobbiton en ik heb vooral genoten van het wildlife in de Catlins. En dan spreek ik nog niet over toevalligheden zoals de potvis in Kaikoura en de Aurora Australis in Tekapo. De grootste gemene deler van ons drieën was toch wel Kapiti-island met de speciale vogels en het verblijf bij een Maori-familie

Tot slot wil ik iedereen van jullie bedanken voor het plichtsgetrouw opvolgen van mijn blog. Bedankt!

Geschreven door DDM.reisblog